Cartonnage Lammerant: ‘Ik ben in het karton gevallen zoals Obelix in de toverdrank’

Cartonnage Lammerant werd in 1964 opgericht en kende de voorbije jaren een forse ontwikkeling. Het groeit bedrijf mee met zijn klanten in de levensmiddelenindustrie, onderhoudsproducten, luxe en cosmetica.

Mathias Lammerant en zijn zus Sophie groeiden op met het geluid van de golfkartonmachines van het familiebedrijf. “We woonden samen met mijn grootmoeder en mijn ouders in de fabriek”, zegt Mathias Lammerant. “Onze slaapkamers lagen nog geen tien meter van de machines vandaan. Ik ben in het karton gevallen zoals Obelix in de toverdrank.”

Hij kon zich niet inbeelden dat hij ergens anders zou werken als hij groot was, maar zijn zuster wou daar niet van weten. “Omdat de fabriek mijn vader inpalmde”, vindt Sophie. “Onze vader was eerst met het bedrijf getrouwd, en pas daarna met onze moeder.” Maar tegenwoordig werken ze allebei samen met hun vader Etienne. En ze hebben er geen van beiden spijt van dat ze nu deel uitmaken van het familiebedrijf. Het werd vijftig jaar geleden opgericht door hun grootouders Roger en Elvire Lammerant.

Van Thulin naar Leuze

Cartonnage Lammerant werd in 1964 opgericht in Thulin, een gehucht op een steenworp van Bergen. In de beginjaren maakte het bedrijf vouwdozen van compact karton voor fabrikanten van tegels, glas en schoenen, maar ook voor pluimveeslachterijen en telers van schorseneren. Aan het einde van de jaren zestig verhuisde de onderneming naar Leuze en koos ze voor golfkarton in plaats van compact karton. Op 3 maart 1977 overleed Roger Lammerant op 44-jarige leeftijd. Zijn vrouw nam de teugels over. Ze werd bijgestaan door Etienne, die toen zeventien was, en later ook door zijn jongere broer Roland.

“Ik arriveerde op 1 augustus in de fabriek en de vijf arbeiders die voor het bedrijf werkten, namen toen ontslag. Ze wilden geen jochieals baas”, herinnert Etienne zich nog levendig. “Ik antwoordde dat ik er was om te leren en niet om bevelen te geven, maar ze zijn toch vertrokken.” Hij stroopte dan maar de mouwen op om samen met zijn moeder het bedrijf weer op gang te brengen. Hij deed onder andere een beroep op oude schoolvrienden, maar dat klikte niet. “Dat was een slecht idee. Een professionele relatie is niet hetzelfde als een vriendschappelijke relatie.”

Het bedrijf bleef echter groeien en wierf personeel aan. Het was ideaal gelegen, in het hart van Henegouwen en zijn rijke landbouwgronden, en profiteerde volop van de heropleving van de aardappelverwerkingsindustrie. Bovendien richtten Guy en Luc Van den Broeke in 1978 hun aardappelbedrijf Lutosa op in Leuze. Cartonnage Lammerant werd vanzelfsprekend de leverancier van deze buren en groeide samen met hen.

Toch wou Etienne Lammerant niet al zijn karton aan dezelfde klant verkopen. Hij nam zijn koffertje en ging op zoek naar nieuwe klanten. Vandaag levert het bedrijf uit Leuze zijn karton in een omtrek van 300 kilometer rondom de fabriek. Die is flink gegroeid en neemt met haar 55.000 vierkante meter bijna het volledige terrein van 6 hectare in beslag. Vanwege de groeiende activiteit en de aankoop van nieuwe, geavanceerdere machines verhuisde het bedrijf in 1997 naar het industrieterrein Zoning de l’Europe, nog altijd in Leuze. Het bedrijf telt honderd arbeiders en haalde in 2017 een omzet van meer dan 40 miljoen euro. Vijf jaar geleden bedroeg die omzet 33 miljoen.

Schommelende prijzen

De fabriek draait vijf dagen in de week, dag en nacht, op volle capaciteit. “We leveren aan de levensmiddelenindustrie, de sector van de onderhoudsproducten, de branche van de luxe en cosmetica, brouwerijen, verhuisbedrijven”, zegt Mathias Lammerant. “We personaliseren de dozen voor elke klant afzonderlijk en we maken ze op maat, tot op de millimeter nauwkeurig, op een van onze tien productielijnen. We fabriceren kartonnen dozen voor professionele klanten en niet voor particulieren. Elke dag verlaten honderdduizenden dozen onze fabriek.”

Mathias Lammerant startte na zijn studie bij het familiebedrijf. Hij werkt er nu acht jaar. “In 2010 studeerde ik af aan ICHEC. Ik wou eerst een tijdje elders anders werken. Maar toen ik op weg was naar een sollicitatiegesprek in Brussel, belde mijn vader me op. Mijn oom had een ongeluk gehad en hij had mijn hulp nodig.”

In 2011 overleed zijn grootmoeder. Ze was een van de oprichters en ze had de zaak nooit echt verlaten, want ze deed tot het einde elke dag nog wat administratief werk. Haar zoon Etienne kwam aan het roer van het familiebedrijf, dat in een halve eeuw sterk gegroeid is en zich gestaag verder blijft ontwikkelen in een sector die onderhevig is aan de sterk schommelende kartonprijzen.

De terugkeer van het verloren schaap

In 2014 deed ook Sophie Lammerant de stap. Ze kwam op vraag van de familie ‘terug naar huis’. Toch was ze aanvankelijk niet voorbestemd om als enige vrouw in die mannenwereld te gaan werken. De juriste behaalde in 2012 haar diploma in Louvain-la-Neuve. Meteen daarna schreef ze zich in aan de balie van Gent. Net als haar broer is ze perfect tweetalig dankzij haar Nederlandstalige opvoeding en haar Franstalige scholing. Ze pleitte nagenoeg overal in het land en het kwam niet bij haar op om terug te keren naar de kartonfabriek. Maar in juli 2014 ging de personeelsverantwoordelijke met pensioen. “Mijn ouders kwamen naar Gent, waar ik woonde, en stelden me voor om in de zaak te stappen.” Ze liet zich vrij snel overtuigen. Ze is nu personeelsmanager en de verantwoordelijke voor de veiligheid.

Cartonnage Lammerant wordt bestuurd door Etienne, Mathias en Sophie Lammerant. En ze doen dat met succes, gezien de gestage groei van de afgelopen jaren. Het bedrijf barst uit zijn voegen. Het drijft mee op het exportsucces van zijn klanten, die de dozen uit Leuze gebruiken om hun producten over de hele wereld te verzenden. De familie Lammerant woont niet langer naast de fabriek, maar wel nog in de buurt. Chantal, echtgenote en moeder, heeft een wijnhandel. Ze werkt niet in het familiebedrijf, maar ze vervult er wel de rol van passieve bestuurder. Net als de echtgenote van Mathias, die in de waterzuivering werkt, en de echtgenoot van Sophie, die dierenarts is. Maar de zoon van die laatsten, de vierde generatie, speelt al in de dozen van de fabriek. De opvolging lijkt verzekerd.