Belgische Shazam-oprichter Philip Inghelbrecht: ‘Ik kijk nooit naar de concurrentie’

Waar velen van dromen, daarin is Philip Inghelbrecht geslaagd: succes boeken in Silicon Valley. Hij stond mee aan de wieg van de wereldberoemde app Shazam en verandert met zijn nieuwe scale-up de Amerikaanse televisieadvertentiewereld. “Ik wil dingen creëeren die gebruikt worden.”

Philip Inghelbrecht staat deze week als keynotespeaker op And& Connect in Leuven (2-4 mei). Zijn vorige keynote in België dateert van 2018. Toen had hij net een nieuwe onderneming uit de Amerikaanse grond gestampt. Zijn start-up Tatari telde toen een twintigtal medewerkers.

Vijf jaar later is Tatari met zijn 300 medewerkers een disruptieve speler in de Amerikaanse advertentiemarkt. “Het gaat inderdaad hard”, vertelt Inghelbrecht tijdens een video-interview vanuit het immer zonnige San Francisco. Hij woont en werkt er, maar geeft zelden interviews.

De 50-jarige Belg is niet meer de onstuimige twintiger die Shazam mee oprichtte. “Ik ben ouder en wijzer. Kalmer ook. Dat vertaalt zich in hoe ik onderneem en manage. Ik klop nog veel en lange dagen en doe het graag. Maar ik raak niet meer in paniek. Ik word niet meer zenuwachtig als iets fout loopt. Wel denk ik meteen: we gaan het zo oplossen, met het resultaat op de langere termijn in gedachten.”

“Twintig jaar geleden was dat anders. In het jaar 2000, toen we Shazam-idee aan het ontwikkelen waren, zag ik het nieuws dat voortaan elk FM-radiostation via RDS berichtjes kon meesturen. Ik dacht: “Oh, my god. Elke radio zal de titel en de uitvoerder van elk liedje communiceren. Shazam is dood.” Ik was er een hele week mee in de weer, om vervolgens vast te stellen dat RDS ons toch geen stok in het wiel stak. De meeste mensen shazammen liedjes die ze kennen, om een inventaris aan te leggen.”

Lees verder onder het kadertje

Waarom Elon Musk niet naar NASA kijkt

Bij Shazam leerde Philip Inghelbrecht meer dan één onorthodoxe businessles. “We keken bijvoorbeeld niet naar de concurrentie. Dat doe ik nooit. Ik ben niet geïnteresseerd in de activiteiten van anderen. Als ik dat wel zou doen, zou ik van links naar rechts springen en mijn eigen lijn verliezen. Mijn advies? Doe waarin je gelooft en doe dat het allerbest. Stel dat Elon Musk naar de NASA zou kijken, dan zou hij toch nooit raketten lanceren.”

Die visie helpt Inghelbrecht nu ook bij de disruptieve activiteit van zijn scale-up Tatari op de televisie-advertentiemarkt. “Vijf jaar geleden verklaarden ze me gek, omdat ik rechtstreeks bij de netwerken advertentieslots kocht. Nee, dat doe je bij de mediabureaus. Ook waren de Nielsen-cijfers toen heilig. Die vertellen bijvoorbeeld dat 1 miljoen mensen tussen 18 en 35 jaar je advertentie zagen. Maar wat ben je daarmee? Je wilt toch weten hoeveel auto’s je verkocht door de reclame? Dat doen wij met Tatari. Intussen werkt ons model en beginnen anderen ons te kopiëren.”

Een andere businessles die hij mee naar België bracht, gaat over hoe anders ondernemen in de Verenigde Staten werkt. “We kunnen Elon Musk arrogant vinden, maar kijk naar wat hij bereikt. Weet daarenboven dat België een superkleine markt is, waardoor het moeilijk is daar een groot bedrijf te starten. Wil je dat wel? Dan moet je vanaf dag één in de VS aanwezig zijn, een markt van 400 miljoen mensen. Of in China en India, waar je meer dan een miljard consumenten vindt.”

Geen enkele garantie op succes

Door zijn twee tienerdochters heeft Philip Inghelbrecht een heel concrete band met China. Ze gaan al jaren in het Chinees naar school, waarmee ze voor hem bewijzen dat alles mogelijk is, als je er maar vroeg aan begint. “Mijn dochters mogen het woord voor waterfles in het Chinees wel vijf keer tegen me zeggen, ik zal het nooit onthouden. Maar voor hen is die aartsmoeilijke taal als een moedertaal. Ik vind het indrukwekkend hoe ze die lezen en schrijven, al hoop ik niet dat ze later naar China trekken. Dan zouden ze zo ver weg van mij wonen.”

Zelf verruilde Inghelbrecht wel de Vlaamse klei voor Amerika. “Toen ik kort in Berkeley studeerde en San Francisco bezocht, besloot ik er alles aan te doen om daar te blijven. Ik vond de mentaliteit daar tof. Ik wilde geen vakantiejob meer in België. Ik deed mee aan alle mogelijke techprojecten, stelde veel vragen en las stapels boeken. Ik schreef een curriculum helemaal op de maat van de VS, zonder mijn verleden als investeringsbankier te vermelden. Wel gaf ik aan dat ik vier talen sprak en in het buitenland had gewoond. Mijn cv was zo sterk, dat de CIA me uitnodigde voor een gesprek. Ze wilden me hebben. Tot ze beseften dat ik een Belg was. Dan ging het plots niet meer.”

Maar naar de VS trekken, en veel en hard werken is nog altijd geen garantie voor succes. “Dat enkel de succesverhalen breed worden uitgesmeerd, geeft een vertekend beeld”, vindt Inghelbrecht. “Shazam had slechts 0,35 procent kans op succes. 99 procent van de start-ups mislukt hier. Ik ken heel veel mensen die hard werken, een bedrijf opstarten en falen. Ook dat moet je aankunnen.”

Zoek meteen betalende klanten

Risico’s nemen en falen zijn Inghelbrecht niet vreemd. Zo flopte zijn ‘Drive me crazy’-app. Zo eenvoudig als je Shazam vraagt een liedje te herkennen, kon je met één druk op de knop de nummerplaat van slecht rijdende chauffeurs inspreken. “Ik dacht dat iedereen het zou gebruiken, omdat er zoveel slechte chauffeurs zijn. Tegelijkertijd veronderstelde ik dat de verzekeringsmaatschappijen interesse in de data zouden hebben. Maar ik ving bot bij beide doelgroepen. De verzekeringsmaatschappijen wilden dat soort data niet. En mensen die het geen tof idee vonden, stuurden me doodsbedreigingen en een lawine aan slechte reviews op de Appstore. Ik wist meteen dat ik dat onmogelijk kon overleven. Na één jaar stopte ik de app en incasseerde ik het verlies van 300.000 dollar.”

Lees verder onder de afbeelding

Inghelbrecht gelooft niet in hét magische idee. “Een goed idee hoeft geen uitvinding te zijn, zoals Shazam. Zo’n onbekende dienst of product lanceren, is zwaar, onzeker en het duurt jaren voordat het iets wordt. Je maakt het je gemakkelijker door een oud concept honderd keer beter te maken. Dat deed Google, want Hotmail en zoekmachines bestonden al. Voorts bekijk ik ideeën vooral nuchter: ze moeten geld opleveren. Starters moeten daarom zo snel mogelijk weten of de markt voor hun idee wil betalen. Organiseer geen survey, maar zoek meteen betalende klanten. Tatari was vanaf dag één rendabel. We toonden onze ruwe eerste versie tijdens een meeting. Onze prospect zei na een half uur: “Oké, ik heb 100.000 dollar. We starten vandaag.” De 700.000 dollar opstartgeld, die ik van vrienden had geleend, bleven onaangeroerd op de bank staan.”

“Ideeën zijn goedkoop. Ze uitvoeren is moeilijker. Daarom investeer ik enkel wanneer ik de oprichters of de CEO ken en in hen geloof. Ik wil weten dat ze creatief zijn, hard werken, met mensen kunnen omgaan en alles willen opgeven om hun bedrijf te doen slagen. Hun product is bijzaak voor mij.”

Gevraagd om zichzelf te definiëren in de rol van CEO, verwijst naarThree un’s of founders’van David Kellogg: Compared to managers, founders are: unreasonable, unapologetic and uncompromising, oftewel onredelijk, onbeschaamd en compromisloos compromissen. “Ik ben heel direct, zowel positief als negatief. Ik geef veel autonomie en werk in cycli. Afwisselend focus ik me op de afdeling die niet goed loopt. Zo concentreer ik me al zes maanden op de sales. Ik verander dingen heel radicaal, zonder rekening te houden met menselijke gevoeligheden. Ik spaar mijn kritiek niet, verander rollen en ontsla mensen. Ik twijfel niet. Noch slaap ik slecht. Integendeel, ik slaap dan beter, omdat ik weet dat er dingen gebeuren.”

Moderne oplossing voor oud probleem

Wat brengt de toekomst? Vier jaar geleden verkondigde Inghelbrecht dat hij op zijn vijftigste zou stoppen. Intussen is hij vijftig. “Ik ben zo bezig met Tatari dat ik daar niet meer aan denk. Ergens had ik wel gehoopt om minder te werken, maar ik doe het zo graag. Ik zie me in de toekomst wel minder operationeel actief worden. Bij nieuwe projecten zal ik anderen aanstellen als CEO en managers. Dat doe ik al bij Boomerang, mijn nieuwste start-up, waarin Drake (de wereldberoemde rapper en acteur, nvdr), investeerde.”

Boomerang is een platform voor verloren en gevonden voorwerpen. Wie iets verliest, geeft dat in. Wie iets vindt, doet hetzelfde. “Ik heb net de lunch van mijn dochter met een Uber-taxi naar school gestuurd. Ze was die vergeten. Weet je, iedereen vergeet weleens iets. De kunst is de verloren voorwerpen terug bij hun rechtmatige eigenaar te bezorgen. Ik trok 3 miljoen euro investeringen aan en stelde twee mensen aan. Ik adviseer vanuit de board. Na zes maanden betalen al vijf luchtvaartmaatschappijen en drie luchthavens voor onze service. Wij geven hun een gemakkelijke, moderne oplossing om items in te scannen en terug te bezorgen.”

Financiële motieven komen in al deze plannen niet op de eerste plaats. “Ik wil dingen creëren die gebruikt worden. Als jongeren aan Snapchat vragen welk liedje ze op een fuif horen, dan gebruiken ze de tool die ik ooit mee heb gecreëerd. Dat was en is nog altijd mijn drive. Zo lijkt het me ook fantastisch als men over twintig jaar op deze periode terugblikt en zegt: ‘Toen werd televisiereclame heruitgevonden. En Tatari was de eerste om het te doen.’”