‘Een zieke werknemer moet pijn doen’

Bedrijven moeten er belang bij hebben dat hun personeel optimaal inzetbaar is. Dat zegt Trends-redacteur Roeland Byl.

Wie tijdelijk arbeidsongeschikt is, moet zo snel mogelijk opnieuw een bijdrager van de sociale zekerheid worden. Maar het verplichte re-integratieplan veroorzaakt nog altijd discussie in de regering. Het gaat onder meer over de sanctie voor werkgevers die niet meewerken aan de re-integratie van een zieke werknemer. De werkgeversorganisaties Voka en VBO beseffen dat ze een verantwoordelijkheid kunnen nemen, maar benadrukken dat ook artsen en werknemers dat moeten doen.

Bovendien doen de werkgeversorganisaties er alles aan om de factuur voor hun leden zo laag mogelijk te houden. Daarom werd de twee maanden gewaarborgd inkomen die in het regeerakkoord stond, al teruggebracht tot één maand. En het ziet ernaar uit dat de sanctie van 4000 euro per werknemer waarvoor geen re-integratietraject bestaat, wordt afgezwakt tot 800 euro. Zo verschuift de factuur weer naar de sociale zekerheid.

De taboes in het ziekteverzuim slopen dreigt een typisch Belgisch compromis te worden, met zachte heelmeesters en stinkende wonden. Hoe anders pakte Nederland dat aan. Sinds 2002 draaien werkgevers daar volledig op voor de maandelijkse uitkering van een langdurig zieke, tot twee jaar lang. In ons land is dat één maand. Uiteraard liggen de loonlasten in Nederland lager, maar bedrijven worden er ook toe aangezet de terugkeer van langdurig zieken serieus te nemen. Het resultaat is dat het ziekteverzuimpercentage beheersbaar blijft, terwijl het bij ons de jongste jaren stijgt.

Bedrijven moeten er belang bij hebben dat hun personeel optimaal inzetbaar en tevreden is. Als het geen pijn doet, is er geen reden om te veranderen. Wat is er mis met een belastingaftrek in ruil voor de betaling van de uitkering van een langdurig zieke werknemer? Een land dat de notionele-intrestaftrek en de tax shelter kan bedenken, moet in staat zijn ook een aftrek voor welzijn op het werk te bedenken.