Francesca Kitoko (25) lanceert haar vierde bedrijf: mascara en hairextensions uit de automaat

Op een slecht moment een gat in een sok? Mascara uitgelopen en geen nieuwe op zak? Hairextensions nodig voor een onverwacht feestje? Dankzij de piepjonge seriële ondernemer Francesca Kitoko bent u snel geholpen. Ze plaatst automaten met lifestyleproducten op strategische plaatsen. Geld verdient ze er niet mee, ze dienen vooral als uithangbord voor haar adviesbureau.

“Alles moet perfect zijn.” We hebben elkaar nog maar pas getroffen in het station Gent-Sint-Pieters, of Francesca Kitoko Kameni haalt haar sleutelbos boven. Een van de producten in haar automaat ligt gedraaid. Gezwind past ze het aan, al even snel stopt ze een ander product in haar handtas weg. “Zo doe je dat dus. Als je iets wilt hebben uit de automaat, bel mij en ik geef je de sleutel”, proest ze het uit.

Het gaat hard voor de goedlachse Kitoko. Nog maar 25 is ze en ze heeft al vier ondernemingen op de teller staan. Enkele jaren geleden lanceerde ze samen met de Kringwinkel als student-ondernemer Kameni Fashion, een collectie geüpcyclede jeansbroeken. Na haar studie marketing en verkoop begon ze een adviesbureau. Onlangs nam ze een coworkingruimte in de hoofdstad over en ze is lector marketing aan de Thomas More Hogeschool. Maar vooral haar onderneming Kitoko Vending gooit hoge ogen. Die was zelfs een week lang een item in het tv-programma Man Bijt Hond.

De juiste snelheid

Kitoko Vending is een lifestyleautomaat. Je vindt er geen cola of snoepgoed in, wel producten als mascara, sokken, verjaardagskaarten, hairextensions en valse wimpers. Het idee haalde Kitoko uit de Verenigde Staten. Op reis in Los Angeles, waar ze familie heeft, raakte ze geïnspireerd door de massa’s automaten in de luchthaven. “Winkelpanden zijn gigantisch duur in die stad. Voor een automaat hoef je geen astronomische bedragen aan huur neer te tellen.” Van plaknagels tot yoghurtijs, je kunt het zo gek niet bedenken, of er bestaat een automaat voor. Zelfs Kylie Jenner verkoopt make-up op de luchthaven van LA. “Eigenlijk heb ik mijn inspiratie gehaald bij de Kardashians”, lacht Kitoko.

“Wat me aansprak, is de digitale interface. Die automaten zien er helemaal anders uit dan wat wij hier kennen. Je hoeft geen nummer in te tikken, wat de ervaring helemaal verandert.” Om de beleving juist te krijgen, ging Kitoko in zee met Hanot Vending, een van de weinige automatenfabrikanten van ons land. Ze zat meteen op dezelfde golflengte met de bedrijfstop: “De twee zonen van de zaakvoerder hadden net het familiebedrijf overgenomen. Ze zagen het helemaal zitten om mee na te denken over een heel ander soort automaat dan wat ze gewend zijn.”

De meeste van zijn klanten komen uit de voedingssector, vertelt CEO Jeroen Hanot: “Maar het enthousiasme van Francesca werkt aanstekelijk.” Al is de verscheidenheid aan producten een uitdaging, zegt Kitoko: “Een wenskaart mag niet zo snel uit de automaat komen als een blikje, anders floepen er misschien twee in plaats van één uit.” De duwtijd en de kracht van de transportband bekijkt Hanot per product, zodat alle spullen er juist uitkomen. Zelf gaat Kitoko minstens elke week langs om de staat van de automaten te controleren. Sinds kort heeft Kitoko Vending een app, ontwikkeld door de start-up FlowVend, waarmee je kunt kijken wat juist in de automaten zit. “Ook als klant”, zegt Hanot daarover. “Zo kun je een product reserveren om het later op te halen.”

Echte ondernemersspirit

De ondernemer uit Denderleeuw heeft nu twee automaten, een in Gent-Sint-Pieters en de andere in de Antwerpse Grand Bazaar. Vooral die eerste doet het goed. “In stations zitten mensen toch maar te wachten. Het is een plek van schaarste. Dat werkt goed. Aan de Meir is er al een overaanbod. Daar kijken mensen minder om naar een automaat.” Kitoko wil de samenwerking met de NMBS verdiepen. “Denderleeuw is te klein, maar Aalst is bijvoorbeeld een goede optie. Overal waar mijn doelgroep zit.”

Hoewel ze merkt – en grappig vindt – dat de wenskaarten vooral gekocht worden door mannen, mikt ze vooral op meisjes en vrouwen tussen 16 en 45 jaar. Afkomst maakt daarbij niet uit, al maakt het haar trots dat ze producten voor diverse mensen kan aanbieden. “Ik sta er weinig bij stil, maar hoe goed is het dat je hairextensions kunt vinden in een overheidsgebouw?” In één adem spreekt ze zich uit over haar lessen aan Thomas More. “Zelf heb ik nooit voorbeelden gehad. Dat ik een zwarte docent ben in de hogeschool, maakt mij heel trots.”

Met twee automaten kan de ondernemer natuurlijk haar boterham niet verdienen. De ene machine heeft ze gekocht, de huur van de andere kost haar 800 euro per maand. De prijzen van de producten in de automaat houdt ze bewust laag, van sleutelhangers van 2,5 euro tot de duurste wimpers van 39,95 euro. Omdat die herbruikbaar zijn, doen ze het beter dan de goedkopere versie, legt ze uit. Maar de prijs blijft iets om op te letten. “Een automaat associëren we nu eenmaal met goedkope producten”, merkt Francesca Kitoko op.

Inkomsten haalt ze nog niet uit de verkoop. “Als ik munt wilde slaan uit de automaten, had ik oude stock van pakweg L’Oréal of Maybelline kunnen opkopen, maar dat interesseert me niet. Voor mij is duurzaamheid belangrijk, ik wil lokale ondernemers een platform bieden. Zij betalen maandelijks een vaste prijs om hun producten in de automaten te leggen. Ze mogen ook bellen voor marketingadvies.” Enkele van de ondernemers zijn zo een vaste klant van het adviesbureau van Kitoko geworden: “Ik ben een uithangbord, ik bied hen visibiliteit.”

Wenskaarten van Kaart Blanche zijn al erg bekend in Gent, het Limburgse beautymerk Cent Pur Cent geniet vooral bekendheid in de eigen provincie. Voor die laatste is Kitoko nu verantwoordelijk voor de verkoop in Brussel: “Ik zie de automaten als een verlengstuk van mijn marketing- en salesbedrijf. Eigenlijk ben ik een soort Zalando. Ik verhuur plaats in mijn automaat en selecteer zorgvuldig wie erin mag liggen. Ik heb al de gekste voorstellen gekregen, zoals zeep op basis van moedermelk. Dat gaan we niet doen.”

Ondernemerschap zit bij Kitoko in de genen. “In Kisangani zijn mijn ouders nog eigenaar geweest van een ziekenhuis. Maar ook mijn oom heeft de echte ondernemersspirit, net als mijn tante Kim (Kim Gevaert, nvdr). Zij ondersteunen mij enorm en helpen me met advies en investeringen.” Het is geen taboe om een lening te vragen aan haar familie. “Ze weten dat ze het geld altijd terugkrijgen. En zonder dat ze dat vragen, geef ik een surplus. ‘Je bent beter dan mijn spaarrekening’, zeggen ze dan.”