Eerste tekenen van fusiekoorts in Antwerpen

De toenaderingspoging tussen de Antwerpse ziekenhuisgroepen ZNA en GZA valt te interpreteren als een signaal dat minister van Sociale Zaken Maggie De Block echt niet stil zit. Dat zegt Trends-redacteur Roeland Byl.

De toenaderingspoging tussen de Antwerpse ziekenhuisgroepen ZNA en GZA valt te interpreteren als een signaal dat minister van Sociale Zaken Maggie De Block (Open Vld) echt niet stil zit. De ergernis van regeringspartijen CD&V en N-VA over de keuze van De Block om de verkoop van sigaretten en alcohol aan minderjarigen nog niet meteen te verbieden, is in dat verband slechts een detail. De echte oorlog moet de liberale politica immers strijden op het slagveld van de modernisering in de ziekteverzekering. En zoals iedereen in de zorg weet, is de ziekenhuisfinanciering daarbij de alfa en de omega voor succes.

Hoewel ook in de ziekenhuisfinanciering De Blocks aanpak met proefprojecten weleens ergernis opwekt, lijkt het de minister menens met haar hervormingsplannen. In 2015 zette ze met een ‘plan van aanpak voor de hervorming van de ziekenhuisfinanciering’ al de lijnen uit. Daarin staat letterlijk dat we tegen 2025 naar een zorglandschap met ziekenhuisnetwerken moeten. Samenwerken is dus de boodschap. Een boodschap die de twee Antwerpse ziekenhuisgroepen goed begrepen lijken te hebben.

Het plan-De Block vermeldt voorts dat tegen eind 2016 de krachtlijnen van dit zorglandschap uitgetekend worden. Dat zal gebeuren op basis van de resultaten van een studie van het Federale Kenniscentrum (KCE). Met hun aankondiging om samen te werken lopen de twee Antwerpse ziekenhuisgroepen als het ware vooruit op die studie. Misschien hopen ze zelfs de toekomstige realiteit mee in te kleuren volgens de logica dat wie zelf al initiatieven neemt, makkelijker ontsnapt aan opgelegde samenwerkingsnormen.

Toch is het een illusie te denken dat voor 10.200 werknemers die beide groepen samen tewerkstellen, weinig zal veranderen. Een onderdeel van de hervormingsplannen van de minister is nu eenmaal dat er ook aan het beddenaantal in de ziekenhuizen moet worden gesleuteld. En samen tellen beide groepen niet minder dan 3000 bedden in 11 ziekenhuizen. De aankondiging dat beide groepen hun eigenheid zullen behouden past daarom ongetwijfeld in een uitgekiende communicatiestrategie, maar belet niet dat de toenadering in Antwerpen het startsein is van een fusiekoorts die het Vlaamse ziekenhuislandschap het komende jaar weleens kan teisteren.