In het Verenigd Koninkrijk staan ze bekend als de ‘Tonic Twins’. De Nederlands-Belgische tweelingzussen Joyce en Raissa de Haas hebben in tien jaar tijd het premiumsegment van de mixers veroverd met hun drankenbedrijf Double Dutch. Zelfs Richard Branson werd fan. “Jong en naïef als we waren, dachten we niet veel na en deden we het gewoon.”
De tweelingzussen Joyce en Raissa de Haas (34) ontvangen me warm op het weelderige kasteeldomein in Wijnegem van wijlen hun vader, de antiquair en projectontwikkelaar Leo de Haas. Van daaruit runnen ze hun miljoenenbedrijf Double Dutch, dat jaarlijks nog gemiddeld met zo’n 40 procent groeit. Ze zijn actief in maar liefst veertig landen en richten na het Verenigd Koninkrijk nu hun pijlen op België.
Jullie bedrijf is gevestigd in het Verenigd Koninkrijk, het heet Double Dutch, maar jullie wonen in België.
RAISSA DE HAAS. “Onze ouders komen uit Nederland, maar verhuisden toen we één waren naar Turnhout. Hoewel we altijd in België hebben gewoond, werden we op school de ‘Nederlandse Belgen’ genoemd. Pas in het buitenland, toen mensen ons als ‘Nederlands’ bestempelden, zijn we onszelf zo gaan zien.”
Jullie lijken sprekend op elkaar en werken samen. Is dat van nature uit?
JOYCE DE HAAS. “We hebben een unieke band en beschouwen ons eerst als zussen, dan als vriendinnen en pas dan als zakenpartners. We kibbelen ook zoals zussen, maar daardoor vertrouwen we elkaar ook voor honderd procent.”
Na jullie studie toegepaste economische wetenschappen in Antwerpen zijn jullie naar Londen getrokken.
RAISSA. “Joyce werkte daar voor BNP Paribas Fortis en ik voor een private wealth firm, wat niks voor ons was. Uiteindelijk volgden we een masteropleiding Technology Entrepreneurship aan de University College Londen, met als doel een start-up in fintech te beginnen.”
Parallel hostten jullie kotfeestjes waar jullie limonades maakten, wat je de iconische naam de ‘Tonic Twins’ opleverde.
JOYCE. “Die naam kregen we pas in Londen, maar dat hosten deden we al toen we in Antwerpen op kot zaten. Thuis was het aperitiefmoment ontzettend belangrijk. Onze ouders organiseerden elke laatste vrijdag van de maand voor vrienden een themafeestje rond een bepaald drankje.”
RAISSA. “Maar op kot dronk iedereen graag vodka Red Bull en gin Gini. Wij vonden dat vies en zijn uit noodzaak zelf limonades beginnen te maken. Heel simpel met munt, watermeloen en suiker kookten we een siroopje.”
Wisten jullie van meet af aan dat jullie wilden ondernemen?
JOYCE. “De zin om te ondernemen en de kennis over de financiële wereld kregen we mee van thuis. Papa vertelde over het plezier van zakendoen en de vrijheid die ermee gepaard ging. We wisten dus dat we ooit iets wilden opstarten, maar vermoedden niet dat we het al zo snel zouden doen. Volgens papa moesten we eerst fouten maken op een ander” (lacht).
De thesis van Raissa gooide echter roet in het eten.
RAISSA. (lacht) “Onze thesis voor die masteropleiding moest gaan over een idee voor een start-up. Toen Joyce en ik in 2014 in Londen aankwamen, waren we enorm verbaasd door de bruisende hospitalityscene en de gin-tonic-hype. Ik onderzocht voor mijn thesis waarom spirits booming waren, maar mixers niet als innoverend werden gezien. We wilden mixers maken voor cocktails die breder gingen dan tonic en bedachten de flavoured sodawaters watermeloen met komkommer en granaatappel met basilicum. Daarmee won ik de ‘Thesis van het Jaar’, met als prijzengeld 10.000 pond startkapitaal, alle set-upkosten en een jaar kantoorruimte. Met zo’n steuntje in de rug ga je er wel voor.”
Een thesis maken is één ding, een miljoenenbusiness uitbouwen nog iets anders.
RAISSA. “Vanaf het begin hebben we Double Dutch beschouwd als een bedrijf en niet als een hobby. We hebben ons meteen groot gepositioneerd. We wisten dat we moesten opschalen.”
JOYCE. “Dat we zelf geen komkommers meer konden gaan kopen in de supermarkt, sprak vanzelf, maar aan de aankoop van flesjes hebben we ons even mispakt. Zelfs de kleinste leverancier wilde dat we minstens 100.000 flesjes afnamen. Gelukkig konden we uiteindelijk terecht bij een vriend met een drankenbedrijfje in Noord-Londen voor onze eerste 6.000 flesjes, die we dan bar per bar zijn gaan verkopen.”
RAISSA. “Intussen begrijpen we wel dat je met drank volume moet draaien en dat die aantallen toen belachelijk klein waren. Net zoals onze recepten. Een flavour developer heeft die aangepast, zodat ze commercieel haalbaar werden.”
Vijf maanden na de start volgde een award van Richard Branson.
JOYCE. “We wonnen de award voor ‘Most Innovative Food and Beverage Product’. Dat gaf ons ontzettend veel media-aandacht en geloofwaardigheid, die we nodig hadden om investeerders aan te trekken.”
RAISSA. “Ons startkapitaal én ons spaargeld waren inmiddels op en papa liet het ons zelf uitzoeken. (imiteert): ‘Hebben ze twee masters, gaan ze sapjes beginnen maken’” (lacht).
JOYCE. “Via LinkedIn zijn we iedereen met een investeerders- of een hospitalityprofiel beginnen aanspreken met de vraag of ze een koffie wilden gaan drinken met ons. Die ophaalronde heeft ons 250.000 pond opgebracht.”
Jullie hebben dus nooit geld gekregen van thuis?
JOYCE. “Onze ouders hebben ons nooit geld gegeven om een zaak op te starten, maar ze hebben ons wel laten studeren in Londen en ze hebben ons appartement betaald toen we begonnen te ondernemen. Later, toen we ons al bewezen hadden, hebben ze wel geïnvesteerd.”
En intussen bleven jullie van bar naar bar hoppen?
RAISSA. “In het begin was het echt leuren met ons product, maar we zijn altijd blijven focussen op het premiumsegment. Pas na twee jaar zijn we beginnen te investeren in marketing. Tot dan hadden we ons volledig gefocust op sales. We hadden een erg duidelijk target gesteld: vier netwerkevents per week en elke dag tien bars doen.”
Is de concurrentie in mixers groot?
RAISSA. “Er zijn maar drie grote spelers: Schweppes, Fever Tree en Fentimans, allemaal een onderdeel van beursgenoteerde bedrijven. En dan zijn er nog een aantal kleine merken, maar van de grote zijn wij het enige onafhankelijke bedrijf.”
Is het niet moeilijk daartegenop te boksen?
JOYCE. “Ja en nee. De merken zijn gigantisch en kunnen veel extra’s aanbieden. Daar kun je als kleine speler niet tegenop, maar wij hadden wel het zelfvertrouwen om telkens een smaaktest voor te stellen. We mikken ook op plekken die zich willen onderscheiden. Uiteindelijk wil je als premiumbar origineel zijn en niet aanbieden wat de rest al heeft. Wij liggen daarom bewust niet in de supermarkt. En soms draait het ook om prestige. Toen Soho House en Fortnum & Mason ons opnamen, kon Four Seasons niet achterblijven.”
‘We beschouwen ons eerst als zussen, dan als vriendinnen en pas dan als zakenpartners’
RAISSA. “Wel hebben die barbezoeken ertoe geleid dat we ons assortiment hebben uitgebreid. We kregen vaak als tegenargument dat we geen tonic hadden, zodat bareigenaars die alsnog elders moesten bestellen. We vormden met onze speciale drankjes slechts een nicheproduct. Met tonic, ginger beer, ginger ale en limonade konden we een grotere markt aanboren, waardoor we plots wel konden meedoen aan grote tenders van hotels en het zelfs konden winnen van die drie grote spelers.”
Het lijkt alsof het allemaal erg vlot ging, maar hebben jullie nooit tegenkanting gehad?
JOYCE. “Jong en naïef als we waren, dachten we er niet veel over na en deden we het gewoon. Maar we hebben wel gemerkt dat mensen je graag helpen als je het hen vraagt. We hebben altijd een grote gunfactor ondervonden. Zo was onze flavour developer gepensioneerd bij Coca-Cola en vond hij ons vermoedelijk wel schattig. (grijnst) En hoe hebben we hem gevonden? Gewoon door over ons product te babbelen tijdens een netwerkevent.”
RAISSA. “Idem voor Heineken. Tijdens een netwerkevent vroeg iemand ons wie onze ideale investeerder zou zijn. Daar hadden we zelfs nooit over nagedacht. Als Nederlands grootste drankenbedrijf dat nog in familiehanden is, was Heineken voor ons de meest logische keuze, grapten we. Die man vroeg ons toen 5 procent van de inlegsom als hij voor ons een afspraak kon regelen. We moesten er toen heel hard om lachen, maar drie maanden later ondertekenden we toch maar mooi een deal met de familie Heineken. We hebben die man met héél veel plezier die 5 procent betaald. Dus ja, we geloven erin dat je je geluk soms zelf wat moet creëren.”
Jullie hebben veel kapitaalrondes gedaan in ruil voor aandelen. Dat brengt ook een risico van verwatering met zich.
RAISSA. “Klopt, daar waren we ons ook altijd bewust van. Eerdere kapitaalrondes waren gericht op het bouwen van een sterk fundament: van merk tot distributie tot team, waarbij we veel input kregen van onze investeerders op het gebied van netwerk en strategie. Daardoor kunnen we nu opschalen met een veel efficiëntere kapitaalstructuur. De focus ligt op winstgevendheid, slimme partnerschappen en gerichte groei. Na vier jaar, toen de familie Heineken intekende, hebben onze ouders ook een deel mee in onze naam geïnvesteerd, omdat ze erin geloofden en ze zo onze toekomst konden veiligstellen en verwatering konden tegengaan.”
‘Sommige bartenders hebben wellicht voor ons gekozen omdat we vrouwen zijn. Maar is daar iets verkeerd mee?’
Jullie wonen na het plotse overlijden van jullie vader in 2022 opnieuw in België. Hoe groot was die impact?
JOYCE. “De impact was vooral persoonlijk. We hadden een ongelooflijk sterke band met hem, maar sinds corona werkten we al volledig remote. Nu pendelen we beurtelings om de veertien dagen naar Londen.”
RAISSA. “We hebben een goede structuur. Joyce doet alles van operations en finance, ik de sales en de marketing, en daarnaast hebben we ieder nog verschillende andere verantwoordelijkheden. Telewerken heeft als voordeel dat we nu een CFO hebben die in Newcastle woont.”
Is ondernemen hier anders dan in het Verenigd Koninkrijk?
JOYCE. “Ik denk niet dat we hier hetzelfde hadden kunnen bereiken als het Verenigd Koninkrijk, en dan bedoel ik vooral Londen. Het netwerk is er veel groter, via via vind je altijd de juiste persoon, alle grote bedrijven hebben er een vestiging en de mentaliteit is er ook anders. In Londen gunnen mensen elkaar veel makkelijker iets dan in België. Hier mag je toch niet te ver boven het maaiveld uitsteken. Mensen zijn heel snel afgunstig.”
Hoe voelt het ondernemerschap aan als vrouw?
JOYCE. “In het begin kampten we wel met vooroordelen. We hadden een hoog Paris Hilton-gehalte: jonge tweelingzussen die drankjes op de markt willen brengen, zouden wel enkel willen feesten. Zou men dat over twee jonge mannen ook hebben gedacht? Maar we hebben ons er nooit door laten tegenhouden en uiteindelijk heb ik de indruk dat het veeleer in ons voordeel is gedraaid. Sommige bartenders hebben wellicht voor ons gekozen omdat we vrouwen zijn. Maar is daar iets verkeerd mee? Onlangs las ik dat slechts 1 procent van al het opgehaalde kapitaal naar vrouwen gaat. Nu is er een Brits fonds dat enkel investeert in vrouwen. Iemand zei dat ze niet wil dat een fonds in haar investeert louter omdat ze een vrouw is. Het moet in haar investeren omdat het bedrijf goed is. En dan denk ik: so what? (hevig) Neem dat geld dan toch met twee handen aan! Dan willen ze vrouwen stimuleren om te ondernemen en is het weer niet goed.”
Zijn er niet net veel vrouwen die het ondernemerschap moeilijk vinden als ze een gezin willen beginnen? Raissa, jij bent hoogzwanger. Joyce, jij bent mama van Leo, een zoontje van één jaar. Hoe lukt de combinatie voor jou?
JOYCE. “Beter dan verwacht. (lacht) Toegegeven, we wonen hier allemaal samen en mijn man en ik krijgen veel hulp van mama en er is opvang. Maar ook hier geldt hetzelfde: durf hulp te vragen! Je hoeft geen ploetermoeder te zijn. Als ik in Londen ben, werkt mijn man van thuis en soms gebeurt het dat ik tijdens een call Leo op schoot heb. Tja, het is heel simpel. Of het is met hem, of ik ben er niet.”
Maar dat kun je vooral zeggen omdat jullie de baas zijn?
RAISSA. “Zeker, maar op dat gebied zijn we moderne ondernemers. We hebben nu 25 mensen in dienst, onder wie veel vrouwen én mama’s. Zij mogen altijd schuiven met hun uren en we zijn daar erg flexibel in.”
‘In plaats van te gaan bowlen maken we tijdens onze teambuilding maaltijden voor daklozen. Dat is beter dan gin-tonics drinken, toch?’
Hebben jullie vanuit die achtergrond ook het female-bartenderprogramma gestart?
RAISSA. “We merkten dat in de barscene weinig vrouwen doorstroomden naar hogere functies. In dat programma van twaalf weken met drie modules is er een praktisch deel. Daarnaast gaat het ook over de doorgroeimogelijkheden, de combinatie van die baan met een normaal leven én over het mentale aspect. Zo willen we kansen creëren voor vrouwen die er nu vaak nog niet zijn.”
Dat project kost jullie geld. Waarom doen jullie dat?
RAISSA. “We zien het als een manier om iets terug te geven aan de industrie, waarvan we in het begin zelf ook veel gekregen hebben.”
Vloeit vanuit dat sociale engagement ook jullie B-Corp-certificering voort, die jullie hebben gekregen als enige mixer?
JOYCE. “Kleine ondernemingen zoals de onze kunnen makkelijker een impact maken. Als je iets opstart, kun je evengoed meteen de juiste keuze maken. Zo hebben we lang gezocht naar het lichtst mogelijke flesje. Dat weegt nu 140 gram, tegenover 180 gram bij de concurrentie. We hebben ons plasticverbruik gereduceerd met 30 procent en onze logistiek aangepast, zodat we lokaler kunnen produceren. Onze leveranciers hebben we gekozen in functie van hun groene-energieverbruik. Het voordeel van B Corp is ook dat ze je na twee jaar opnieuw testen. Zo blijf je uitgedaagd worden om je verantwoordelijkheid te nemen.”
RAISSA. “Daarnaast heeft B Corp ook dat sociale deel. Zo verspillen we niks, maar worden al onze producten die bijna over datum zijn verdeeld via Too Good to Go en voedselbanken. En ze geven ons daarin ook tips. In plaats van te gaan bowlen maken we tijdens onze teambuilding maaltijden voor daklozen. Dat is beter dan gin-tonics drinken, toch?”
JOYCE. “Nu, dat doen we ook nog hoor. Alleen iets minder lang.” (lachen allebei luid).
