‘Brusselse taxisector kind van de rekening voor de socialistische drang naar politieke profilering’

Door het Taxi Plan van Pascal Smet hangt het faillissement momenteel als een zwaard van Damocles boven mijn onderneming. Dat zegt ondernemer Elie Umukunzi.

De voorbije weken trok de sp.a ten aanval tegen het gebrek aan transparantie in het F16-dossier. Nuttig werk, want transparantie is het minste wat men kan verwachten als het gaat over miljarden van onze belastingcentjes.

Het doet echter de wenkbrauwen fronsen dat onze socialistische wereldverbeteraars minister van Defensie Steven Vandeput aan de schandpaal nagelen terwijl de sp.a in eigen rangen iemand heeft die doelbewust democratische structuren omzeilt en een aanslag pleegt op ons sociaal model.

Mijn naam is Elie, 31 lentes jong en afkomstig uit Rwanda. Sinds 1998 groeide ik op in België en ondertussen heb ik me volledig geïntegreerd en aangepast aan de normen en waarden van onze maatschappij. Tijdens mijn studies aan de Vrije Universiteit van Brussel begon ik in 2012 te werken als taxichauffeur in Brussel.

Door jarenlang hard te werken, waarbij weken van 75 uur meer regel dan uitzondering waren, heb ik in 2014 een onderneming met alleen maar elektrische taxi’s uit de grond gestampt. Ik bied zeven mensen werk en ben daarnaast consulent bij de VDAB waar ik sinds 2014 alle Nederlandstalige taxichauffeurs in Brussel opleid. Ik wil u graag toelichten waarom ik een aantal weken geleden gestaakt heb en welke drijfveer er zit achter de overlast die ik u misschien bezorgd heb.

Duurzame mobiliteit

Ik geloof in mijn bedrijf omdat het een antwoord biedt op een van de belangrijkste uitdagingen die ons land de komende decennia moet trotseren: duurzame mobiliteit. Voor het oprichten van mijn ecologische firma heb ik zowel financieel als menselijk veel moeten opofferen.

Door het Taxi Plan van Pascal Smet hangt het faillissement momenteel als een zwaard van Damocles boven mijn onderneming. Mocht het niet voor mijn werknemers zijn, had ik al lang de handdoek in de ring gegooid.

De snelle opkomst van onze concurrent Uber heeft de taxisector in Brussel zware klappen toegediend. De minimumprijzen van Uber voor ritten zijn echter nagenoeg vergelijkbaar met gewone taxiritten.

Maar daartegenover staat dat Uber-chauffeurs geen werknemersstatuut hebben en dat Uber geen belastingen betaalt in ons land. Naast het uithollen van de sociale zekerheid, creëert dit dus ook een vorm van schijnzelfstandigheid van de chauffeurs en oneerlijke concurrentie voor de gereguleerde taxi’s.

De prijzen van een Uber-rit zijn bovendien niet wettelijk bepaald zoals voor taxiritten: ze hebben enkel een ondergrens en geen bovengrens. Ter illustratie: bij de terroristische aanslagen in Brussel in maart 2016 gingen de Uber-prijzen de hoogte in omdat de algoritmes een ongewone vraag opmerkten en daar gewillig op inspeelden. Dit terwijl vele Brusselse taxichauffeurs hun medeburgers gratis vervoerden.

Ik besef heel goed dat het huidige ‘taximodel’ verouderd is en nood heeft aan vernieuwing. Een deel van die innovatie komt inderdaad van een speler als Uber. Dus zegt de taxisector, bij monde van vakbonden en werkgeversorganisaties, niet resoluut neen tegen een door Uber geïnspireerde modernisering.

We willen graag innoveren. Uber en een vernieuwd wettelijk kader horen bij het plaatje. In plaats van het probleem aan de bron aan te pakken en aan Uber gelijke plichten op te leggen, zoals aan de taxisector, stelt men in het zogenaamde Taxi Plan van Brussels mobiliteitsminister Pascal Smet voor om ook in de taxisector het werknemersstatuut af te schaffen. Iets wat het voor bedrijven als het mijne nagenoeg onmogelijk maakt om te overleven.

Daarom strijden we voor een echt Taxi Plan en geen Uber Plan. Iets wat Smet duidelijk niet ziet zitten: “Jullie gaan mijn Taxi Plan hoe dan ook aanvaarden. Jullie laatste wapenfeit is staken. Elke taxistaking komt mij zeer goed uit, want ‘s anderdaags stijgt mijn populariteit in de verkiezingspeilingen. Dus doe maar.”

Woorden die hij in april 2017 naar de taxisector richtte toen wij hem confronteerden met het feit dat zijn Taxi Plan het werknemersstatuut zou afschaffen en een sociaal bloedbad teweeg zou brengen.

Het getuigt van een zekere hypocrisie dat sp.a-voorzitter John Crombez, aan de vooravond van 1 mei 2017, met veel bravoure verkondigde: “Wij (sp.a) gaan voluit voor een samenleving waar voor elkaar zorgen niet verdacht is terwijl Pascal Smet en de Brusselse socialisten tegelijkertijd resoluut ijveren voor het afschaffen van het werknemersstatuut in de Brusselse taxisector. Ten koste van meer dan 2500 gezinnen.

Socialistische drang naar politieke profilering

Sinds de start van de regeerperiode is de Brusselse taxisector kind van de rekening voor de socialistische drang naar politieke profilering. De partijtop van sp.a laat begaan, want dit dossier kan stemmen opleveren. Sterker nog: Pascal Smet acht zich zó visionair dat hij resoluut elke vraag, van de sociale partners alsook van zijn eigen administratie, voor een externe impactstudie van zijn plan weigert. Is dit echt te veel gevraagd?

Onverschilligheid voor wat gaande is in de Brusselse taxisector komt ons sociaal model niet ten goede. Het is vandaag Uber en de taxi’s, maar morgen zullen andere start-ups opkomen die streven voor de uberisering van ons onderwijs, ons gezondheidssysteem, onze veiligheid, enz. Gaan we op dat moment wel opstaan en ons sociaal model verdedigen? De onverschilligheid en het cynisme van vandaag over de taxisector doet ons het ergste vrezen.

De 1 meiviering was anno 1890 oorspronkelijk bedoeld om de 8 urenwerkdag te herdenken, bijna 130 jaren later organiseren de socialisten een sociale massamoord in Brussel.

Erbij staan en enkel onverschillig toekijken, is schuldig verzuim van eender wie.