‘Het is niet aan de overheid om te bepalen of een wagen van ons of van onze werkgever mag zijn’

Mobiliteitsoplossingen, verzekeringen en taksen moeten meer plooien naar de veranderlijke en fluïde werkelijkheid. Dat zegt Karen Boers, manager director van Startups.be.

De nieuwsberichten over studies die uitwijzen dat de files in ons land langer zijn dan ooit, hebben ongewild een bijna grappige ondertoon. Hadden de vele pendelaars en andere slachtoffers met kilometers op de teller je dat niet gewoon kunnen vertellen? Mijn gemiddelde tijd op de baan schommelt rond drie uur per dag, elk jaar komt er minstens een kwartier bij. Vreemd genoeg stijgt ook de tolerantie voor dat tijdverlies. We lijken het intussen bijna normaal te vinden. Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat we niet tot een werkbaar alternatief kunnen komen? Met wagens die binnenkort zelfstandig rijden, carpoolapps en autodelen, treinstations in elke gemeente van het land, leasingfietsen op de weg en taxi’s en Ubers in de stadscentra. Wat maakt ons zo immobiel?

Het is nobel om de ‘alleen-achter-het-stuur’-cultuur te bestrijden en mens- en milieuvriendelijker vervoer te bevorderen, maar de manier waarop we dat doen, gaat helaas vaak voorbij aan de behoeften van wie onderweg is. Openbaar vervoer is een ideale optie voor wie niet te ver van een station woont en elke dag op dezelfde plek moet zijn op hetzelfde uur. Wat als je ‘s ochtends de kinderen moet afzetten, boodschappen moet doen en afspraken op drie locaties hebt? Wat als je op 20 minuten van het stadscentrum woont, en je twintig keer per week die afstand moet overbruggen met het kroost voor hun school- en hobby-activiteiten?

Uiteindelijk willen we allemaal van plek A naar plek B, al dan niet met vijf tussenstops om nog enkele andere dingen af te werken. Voor de meeste mensen vraagt dat vandaag om een andere oplossing dan gisteren of morgen. Het zou geen of-ofverhaal meer mogen zijn. Net zoals we vandaag al heel wat diensten kunnen gebruiken én betalen op het moment dat we ze nodig hebben, zouden ook mobiliteitsoplossingen, verzekeringen en taksen zich meer en meer kunnen plooien naar de veranderlijke en fluïde werkelijkheid.

Een mobiliteitsbudget in plaats van een wagen of een abonnement. Flexibele abonnementsformules voor openbaar vervoer, parking, enzovoort. Een verzekeringspremie in functie van werkelijk gebruik, en zelfs rijgedrag. Belastingen in functie van de mens- en milieuvriendelijkheid van de keuzes die we maken als gezin. Daarbij is het volgens mij niet aan de overheid om te bepalen of een wagen van ons of van onze werkgever mag zijn, gedeeld wordt met een aantal buren of on demand wordt gehuurd.

De overheid kan het wel makkelijker maken naadloos van de ene naar de andere vorm van mobiliteit over te stappen, in functie van onze dagtaak. Ze kan er ook voor zorgen dat we beloond en bestraft worden in functie van de impact van onze keuzes. Om nieuwe (meng)vormen van eigendom en on demand-gebruik mogelijk te maken. Om mobiliteitsbudgetten vrij te maken die door het individu vrij ingevuld kunnen worden in functie van omstandigheden, noden en mogelijkheden.

Burgers en bedrijven moeten al die opties zinvol en realistisch helpen in te vullen. Aan juristen om mee te denken over een geschikt kader. Aan technologen om barrières weg te werken. Aan werkgevers om de geijkte paden te verlaten. Aan ons allen om experimenten toe te laten. Mijn hoofd is te klein om alle variabelen en opties te bevatten, maar als er iets is dat ik uit het Belgische Startup Manifesto onthouden heb, is het wel dat we met een heleboel geïnspireerde Belgen samen bergen kunnen verzetten. Waar een wil is, is een weg – en met de ‘waffle tag’ ligt de brug tussen technologie en een betere levenskwaliteit alvast wijd open, aan ons om er overheen te wandelen, fietsen of rijden.