‘Het Belgische voetbal heeft geen betaalzender maar een visie nodig’

Het Belgische voetbal is een krabbenmand, waar elke clubvoorzitter in de eerste plaats zo veel mogelijk probeert binnen te halen voor zijn eigen club. Dat zegt Trends-redacteur Luc Huysmans.

Mogelijk kijken we binnen een half tot anderhalf jaar naar een tv-kanaal dat helemaal is gewijd aan het Belgische voetbal. Een Amerikaanse investeerder, Screen Capital International, zou daarin een aantal miljoenen euro’s willen investeren, als de clubs akkoord gaan om een eigen zender op te richten. De raad van bestuur van de Pro League, de koepel van eersteklassevoetbalclubs, vergadert vanavond over het idee. Maar er zijn voldoende redenen om dat plan kritisch te bekijken.

Ten eerste is er het Nederlandse voorbeeld, waar de zender Eredivisie Live uitdraaide op een gigantische flop. Gelukkig voor onze Noorderburen telde het Amerikaanse Fox van mediatycoon Rupert Murdoch 1 miljard euro neer om twaalf jaar de televisierechten te hebben. Dat is flink wat meer dan de 70 miljoen euro die het Italiaanse MP & Silva jaarlijks betaalt voor de Belgische rechten. Bovendien maken de Italianen verlies, zo’n 5 miljoen euro per jaar. Met een voetbalzender kan het contract met MP & Silva worden opengebroken naar een overeenkomst over vijf of tien jaar, wat de Italianen moet toelaten de deal alsnog te rendabiliseren.

Het pleit voor de profclubs dat ze elk voorstel dat hen extra centen kan bezorgen, aandachtig onderzoeken. Alleen heeft het Belgische voetbal in de eerste plaats behoefte aan een visie, en niet aan extra middelen. In Duitsland nam de Deutscher Fussball-Bund (DFB) het voortouw om de jeugdopleidingen van de clubs te moderniseren, na de desastreuse landentoernooien van rond de eeuwwisseling. In Nederland bepalen drie professionals het reilen en zeilen van de competitie, inclusief het opstellen van de kalender. In het Verenigd Koninkrijk aarzelt de Football Association niet om spelers en trainers op het matje te roepen als ze op het veld of daarbuiten hun boekje te buiten gaan.

Hier in België gaapt de leegte. Op dezelfde dag dat het nieuws van de voetbalzender wordt uitgebracht, vraagt Bergen in tweede klasse het faillissement aan. De club was pas het afgelopen seizoen uit eerste klasse getuimeld. Dat doemscenario voor potentiële dalers – lees: zowat elke club, met uitzondering van Anderlecht, Club Brugge, Standard, Genk en Gent – heeft de Pro League mee gecreëerd door de geldkraan naar tweede klasse nagenoeg volledig dicht te draaien. Dat degraderende ploegen zoals Bergen een gouden handdruk krijgen, vervalst de concurrentie in tweede klasse, en is, zo blijkt nu, zelfs dan geen garantie om te kunnen overleven.

Het Belgische voetbal is een krabbenmand geworden, waar elke clubvoorzitter in de eerste plaats zo veel mogelijk probeert binnen te halen voor zijn eigen club. Op zich is daar niets mis mee, zolang er voldoende solidariteit blijft om het systeem draaiend te houden, en er een visie is op de rol is van het Belgische voetbal, ook in de bredere samenleving.

Dat zou de belangrijkste opdracht voor de Belgische Voetbalbond moeten zijn. Helaas is er na de onthullingen over financieel wanbeleid, het opstappen van topman Steven Martens, het vleugellam maken van voorzitter François De Keersmaecker, het postjesjagen en het onderlinge gekonkel voor of tegen een nieuw nationaal voetbalstadion, weinig over van de geloofwaardigheid van dat instituut.