Wie zijn “ze”?

De roze balletten, ‘een lid van een koninklijke familie’, Paul Vanden Boeynants en Michel Nihoul spelen een belangrijke rol in ‘De namen uit de doofpot’. Een boek over merkwaardige relaties.

Luxecallgirls werden geboekt als public-relations-kaderleden en ingezet om lucratieve contracten met Saudi-Arabische prinselijke relaties binnen te rijven voor Eurosystem, een consortium onder leiding van de holding De Generale Maatschappij van België. In 1976 werd, met de steun van de regering- Tindemans (CVP), een contract van meer dan 36 miljard frank afgesloten voor de bouw van een gigantisch ziekenhuiscomplex in Riad. Eén van de pr-dames gaf aan speurders toe dat “mijn pr-rol erin bestond (…) meisjes te vinden die ermee instemden de prins en zijn vervolg in het buitenland gezelschap te houden. Ik erken dat die meisjes prostituees waren voor de relaties van Eurosystem.”

Als erevoorzitter van de Commissie Buitenlandse Handel reisde prins Albert geregeld mee met handelsmissies. Voor het dossier Eurosystem leek de prins een meer dan gewone belangstelling te koesteren, zo blijkt uit De namen uit de doofpot, het boek waarin Stef Janssens naarstig op zoek gaat naar mogelijke verbanden tussen de schandalen die België de jongste dertig jaar teisteren, van Eurosystem tot de Bende van Nijvel, van de roze balletten tot de affaire- Dutroux-Nihoul en de moord op PS-politicus André Cools.

De auteur kan niet als de zoveelste mythomaan bestempeld worden. Hij volgde als parlementair medewerker van de Agalev-fracties de zittingen van de commissie-Dutroux en was officieel medewerker van de Bendecommissie en van de commissie-Georganiseerde Misdaad. Zijn boek kan evenmin als uit de hengsels gelichte sensatiezucht gecatalogeerd worden, want Janssens vertrekt telkens van verslagen van de commissies en van pv’s. Geregeld beklemtoont hij de bevindingen wel met opmerkingen van journalisten en andere watchers.

ROZE BALLETTEN.

“Je ziet altijd weer dezelfden opduiken”, liet Marc Verwilghen (VLD, voorzitter van de commissie-Dutroux) zich al ontvallen in een interview met De Morgen. Stef Janssens wilde die linken verduidelijken. Met nieuwe onthullingen pakt hij niet uit, hij zet alleen de volgspot op namen en verbanden. Er dringt zich wel een draaischijf op: namen uit de oude dossiers over de roze balletten duiken op in het chantagemilieu rond Michel Nihoul. Vanuit deze dossiers stralen de linken uit naar zowat alle grote schandalen. Eén naam valt wat vaker dan de andere: ex-premier Paul Vanden Boeynants (PSC). De naam van de roemruchte Brusselse toppoliticus wordt door Janssens ook in verband gebracht met de callgirl die de gezelschapsdames voor de prinselijke zakenmissies ronselde. Niet alleen het consortium Eurosystem wilde toen contracten slijten in het Midden-Oosten. Schrijft Janssens: “De Belgische wapenlobby zag hier een kans en zette haar geheim pr-wapen in: de exotische Fortunato Israel, die een goed mondje Arabisch sprak en thuis was in Saudi-Arabische kringen. Sinds 1972 ging België trouwens hoe langer hoe meer naar de Arabische landen exporteren. Het zal wel geen toeval zijn dat veel zakenvrienden uit het milieu van Vanden Boeynants, zoals de Brusselse immobiliënmakelaar Charly De Pauw, wapenhandelaar Boas, baron Benoît de Bonvoisin en Philippe Chauveau, Vanden Boeynants’ schoonzoon, hun weg naar de Arabische markt vonden.”

Enkele namen vallen ook in het dossier over de roze balletten en andere “superdure seks- en cocaïnefuiven met een aparte attractie van minderjarigen”. In de Bendecommissie bis verklaarde de Nijvelse substituut de Prelletussen de lijnen over de roze balletten: “Het feit dat er een mogelijke implicatie bestaat van diverse personaliteiten – men spreekt over een lid van een koninklijke familie – is onverdraaglijk.”

EEN KLANTENLIJST.

Vanuit dit dossier vertrekt een link naar Nihoul (al ontkent die, zoals steeds) en van daaruit naar de affaire-Dutroux. Er kwamen nog meer beruchte figuren over de vloer van de etablissementen waar de sekspartouzes plaatsvonden: Patrick Haemers, Madani Bouhouche en Bob Beijer. Sommigen circuleerden op de verdachtenlijst van de Bende van Nijvel.

Nihoul lijkt een interessante kennissenkring te hebben, waaronder volgens Janssens ook “het VDB-, het PRL- ( de Donnéa, Gol), het Luikse PS- Coolsistische milieu (…) en met Guy Mathot.” Ook een tijd na lectuur van het boek blijft het gonzen. Janssens rijgt zovele namen aaneen, dat een lezer uitermate geconcentreerd moet blijven. Tot een algemene complottheorie komt hij niet, wel tot een kluwen van vrienden die elkaar bescherming bieden of chanteren. Nog een constante: vaak worden niet de verdachten, maar de speurders op het matje geroepen. Zelfs essentiële aanwijzingen, zoals de in beslag genomen klantenlijst van een supercallgirl, verdwijnen. Ook in de verslagen van de parlementscommissies worden belangrijke feiten plots genegeerd. Sommige politici blijken zelfs het blaffen te verleren.

Stef Janssens, De namen uit de doofpot. Epo, 207 blz., 698 fr. ISBN 90 6445 096 X.

LUC DE DECKER