Zon, zee en een beetje zaken

Managers aan het roer van een zeilboot, een fikse zeebries in de haren, bedrijfslogo’s die het zilte sop trotseren. Het driedaags nautisch bedrijfsevent Young European Entrepreneurs Regatta koppelt het nuttige aan het aangename.

Info: www.yeeregatta.com

Athene (Griekenland)

Dag één: waar is de wind?

De elf zeilschepen van de Young European Entrepreneurs Regatta ( YEE) zetten koers naar Nísos Póros, dat aanleunt bij de kust van Peloponesus. Póros betekent ferry en die grote zeereuzen deinen vervaarlijk in ons gezichtsveld. Ze droppen in het hoogseizoen zo’n 30.000 toeristen, dus moet het kleine eilandje de bemanning van de Regatta, ongeveer zeventig man, makkelijk aankunnen.

Het startschot, eigenlijk een toetersignaal, werd omstreeks 10.30 uur gegeven en het zou tot 17 uur duren vooraleer we weer voet aan wal zetten. Daartussen, de Saronische golf die er vrij rustig bij lag. Té rustig zelfs, zodat de zeilboten bijna anderhalf uur op motor dienden te varen. De aftrap van de Regatta begon zo in mineur, al verloor geen van de deelnemers – voornamelijk bedrijfsmensen uit Belgische KMO’s – daar het humeur bij.

De YEE is een initiatief van Company in Blue en het geesteskind van gedelegeerd bestuurder Emmanuel Baeten (37). Het bedrijf legt zich toe op het verhuren van boten en jachten, met als voornaamste ankerplaatsen het Middellandse-Zeegebied, de Caraïben en de Indische Oceaan. Met de Regatta wil Baeten jaarlijks een breed bedrijfspubliek bereiken.

“De fun staat centraal, al is er ook ruimte voor seminaries en netwerking,” zegt hij. De fun en netwerking kwamen als vanzelf opgespat uit het zilte sop. “Met de seminaries viel het inderdaad wat tegen,” erkent Baeten. “Daar zat de te krappe timing voor veel tussen, maar dat euvel is bij de volgende editie van de baan.” Voor die editie heeft de promotiecel voor het entrepreneurschip van de Europese Commissie al interesse getoond.

Dag twee: wind, plezier en netwerking

We laten de pijn- en citrusbomen van Nísos Póros achter ons en zetten koers naar Nísos ídhra, bij de Europese toeristen beter bekend als Hydra. Het eilandje ligt parallel met de kust van Peloponesus en draagt vandaag nog de sporen van een Turkse heerschappij. De gebouwen, die als het ware van de heuvels lijken af te rollen, hebben duidelijk moorse invloeden. Vroeger huisde hier een kolonie artistiek volk, maar dat droop af naarmate de toeristen het ontdekten. Vandaag heeft alleen de bard met de diepe tenorstem Leonard Cohen er nog een stulpje en naar verluidt vond hij hier de inspiratie voor zijn ‘So long, Marianne’. Het pittoreske haventje biedt plaats aan enkele vissersbootjes, een handvol luxejachten en straks aan de elf zeilschepen van de Regatta.

Maar eerst moesten we de Hydra Golf over uiteraard. Vandaag doet de wind beter zijn best en krijgen we een staaltje te zien van wat onze Bavaria 44, met de onuitsprekelijke naam Aeolia Rea, aankan. Skipper Harry M. Peeters kan zijn vakkennis eindelijk demonstreren. In geen tijd worden we klaargestoomd om de zeilen aan te halen, gaan we overstag als volleerde zeelui en wandelen we over het dek zonder ons evenwicht te verliezen.

“Iedere pleziervaarder heeft minstens een keer in zijn leven deelgenomen aan een Regatta,” aldus Emmanuel Baeten. “Zij kunnen getuigen van de opwinding, de concentratie, het plezier en de teamgeest die je ervaart tijdens een dergelijk evenement.” Meteen wordt ons duidelijk waarom zoveel bedrijfsleiders en managers zeilen als favoriete hobby hebben. Behalve het elitaire karakter speelt immers een ander aspect: de natuurelementen slorpen je zo op dat je geen tijd meer hebt voor andere beslommeringen.

“Ook de fabrikanten van luxeartikelen hebben de zeilwereld langzamerhand ontdekt,” weet Baeten. “En vandaag merk je dat ook de producenten van meer alledaagse producten hun marketingstrategie koppelen aan de wereld van de zeilwedstrijden en zeilevenementen.” Dat brengt ons bij het zakelijke aspect. Maar wat blijkt: de deelnemers aan deze Regatta is het vooral om het plezier te doen. Dat het seminariegedeelte in het water viel, lijkt niemand te deren.

“Ik heb het seminarieluik niet gemist, ik wou er gewoon eens tussenuit,” zegt Joris Coppye (37), gedelegeerd bestuurder van Sibeco Group, een distributiebedrijf in de chemiesector. Coppye charterde een Sun Odyssey 45.2, en zette samen met andere leden van het Sibeco-management koers naar de eilanden voor de kust van Athene. “Je haalt even een frisse neus en als er daardoor frisse ideeën opborrelen, is dat aardig meegenomen. Maar teambuilding was niet onze grootste bekommernis,” voegt hij eraan toe.

Ook netwerking lijkt niet echt de hoofdbekommernis, al wordt er ‘s avonds bij het aperitief verbroederd. Occasioneel wisselt er al eens een businesskaartje van eigenaar. “Tja, je ontmoet al eens iemand die op zakelijk vlak interessant kan zijn,” zegt AntoineBosteels (38), gedelegeerd bestuurder van de gelijknamige brouwerij uit Buggenhout. “Maar of je nu zaken gaat doen op zo’n gebeuren, dat betwijfel ik toch sterk.” Misschien een gemiste kans, vindt Joris Coppye. “Als er mogelijk een minpuntje was, dan is het wel dat er iets meer werk gemaakt mocht worden van het aspect netwerking. Nu plooiden nog te veel mensen zich terug binnen hun eigen team.”

Dag 3: veel wind en straffe verhalen

Na een stevig zeemansontbijt (spek, eieren en frieten!) zetten we ons schrap voor wat de laatste wedstrijddag moet worden. Plaats van aankomst is het eiland Aegina. Bij historici bekend omdat hier voor het eerst de Griekse vlag werd gehesen na de onafhankelijkheidsstrijd. Vandaag vind je er geen revolutionairen meer, alleen nog toeristen en Atheners die de smog van de hoofdstad ontvluchten.

De wind doet het met 20 tot 25 knopen aardig en we halen snelheden tot 9 knopen. Onze Bavaria legt zich schuin in de golven en snijdt als een mes door de golfslag. Dít is wat zeilen hoort te zijn. De dieptemeter telt vervaarlijk snel af wanneer we vrij dicht bij de rotseilandjes passeren. Het manoeuvre redden we zonder kleerscheuren of enige averij, maar het werd toch even spannend aan boord. We krijgen als eerste de ‘Twin Bell Towers’ in de gaten die het uitzicht op de uitgerekte haven van Aegina beheersen. We eindigen zowaar als eerste deze dag en feliciteren onszelf dan ook uitgebreid.

‘s Avonds aan de bar wordt uitvoerig verslag uitgebracht van het wedstrijdverloop. De stoppelbaarden bij de anders zo keurige mannen zijn intussen goed zichtbaar. De verhalen over windsnelheden en stormweer worden ruiger naarmate de avond vordert. De wedstrijdceremonie verloopt zowaar in een studentikoze sfeer. “Het was vooral een tof en goedgeorganiseerd gebeuren,” blikken Joris Coppye en Antoine Bosteels terug. Coppye vindt het voor herhaling vatbaar. “Allicht een goed initiatief om met het personeel aan de teambuilding te werken. Je leeft en werkt op een kleine ruimte en je bent noodgedwongen op elkaar aangewezen.”

‘s Anderendaags varen de elf zeilschepen netjes op een rij de haven uit, om opnieuw koers te zetten naar de haven van Athene. Het is een knap gezicht om de zeilboten met wapperende regattavlag te aanschouwen. Van ver zien we het gloednieuwe, speciaal voor de Olympische Spelen opgetrokken banaanvormige ‘International Peace and Friendship’-stadion opdoemen. Als metafoor wellicht wat overdreven, maar hier zijn ook vriendschappen op het water en over de bedrijfsgrenzen heen gesloten.

Lieven Desmet

‘s Avonds aan de bar wordt uitvoerig verslag uitgebracht van het wedstrijdverloop. De stoppelbaarden bij de anders zo keurige zakenmannen zijn intussen goed zichtbaar.

Na een stevig zeemansontbijt (spek, eieren en frieten!) zetten we ons schrap voor wat de laatste wedstrijddag moet worden. Plaats van aankomst is het eiland Aegina.