Bouchra Hashassi over haar truckwashketen Washville: ‘Ik wil een bedrijf waar de mensen centraal staan’

Wie vijf seconden in de buurt van Bouchra Hashassi vertoeft, wordt meteen gegrepen door haar enthousiasme en de bevlogenheid waarmee ze praat over Washville, de carwash voor vrachtwagens die ze de komende vijf jaar nog fors wil uitbreiden. Hashassi wil iets nalaten en ze is enorm gedreven. “Mijn opa was een analfabeet die vanuit Marokko naar hier is gekomen om zijn dochter en vooral zijn kleinkinderen een beter leven te schenken. Dat mag niet voor niets geweest zijn.”

Het gebeurde nooit eerder dat een bedrijfsleider ons huppelend tegemoetkomt als we ergens binnenwandelen, maar Bouchra Hashassi is in een uitstekend humeur als we haar op een vrijdagmiddag treffen in de vestiging van Washville in de Antwerpse haven. De avond voordien behaalde ze haar getuigschrift KMO Excellence aan de Vlerick Business School, maar meer nog dan dat mooi glanzende papiertje is ze in haar nopjes met de metamorfose die de vestiging aan de Zomerweg ondergaat.

De afgelopen maanden is er druk verbouwd: er komt nieuwe kantoorruimte met een schitterend uitzicht op het Zesde Havendok, een nieuwe refter en kleedkamers voor het personeel, een knusse koffielounge voor wachtende truckchauffeurs, en een uitbreiding met extra wasstraten. De oude zeecontainers en de uitgeleefde kantoorruimte van waaruit ze de afgelopen jaren Washville uitbouwde tot de grootste truckwashketen van de Benelux, behoren binnenkort tot het verleden. Tussen kerst en oud en nieuw hoopt Hashassi de interne verhuizing af te ronden, waarna de afbraak kan beginnen. Alleen de container waarin het allemaal begon, wordt gespaard. Die wil ze schenken aan een organisatie die wat extra ruimte kan gebruiken.

Ik wilde het interview beginnen met wat u zal bijblijven van 2025, maar dat lijkt na uw enthousiaste rondleiding meer dan duidelijk.

BOUCHRA HASHASSI. “Professioneel is dat zeker het moment waarop ik dit gebouw kon aankopen en de financiering voor de verbouwing helemaal rond kreeg. Ook de Vlerick-opleiding die ik heb gevolgd, is een hoogtepunt. Maar 2025 zal helaas nooit mijn topjaar zijn, omdat mijn mama deze zomer is overleden. Dat overschaduwt alles. Ze heeft gelukkig nog kunnen meemaken dat we dit gebouw konden kopen, want dat is een lang proces geweest, met moeilijke onderhandelingen. Dat is wel een troost.”

In 2018 hebt u een faillissement meegemaakt. Hebt u daar lessen uit getrokken voor de onderhandelingen en de verbouwingen?

HASHASSI. “Zeker. Ik ben heel blij met die leerschool. Ik ben een andere ondernemer nu. Mijn basisfilosofie blijft wel dezelfde: ik wil een bedrijf waar mensen centraal staan, of dat nu de medewerkers zijn of de chauffeurs die langskomen. Dat is het uitgangspunt. Maar ik ben wel meer bezig met marges, kosten en prijszetting. Voor dat soort zaken had ik vroeger minder oog. Dat lukt nu wel, omdat we een speciale constructie hebben opgezet voor een vastgoedleasing, waardoor ik weet waar ik aan toe ben, hoeveel huur ik betaal en welke omzet ik daarvoor moet draaien. Soms zou ik willen dat het wat makkelijker gaat. Met mijn historiek kon ik helaas niet gewoon bij de bank lenen. Maar het is toch niet omdat ik één keer failliet ben gegaan, dat ik voor de rest van mijn leven op een strafbankje moet zitten?”

In de Verenigde Staten ben je pas een echte ondernemer als je drie keer failliet bent gegaan.

HASHASSI. “Zover zijn we hier nog lang niet. Onterecht. Ik blijf een ondernemer en ik heb veel uit dat faillissement geleerd. Ik ben niet opzettelijk failliet gegaan, ik was hard aan het werk. Daarom praat ik daar ook zo openlijk over, omdat achter de façade van het succes dat Washville nu heeft, een verhaal van vallen en opstaan schuilgaat. Ik denk dat zoiets hoopgevend kan zijn voor mensen die ook met een tegenslag geconfronteerd worden. Ik heb na het faillissement beseft dat ik eigenlijk een soort bottleneck was voor mijn eigen bedrijf, omdat ik onvoldoende kennis en inzicht had.”

Is dat ook waarom u dit jaar die Vlerick-opleiding volgde?

HASHASSI. “Ik volgde al andere opleidingen, omdat ik me absoluut wilde bijscholen. Washville is heel organisch gegroeid. Het idee is ontstaan omdat mijn broer vrachtwagenchauffeur was, en ik hem tijdens lange nachtelijke ritten opbelde om hem wakker te houden. Dankzij de opleiding van Vlerick heb ik een volledige blauwdruk kunnen schrijven over waar ik met Washville naartoe wil, de langetermijnvisie en de weg erheen. Maar altijd met de mens centraal, en met veel respect voor de truckchauffeurs, die vaak onterecht een slecht imago hebben.”

De aanpak met de nadruk op de menselijke kant was er vanaf het begin?

HASHASSI. “Absoluut. De eerste medewerker die ik heb aangeworven, was dakloos. Dankzij die baan kon hij zijn leven weer op de rails krijgen. Een andere medewerker kon in andere banen niet aarden, omdat hij aan autisme lijdt. Hem hebben we hier structuur gegeven, en daar profiteert het hele bedrijf nog altijd van. Onze organisatie is heel gestructureerd. Een tijd geleden hebben we Olga aangeworven, een Oekraïense die de truckers onthaalt. Toen ze haar eerste loonbrief had ontvangen, stond ze huilend in mijn bureau om me te bedanken, want nu kon ze eindelijk wat geld naar haar man en zoon in Oekraïne opsturen. Dat pakte mij. Dat doet me beseffen dat ik een grote verantwoordelijkheid draag, niet alleen voor de medewerkers, maar ook voor hun gezinnen.”

Was die mensgerichte aanpak een soort voorwaarde toen u de zaak samen met uw broer begon?

HASHASSI. “Dat ging gewoon vanzelf. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat wij iets speciaals deden. Tot we in 2018 bij de doorstart in zee gingen met een marketingagentschap. Dat zei: jullie doen aan maatschappelijk verantwoord ondernemen, en door de producten die jullie gebruiken en de waterzuivering zijn jullie een ecologische truckwash. Ik leerde allerlei dure termen kennen. Maar ik dacht oprecht dat iedereen zo werkte.”

Ondertussen is Washville een bedrijf met drie vestigingen en 35 medewerkers. U hebt nu een strategie uitgeschreven. Was dat een onderdeel van de opleiding?

HASHASSI. “Wij leerden over strategisch plannen, en elke keer dat ik hier terugkwam, wilde ik onmiddellijk toepassen wat ik had gehoord. Dan gaf ik mezelf les: wat is mijn situatie? Wat zou mijn ideale situatie zijn? Wat is de weg daarheen? Dat deed ik bij elk thema. Ik dacht gewoon: die opleiding kost 7.800 euro. Ik ga daar verdorie elke cent uithalen” (lacht).

Wat zijn de belangrijkste punten van dat strategische plan?

HASHASSI. “Ik heb een blauwdruk geschreven tot 2035. Tegen 2030 wil ik negen nieuwe vestigingen openen. De plaatsen weet ik al, dankzij de truckers die hier over de vloer komen, en met wie ik vaak praat. Daarnaast ga ik flink werken aan de interne communicatie, onder meer met een krantje voor de medewerkers. Zij blijken behoefte te hebben aan meer duidelijkheid. We zullen ook werken met kleine teams van maximaal vijf mensen, en medewerkers krijgen een duidelijker carrièreperspectief. Er zullen ook nieuwe mogelijkheden ontstaan door de groei. Misschien wil iemand een opleiding volgen om meer onderhoud te doen of technische assistentie te bieden. Daar zullen we voor zorgen. Ik wil ook een kleine verschuiving aanbrengen in de bedrijfscultuur, zodat er meer initiatieven komen van het personeel. Die zaken zijn duidelijk geworden tijdens de opleiding.”

Is het contact met medewerkers en klanten wat u zo leuk vindt aan ondernemen?

HASHASSI. “Dat vind ik zeker zalig. Ik ben graag tussen de mensen, praat graag, ik ga ’s ochtends ook altijd iedereen groeten voor ik begin. Maar wat ik nog leuker vind, is de uitgedachte plannen ook echt realiseren. Van idee naar uitvoering, dat vind ik ongelooflijk leuk.”

Ik kan me moeilijk voorstellen dat een jong meisje ervan droomt later haar eigen truckwash te hebben.

HASHASSI. “Ik heb hier niet van gedroomd, maar ik heb wel altijd geweten dat ik ondernemer wilde worden. En dat betekent voor mij niet noodzakelijk een bedrijf hebben, maar wel actie ondernemen. De dingen aanpakken. Ik vind Olga op haar manier ook een ondernemer. Zij probeert van haar moeilijke situatie het beste te maken.”

Vanwaar komt die drang? Kreeg u die mee van thuis?

HASHASSI. “Als mensen mij vragen naar mijn voorbeeld, denk ik aan mijn opa. Die kwam vanuit Marokko in zijn eentje naar België, als een analfabeet, op zoek naar een beter leven, bereid om risico’s te nemen en er iets van te maken. Ik denk dat we te weinig beseffen hoe ondernemend het is om te migreren, om ergens heen te gaan waar je de taal niet kent om een nieuw leven op te bouwen. Mijn opa deed dat niet alleen voor zichzelf, en ook niet alleen voor zijn vrouw en dochter, maar evengoed voor alle kleinkinderen die zouden komen. Ik dacht: dat kan niet voor niets zijn geweest. Ik besef maar al te goed dat je leven deels wordt bepaald door waar je wieg staat. Wij hebben thuis armoede gekend. Toen moesten we hopen dat als de koelkast stuk ging, dat in de winter gebeurde, want dan kon je het vlees buiten bewaren. Daarom droomde ik ervan het beter te hebben. We hadden een buurman, een loodgieter, die om de vier jaar een nieuwe auto had. Dat wilde ik ook. Of nog: ik wilde heel graag aan het lyceum studeren. In de zomervakantie ging ik op de trappen van die school zitten om erover te dromen hoe het zou zijn daar les te volgen. Ik ben dus statusgedreven, zoals iemand me onlangs zei, maar niet om mee uit te pakken. Wel om het goed te hebben. Voor mij betekent rijkdom: een nieuwe koelkast kunnen kopen als de oude stuk is.”

U bent nu zelf een rolmodel voor veel mensen. Vindt u dat belangrijk? Of moeilijk?

HASHASSI. “Belangrijk, dat weet ik niet. Moeilijk vind ik het niet. Omdat ik honderd procent mezelf ben. Omdat ik niet alleen maar de glitter en glamour toon, maar ook hoe het echt is, en dat het ook hard werken is. Als ik ’s ochtends opsta, check ik online of alles goed gaat in de drie vestigingen, en voor ik ga slapen, vul ik de Excel-sheets in met de resultaten van die dag. Ik weet niet of ik een rolmodel ben, maar ik hoop wel dat ik mensen kan inspireren. Toen het slecht ging, was ik beschaamd en eenzaam. Ik durfde er niet over praten, ik durfde zelfs niet zeggen dat ik een ondernemer was. Als iemand dat nu hoort of leest, hoop ik dat die daar moed uit kan putten en denkt: oké, zo kan het ook.”