De vrouw achter de miljoenentransfers

Na de dood van haar zakenpartner Mino Raiola moest voetbalmakelaar Rafaela Pimenta de rivalen afweren die haar klanten wilden afsnoepen. Ze spreekt over deals maken en discriminatie in de voetbalwereld.

De Braziliaanse voetbalmakelaar Rafaela Pimenta was op weg naar de begrafenis van haar zakenpartner Mino Raiola toen ze een telefoontje kreeg van West Ham United. De Londense club wilde onderhandelen over het contract van doelman Alphonse Aréola. Ondertussen probeerden andere agenten haar spelers weg te kapen. Zo dook, op een moment van opperste emotie, de enige vrouwelijke superagent van het voetbal op vanachter de schermen, om te leiden wat velen in de sport hadden beschouwd als Raiola’s onemanshow.

Pimenta en Raiola werkten al meer dan twintig jaar samen. Die laatste leidde hun agentschap in Monaco, One Sports Business Strategy, dat spelers als Erling Haaland, Paul Pogba en Zlatan Ibrahimovic beheert. Raiola, een van de meest geduchte en best betaalde dealmakers van het voetbal, overleed in april vorig jaar op 54-jarige leeftijd.

Toen Pimenta Raiola rond 2000 ontmoette, breidde hij zijn activiteiten uit in Brazilië, waar zij internationaal recht doceerde aan een openbare universiteit. “Ze betaalden me 6 euro per uur”, zegt ze. “Daarmee kun je de parking niet betalen.”

Ze stopte met haar doctoraat en volgde Raiola naar Monaco, waar ze volgens haar gelijke partners werden. Ze hielden hun agentschap relatief klein, met slechts zo’n dertig spelers, zodat ze een ‘boetiekservice’ konden bieden. Naast het onderhandelen over contracten en transfers, konden ze ook het dieet van hun spelers in de gaten houden, hun vakantie plannen en voorkomen dat ze investeren in dubieuze programma’s die door vrienden worden voorgesteld. Sommige andere bureaus hebben veel meer klanten, maar Pimenta zegt: “Als wij honderd spelers zouden hebben, zijn dat honderd moeders, honderd vaders en honderd vriendinnen.”

Seksistische vooroordelen

Ze denkt dat Raiola de “snellere beslisser” was en sterker met details. Toen ze samen door Europa reisden om met clubs te onderhandelen, werd ze voorgesteld als de “advocaat”. Raiola vond dat chic klinken. “Jarenlang liet ik niemand zeggen dat ik een voetbalmakelaar was. Mensen hebben zoveel vooroordelen tegen agenten dat het onze eigenwaarde beïnvloedde.”

Pimenta stuitte ook op seksistische vooroordelen. “In het voetbal denken veel mannen dat zij de enigen zijn die het weten”, zegt ze. “In het begin waren de vooroordelen tegenover mij veel sterker, ook omdat we klein zijn. Als je klein bent, zijn mensen meer beledigend”, zegt Pimenta. Maar toen ze de mensen in de clubs leerde kennen, “begrepen ze dat ik mijn werk kwam doen, en hadden ze enig respect. Maar het is nog steeds een zeer door mannen gedomineerde industrie, waar sommige mensen oprecht denken: ‘Zij kan niet weten hoe je een transfer moet doen. Ze is een vrouw.’”

Ze vertelt over een onderhandeling met een directeur van een club die haar speler de overeengekomen bonussen niet wilde betalen. De manager zei: “Ik heb veel met je uitgewisseld via e-mail. Dus je bestaat echt. Ik dacht dat je gewoon een hoer uit Brazilië was.”

Ze zegt dat ze nog steeds zaken doet met die man. “Ik vind het niet vernederend om een vrouw te zijn. Dus het kan me niet schelen. Als je me zo een slecht gevoel probeert te geven, is dat heel dom.”

Roofdieren

Toen Raiola op sterven lag, hebben ze de transitie van het bedrijf nooit besproken. Heeft ze overwogen het bureau te sluiten? “Nee. Want in mijn achterhoofd was er: ‘Misschien gaat Mino niet dood.’ Ik weigerde mezelf af te vragen: ‘Wat ga ik doen als Mino overlijdt?’

Toen hij toch overleed, boden de grootste voetbalmakelaars, zoals Jorge Mendes, Pimenta hun steun aan, maar anderen waren “erg neerbuigend”. Sommigen belden haar en zeiden: “Ik zorg wel voor de spelers.” Sommige rivalen belden haar spelers rechtstreeks op: “Je agent is net overleden, werk met mij.” Sommige roofdieren waren medewerkers van haar eigen agentschap.

Maar haar spelers bleven trouw. Pimenta wikkelde de belangrijkste transfer van afgelopen zomer alleen af, de overstap van Haaland van Borussia Dortmund naar Manchester City. “Mino heeft nooit geweten dat Erling daadwerkelijk naar City ging”, verzucht ze.

Maar zoals zoveel transfers, was het een stap die ze al jaren in gedachten hadden. “We kunnen niet zitten wachten. Je kunt niet verwachten dat een club zomaar wakker wordt en zegt: ‘Wat een mooie dag, ik ga 100 miljoen uitgeven.’ Je moet dat plannen en het proces met de club doorlopen, zodat die weet dat wanneer ze dat budget samenstelt – en misschien duurt dat één, twee of drie seizoenen – je aan boord moet zijn, om ervoor te zorgen dat het gebeurt.”

Barbara Bonansea

Pimenta brengt het voetbalseizoen door met het bezoeken van clubs en het plannen van transfers: “Wie gaat met pensioen? Wie wordt ouder? Wie is geblesseerd? Wie doet het slecht? Het is als een schaakspel en je probeert te anticiperen op de zet.”

Het bureau vertegenwoordigt één vrouwelijke voetballer, de Italiaanse Barbara Bonansea, maar Pimenta heeft een afspraak met een potentiële tweede aanwinst. “Voor mij is het belangrijk dat vrouwelijke voetballers als voetballers worden gezien”, zegt ze. “Het zijn geen poppen, schattige dingen voor Gillette-reclames.”

Ze gelooft in het toekennen van banen op basis van verdienste, maar wil meer vrouwelijk personeel promoveren. “Het is nodig om gelijkheid een duwtje in de rug te geven.” Voorlopig werkt ze met drie voltijdse werknemers, allemaal vrouwen, drie zelfstandige mannen, plus deeltijdse consultants in verschillende steden. De behoeften van voetballers zijn te complex geworden voor de oude onemanshow-agent, zegt ze.

Een van de diensten die het bureau nu aan voetballers aanbiedt, is image branding om hun werk met sponsors te verbeteren. Maar ze vertelt de spelers: “Dit is niet je tweede baan. Want je hebt geen tweede baan. Je hebt één baan en dat is voetballen. Je bent geen influencer. Het is niet de bedoeling dat je de hele dag naar je Instagram kijkt.”

Ze verdedigt de hoge salarissen van mannelijke spelers. “Je zit in een industrie waar veel geld is, daar heb je recht op. Wat mij stoort, is de ontkoppeling met de realiteit: ‘Ik verdien veel geld, ik kan doen en zeggen wat ik wil, ik neem de Ferrari en ga naar Monaco.’ Dan ben je een klootzak.”

Terwijl ze de volgende generatie voetballers rekruteert, probeert ze zich af te vragen waarom ze haar werk doet. “Dat is wie ik ben. Het vergt je volledige ziel om agent te zijn. Je kunt het leven van mensen veranderen, als je het goed doet. Het is onbetaalbaar als je iemand ontmoet die op de grond slaapt in de favelas in Brazilië en die na een paar jaar in staat is voor de volgende drie generaties van zijn familie te zorgen.”