De Wilde Zuivel: ‘Een omzetstijging, dat is als je kind zien groeien’

Bij De Wilde Zuivel keek de vierdegeneratietelg Céline De Wilde reikhalzend uit naar haar intrede in het familiebedrijf. ‘Frustrerend hoe aan de keukentafel voortdurend over het bedrijf wordt gesproken, zonder dat je zelf iets kunt doen.’

Verscholen achter het woonhuis van Filip en Gudrun De Wilde (beiden 53 jaar) ligt het bedrijfsgebouw van De Wilde Zuivel. In het familiebedrijf in Sint-Niklaas is de vierde generatie aan de slag. Het bedrijf is uitgegroeid tot een groothandel van kaas- en zuivelproducten, die vooral hun weg vinden naar de detailhandel (zoals kaaswinkels, marktkramers, delicatessenzaken, bakkers en slagers).

Daarnaast is er ook een kaasrijperij. De familie De Wilde laat er haar eigen kazen rijpen onder de merknaam Klaartjes Kaas. Dat is een Hollandse gouda, die zes tot twaalf maanden rijpt op Belgische bodem. Verschillende kazen vielen al in de prijzen op de World Cheese Awards. Het bedrijf telt elf werknemers en haalt een omzet van zo’n 7 miljoen euro.

Toen Brussel nog chique was

Alles begon met Cyriel De Wilde. Hij haalde vanaf 1945 met een bakfiets eieren en melk op bij de boeren en verkocht die aan winkels in het Waasland. In 1957 kwam zijn zoon Jozef erbij. Hij was tijdens zijn legerdienst gefascineerd geraakt door de chique winkels in Brussel en breidde het actieterrein van het zuivelbedrijf uit tot buiten het Waasland.

Huidig zaakvoerder Filip De Wilde stapte in 1984 in de voetsporen van zijn vader. Die was vooral gepassioneerd door de eierbranche. Zo was hij lange tijd ook voorzitter van de commissie die de eierprijzen voor de hele Benelux bepaalde. Filip daarentegen had een voorliefde voor kaas en legde zich al snel toe op de uitbreiding van de kaasrijperij. “Eigenlijk had ik een bedrijf in het bedrijf. Ik kreeg een camionette en was verantwoordelijk voor enkele klanten. Daarmee had ik elke dag een beetje werk en voor de rest moest ik mijn plan maar trekken. Elke dag ging ik de boer op en kwam ik terug met nieuwe klanten voor onze kaas. Voor het geld heb ik het nooit gedaan, want ik kreeg toch een loon van mijn vader. Maar ik was gedreven. Ik presenteerde ons overal als de snelst groeiende kaashandel in het Waasland.” (lacht)

Zelfstandigennest

In 1993 nam zoon Filip het bedrijf over samen met zijn vrouw Gudrun. Ze verhuisden naar een nieuwe bedrijfshal, 600 meter verderop. Daar installeerden ze ook een rijpingskamer met een capaciteit van 60 ton kaas. Gudrun: “Ik kwam ook uit een nest van zelfstandigen. Het was voor mij vanzelfsprekend dat ik mee in de zaak zou stappen. Mijn ouders hadden een fabriek van breigoed. Ik moest dus wel even wennen aan de overgang van de modewereld naar de voedingssector. Maar uiteindelijk: een bedrijf is een bedrijf.”

Jozef De Wilde was 58 jaar toen zijn zoon het bedrijf overnam. Al heel snel liet hij alles los. Filip: “Het juk van de vader mag niet te lang blijven hangen als de volgende generatie klaarstaat voor de overname. Het hielp ook dat mijn vader daar zelf helemaal klaar voor was.”

Jozef is vandaag 84 jaar. Hij komt nog elke week naar het bedrijf zijn eitjes en kaas halen. “Het is mooi om zien hoe hij elke keer opnieuw nieuwsgierig rondkijkt. Hij wil zien wat er allemaal gebeurt. Hij bemoeit zich nergens mee, maar volgt alles nog wel vanop een afstand. Zo kent hij nog altijd de namen van al onze werknemers”, zegt Céline De Wilde.

Ouders in shock

Het enige kind van Filip en Gudrun stapte zes jaar geleden in het familiebedrijf. Toen ze in de keuken van haar ouders voor het eerst vertelde wat ze wilde doen, waren haar ouders in shock. “We hadden dat niet zien aankomen”, zegt Gudrun. “Ze had nooit interesse getoond om in het bedrijf te komen werken.”

Ook haar opleiding deed vermoeden dat ze een heel andere richting zou inslaan. Céline: “Ik wilde zelfstandig binnenhuisarchitect worden. Maar die studies waren geen succes. Daarna studeerde ik voor schoonheidsspecialiste. Dat vond ik heel leuk, tot ik in mijn laatste jaar stage liep bij een dame met een eigen salon. Toen bleek dat je daar voortdurend rust moet uitstralen. Dat was niets voor mij. Het was helemaal anders dan thuis, waar er voortdurend gezonde stress is en waar alles vooruit moet gaan.”

Filip en Gudrun gingen niet meteen overstag. Ze wilden dat hun dochter eerst elders drie jaar werkervaring zou opdoen. Gudrun: “We wilden zeker zijn dat het familiebedrijf voor haar geen gemakkelijkheidsoplossing was.”

Céline (28) werd bediende in een onderneming die bedrijfsmagazijnen inricht. Al na een jaar was Céline thuis met een duidelijke boodschap: ze had haar ontslag gegeven en kwam in het familiebedrijf werken. “Ik wilde niet langer wachten. Aan de keukentafel werd er de hele tijd over het bedrijf gesproken en de uitdagingen die er waren. Hoe ontzettend frustrerend dat ik daar niets aan kon bijdragen.”

De maand erop bezocht ze samen met haar vader alle klanten. Vaak had ze geen introductie nodig. Céline: “Veel klanten kennen me nog van vroeger, want als kind reed ik vaak mee met de bestelwagen. Overal kreeg ik hele leuke reacties en werd ik goed onthaald.” Na die maand zou ze klanten alleen bezoeken. Filip: “Ze heeft toch meer begeleiding gekregen dan toen ik hier aan de slag ging. Bij Céline ligt de focus op de groei van het bedrijf de komende jaren.”

Zuivere theorie

Drie jaar na Célines intrede volgde een herschikking van de leiding, deels ingegeven door een workshop bij de managementcoach Carl Van De Velde. Filip: “Zo’n coach verkondigt dat een onderneming ook zonder eigenaar moet blijven draaien. Dat is zuivere theorie voor een klein bedrijf zoals het onze. Pas als je voldoende schaalgrootte hebt, kan je jezelf als familiale eigenaar overbodig maken. En dat punt hebben we nog niet bereikt.”

Toch werden voor het eerst de taken duidelijk afgebakend. Céline is verantwoordelijk voor de verkoop en de marketing. Gudrun doet boekhouding en administratie. Filip doet aankoop en is ‘manusje van alles en redder in nood’. Voor elk van die functies werd een draaiboek opgesteld. Mocht iemand wegvallen, kan de bedrijfsleiding dus steeds op iets terugvallen. Zo’n draaiboek is er ook voor de functies van alle werknemers. Gudrun: “We voelden dat het tijd was voor een volgende stap. In het begin doe je alles zelf en weet je ook alles. Maar naarmate je groeit, moet je onvermijdelijk meer uit handen geven en verantwoordelijkheden delen. Dan kan het geen kwaad alles eens duidelijk op papier te zetten. Je weet nooit wat er gebeurt.”

Binnen enkele jaren zal een nieuwe reorganisatie zich opdringen, want het is een uitgemaakte zaak dat Filip en Gudrun op hun zestigste uit het bedrijf stappen. Céline wil het familiebedrijf voortzetten. “Ik zal me dus vooral moeten omringen met de juiste mensen.”

Ook Filip koestert het familiale karakter. “Een familiebedrijf heeft een ziel. Als een investeringsgroep het bedrijf runt, dan staat alles in het teken van het tevreden houden van de aandeelhouders. En zodra het bedrijf niet langer rendabel is, dumpen de investeerders hun aandelen. Maar een familie wil haar bedrijf tot elke prijs in leven houden en weer rendabel maken. Geld is bijzaak. Ik heb nog nooit in mijn leven afgevraagd hoeveel geld ik die dag nu eigenlijk heb verdiend. Ik heb daarentegen altijd voldoening gehaald uit elke nieuwe klant die ik kon aanbrengen. Een omzetstijging, dat is als je kind zien groeien. Daar doe je alles voor.”