Vlaanderen is een productiehuis rijker. Mad Lady Productions legt zich zowel toe op audio- en audiovisuele producties als op podiumkunsten, vertrekkend van een maatschappelijk relevante ondertoon. “Het is niet moeilijker geworden om goede content te maken”, zegt oprichter Karen Feys. “Wel om onderscheidend te zijn met alle content die er al is.”
“Wij geloven in de kracht van een verhaal om iemands perspectief te verbreden en de wereld voor vrouwen te veranderen. Als je die verhalen wilt veranderen, moet je de vertellers veranderen.” De Amerikaanse actrice Reese Witherspoon, bekend van Legally Blond, Big Little Lies en The Morning Show, wond er geen doekjes om toen ze in 2016 Hello Sunshine oprichtte. Dat productiehuis zou een vuist maken tegen het overwegend mannelijke leiderschap in Hollywood door te focussen op vrouwelijke auteurs en op verhalen waarin vrouwen centraal staan.
“Dat is exact waar ik naar streef”, zegt Karen Feys, terwijl ze wacht op instructies van de fotograaf in de kantoren van Pelckmans Uitgevers in Berchem. Die locatie is niet toevallig gekozen: CEO Thom Pelckmans is cofounder van Mad Lady Productions, Vlaanderens nieuwste productiehuis.
Wat mag het publiek verwachten van Mad Lady Productions?
KAREN FEYS. “Het is een productiehuis waar we zowel audio- en audiovisuele producties als podiumkunsten maken. Ik hoop dat een soort kruisbestuiving ontstaat, waardoor de producties rond een bepaald thema voor een breder publiek worden gemaakt. Tv-kijkend Vlaanderen is niet noodzakelijk het Vlaanderen dat tickets koopt, culturele centra afschuimt of naar podcasts luistert. Zoals de naam al zegt, mogen dat producties zijn met een hoek af. Het mogen verhalen zijn die schuren of anders zijn, die durven en lef hebben. Maar ze moeten wel op een elegante manier verteld kunnen worden.”
Wat verstaat u onder ‘elegant’?
KAREN FEYS. “De kijker of de luisteraar moet een zekere warmte voelen, zelfs voor een personage dat niet noodzakelijk geliefd kan worden door het publiek. Denk bijvoorbeeld aan het verhaal van een gevangene. De mensen in het publiek mogen een project schurend of gedurfd vinden, maar het moet hen wel uitnodigen er nadien over na te denken, omdat het is binnengekomen. De inhoud moet nazinderen.”
‘Ik sta erop dat iedereen correct betaald wordt. Dat is helaas nog altijd niet de norm in deze sector’
Is er in Vlaanderen ruimte voor een nieuw productiehuis?
FEYS. “Mocht ik daar niet van overtuigd zijn, dan was ik er nooit aan begonnen. Dit is niet mijn eerste bedrijf. Ik heb dus realistische verwachtingen. Ik geloof in de slaagkansen van Mad Lady. Mad Lady blijft bewust een kleine boîte. Er is een kernteam voor het personeelsbeleid, de marketing en de financiën. Verder zullen we op freelancebasis de juiste personen aan het juiste project toewijzen. Ik wil de flexibiliteit van een klein, maar dynamisch team kunnen behouden, zodat we kunnen focussen op hetgeen we willen doen: maken.”
Welke rol neemt u behalve als founder op?
FEYS. “Ik heb lang getwijfeld over mijn titel. Anderen hechten daar veel belang aan, maar ik zie dat maar als een naam op een kaartje of een deur. Ik wil absoluut geen CEO of uitvoerend producent worden genoemd. Dat dekt de lading niet, want ik wil me ook creatief kunnen uiten. Maar ik schrijf geen scenario’s en timmer de decors niet in elkaar. Ik neem wel deel aan het denkproces om een goed idee commercieel valabel te maken. Een productie hoeft niet altijd miljoenen op te brengen, al mag dat uiteraard wel. Het is belangrijker uit te vogelen hoe een project op de markt kan aanslaan, terwijl de maker gelukkig is omdat het zijn eigen ding blijft.
“Het is mijn sterkte mensen op die manier in hun waarde te laten. Zo heb ik samen met de danser-choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui zijn dansgezelschap Eastman opgezet. Ik vond het fantastisch tegen hem te kunnen zeggen: ‘Het is een fantastisch idee. We zullen allicht geen 24 paarden op het podium krijgen, maar we vinden er wel wat op. Doe je ding.’ Dat gevoel wil ik ook binnen Mad Lady overbrengen.”
Wat is uw titel dan geworden?
FEYS. “Creative director, ondertussen is die afgeklopt en zijn de visitekaartjes in druk. Maar misschien zit er ook iets in ‘THE’ Mad Lady? (lacht)”
Hoe erg speelt de strijd om een plaats op de programmering van culturele centra of zendschema’s?
FEYS. “Er wordt gezegd dat de productiemarkt verzadigd is. Daar ga ik maar deels mee akkoord. Er is nog nooit zoveel bekeken en er zijn eindeloze mogelijkheden via de streamingplatformen en sociale media. Er moet dus een voldoende groot contentaanbod van goede kwaliteit zijn. Wel is het moeilijker geworden je te onderscheiden van alle content die er al is.”
Welke producties staan al in de steigers?
FEYS. “We brengen de Nederlandse roman Komt een vrouw bij de dokter van Kluun op het podium in regie van Raf Jansen (agent Dieter in de VRT-soap Thuis, nvdr). Daarnaast werken we aan een theaterproductie en non-fictiereeks met Malik Mohammed, bekend als acteur in Dertigers en Spitsbroers en als scenarist van Kameleon. Verder staat ook de fictiereeks Bagagedragers op de planning, maar daar mag ik nog niet veel over kwijt.”
U noemt nu wel twee mannen.
FEYS. “Ik wil niemand uitsluiten en wil vooral met de juiste persoon op de juiste plaats werken. Er zijn nu eenmaal minder vrouwen in het wereldje. Daarom wil ik met Mad Lady het voortouw nemen om meer vrouwen naar zulke posities te begeleiden. Ondertussen werk ik al samen met twee fantastische scenaristen: Nathalie Haspeslagh en Ilka de Bisschop. Maar hoeveel bekende vrouwelijke regisseurs, scenarioschrijvers, producenten of whatever zijn er in Vlaanderen? Kun jij iemand anders opnoemen dan de schitterende Kat Steppe of Veerle Baetens? Ze zijn er, maar het is veel uitdagender om naambekendheid te krijgen.
“Ik hou wel van de manier waarop vrouwen naar het leven en verhalen kijken. Ze staan voor een ander soort communicatie dan mannen. Die manier van storytelling en die vrouwelijke ondertoon wil ik op het publiek loslaten.”
‘Vrouwen staan voor een ander soort communicatie dan mannen. Die manier van storytelling en die vrouwelijke ondertoon wil ik op het publiek loslaten’
Hoe ziet het financiële deel van een productiehuis eruit?
FEYS. “Thom en ik hebben elk een mooi budget kunnen toewijzen aan de vennootschap, waarvan de aandelen fiftyfifty zijn verdeeld. De financiering van producties is afhankelijk van het medium. Zo gebruiken we de taxshelter (een belastingvoordeel van de Belgische overheid, bedoeld om de financiering van producties in de audiovisuele, podiumkunsten- en gamingsector te stimuleren, nvdr) voor alles behalve voor audiocontent. Voor podiumkunsten wordt vaak een beroep gedaan op uitkoopsommen. Het theater betaalt dan een totaalprijs voor het spelen van de voorstelling. Aangezien de reguliere programmering van culturele centra overbelast is, wil ik daarvan afstappen. Dat zou wel een financieel risico van onze kant betekenen, maar ik zie verschillende mogelijkheden. Ik ben niet geïnteresseerd in subsidies voor podiumkunsten. Ik zie dat als steun voor werk dat commercieel niet alleenstaand kan zijn, hoewel dat genre ook heel waardevol is.
“Voor de visuele en audiovisuele content volgen we de reguliere nationale en internationale financieringsstromen, zoals steun van het Vlaams Audiovisueel Fonds of zendersteun.”
Dat klinkt alsof u minder moet leuren voor geld.
FEYS. “Ik moet evenveel leuren als anderen, want alles kost geld. Ik sta erop dat iedereen correct betaald wordt. Dat is helaas nog altijd niet de norm in deze sector. In de kunsten zal financiering altijd een probleem blijven.”
Hoe belangrijk is het bekende namen in een productie te krijgen?
FEYS. “Die zijn enorm belangrijk voor de financiering. De podiumsector, tv-zenders of culturele centra vragen daar niet specifiek naar, maar het publiek kijkt en koopt zijn tickets wel op basis van de naam op de affiche. Mocht ik morgen pakweg acteur Lucas Van den Eynde aankondigen in een theaterproductie, dan is de helft van stoeltjes in een zaal meteen bezet.
“Het is heel moeilijk nieuw talent kansen te geven en voldoende zichtbaarheid te geven. Ik vind dat heel jammer, eens te meer omdat grote namen misschien niet altijd de beste optie zijn voor een rol. Ik wil daar een beetje tegen ingaan, maar soms kun je niet anders omdat je de productie dan niet verkocht krijgt.”
U hebt er al een bijzonder atypische carrière op zitten. Hoe bent u op dit punt beland?
FEYS. “Ik kom uit een hardwerkend, nuchter West-Vlaams ondernemersgezin. Toen ik voor een dansopleiding koos, in plaats van voor rechten of geneeskunde, waren mijn ouders daar niet klaar voor. Nadien ben ik met de steun van mijn ouders naar Letland getrokken om bij een dansgezelschap aan te sluiten. Kort nadat ik naar Londen ben verhuisd, is mijn danscarrière door allerlei factoren op een laag pitje gekomen en had ik geen geld meer. Ik wilde niet terugkeren naar België en weigerde geld te vragen aan mijn ouders, dus ben ik aan de slag gegaan bij softwarebedrijven. Via verschillende functies ben ik tot in New York beland.
“Weer in België heb ik verschillende bedrijven gestart, om als producer te eindigen. Mijn ouders zijn trots, maar ik denk niet dat ze begrijpen wat mijn baan inhoudt. Toen mijn vader met vrienden naar een voorstelling kwam kijken, hoorde ik hem zeggen: ‘Ik weet nog altijd niet wat Karen doet, maar ze kent iedereen.’ (lacht)”
‘Ik ben niet geïnteresseerd in subsidies voor podiumkunsten. Ik zie dat als steun voor werk dat commercieel niet alleenstaand kan zijn’
Hoe bent u door die jaren veranderd?
FEYS. “Ik ben rustiger geworden en spring minder onstuimig in projecten. Omdat ik eigen sterktes en zwaktes nu beter ken, heb ik tegelijk meer durf en lef gekregen. Als naïeve zeventienjarige duik je het leven in en kijk je waar je uitkomt. Als volwassene verlies je grotendeels die naïviteit. Ik probeer die toch vast te houden, want anders durf je niet veel meer.
“Als alleenstaande moeder is het moeilijk te ondernemen en tegelijk mama te zijn. Het zijn vooral andere moeders die je daarop aankijken en vragen waarom je niet altijd aan de schoolpoort staat. Ik vind het een moeilijke spreidstand en het is niet altijd makkelijk je tegen die opmerkingen te wapenen. Na zo’n scenario op de eerste schooldag dit jaar kwam ik wat opgefokt aan op een vergadering met fotografe Lieve Blanquaert. Ik ben haar nog altijd dankbaar hoe ze benoemde dat ik niet de moeder hoef te zijn die zelf pannenkoeken bakt of koffiedrinkt op 1 september.
“Zoals mijn DNA niet matcht met die vorm van moederschap, matcht het ook niet meer met de grote productiehuizen. Mensen zeggen dat ik moedig ben om Mad Lady op te richten. Dat vind ik niet per se een juiste inschatting. Ik wil het – in mijn naïviteit – op mijn manier doen, met een hoekje af, elegant en vooral erg vrouwelijk.”
Van West-Vlaanderen naar New York
Karen Feys heeft een atypisch parcours afgelegd om de ondernemer te worden die ze vandaag is. Ze begon haar carrière in klassieke en hedendaagse dans in Oost-Europa en het Verenigd Koninkrijk. Terwijl ze dans en choreografie combineerde met een opleiding bij Theatre Dance & Management in Londen, merkte Feys een gebrek aan zakelijke en saleservaring in de kunstensector. Ze stapte over naar de software-industrie om die ervaring op te doen.
Die kennis wilde ze integreren in een functie in de kunstwereld op verzoek van The Arts Council. Ze ging aan de slag bij IMG Artists, waar ze kunstorganisaties begeleidde als Pilobolus, Miami City Ballet en Colin Dunne. In januari 2010 werd ze medeoprichter en uitvoerend directeur van het dansgezelschap Eastman van de internationaal bekende Belgisch-Marokkaanse choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui.
In november 2011 schipperde Feys tussen New York en Europa om voor Pilobolus Shadowland en Shadowland 2 te produceren en te distribueren, en zijn internationale werking en unieke programmering (waaronder de productie van liveoptredens voor de Oscars, Oprah Winfrey en Wetten, dass…?) op poten te zetten. In 2017 specialiseerde ze zich in alternatieve financiering en werd ze hoofd van Het Laatste Bedrijf, een onderdeel van productiehuis De Mensen.
