Wie investeert nog in Vlaamse bedrijven?

Een Amerikaan reist door Europa en shopt niet in Londen, maar in Kontich en Leuven. De Amerikaanse Gores Technology Group neemt Real Software mee naar huis en het Amerikaanse Betrusted wil Ubizen als buit. Van iets minder ver over de plas kwamen de Britse spelers Alchemy Partners, Electra Partners en Candover om respectievelijk Bladgen Pack- aging, Aliplast en Ontex te versieren.

De Vlaamse verankeraars kreunen. Financiële verankering is gedeeltelijk achterhaald, maar de vraag brandt wel op ieders lippen: waar is het Vlaamse geld? Vlaanderen bulkt van het geld, maar het stroomt niet naar onze bedrijven. De banken spelen naar eigen zeggen hun rol. Er is geen kredietschaarste en 55 % van het Belgische durfkapitaal wordt door hen gefinancierd. Toch is er een probleem. Het is een cliché, maar de banken hebben verstand van cijfers en zelden van ondernemerschap. Hun gedraal en het gebrek aan lef van het bankenconsortium nekten onder meer een efficiënte doorstart van de informaticagroep Real Software.

Lef zouden de Vlaamse durfkapitalisten moeten hebben. We zijn te klein, piepen de Calimero’s. Klopt, maar waar is de ambitie om groot te worden? In plaats van meewarig naar Jos Peeters ( Capricorn) te kijken die het laatste stukje van Easdaq Europe opkocht, had de sector een vuist moeten maken. In plaats van allerlei redenen (die soms wel verstandig zijn) aan te halen waarom de sector niet kan consolideren, moeten de durfkapitalisten schoonmaak houden. In plaats van elk een eigen fondsje op te richten, moeten de welgestelde families de handen in elkaar slaan. Want in 2002 vertegenwoordigden de private equity-investeringen in België slechts 0,137 % van het bruto nationaal product. Dat is iets minder dan de helft van het cijfer voor Europa en veel te weinig voor het Vlaamse ondernemerschap.

Belgische durfkapitalisten worstelen ook met externe handicaps. Internationale institutionele investeerders die geld willen pompen in Vlaamse durfkapitalisten, zijn schaars. Ook bij lokale pensioenfondsen kunnen de durfkapitalisten moeilijk aankloppen, want die zijn verwaarloosbaar. Belgacom was een droom van een fonds, maar u weet wie met die centen is gaan lopen: de overheid. Ook die heeft te weinig ambitie. Neemt ze een goede beslissing, zoals de goedkeuring van de wet op de private privak, dan vergeet ze die te promoten. Wil ze particulieren fiscaal aanmoedigen om in durfkapitaal te investeren, dan beperkt ze de aftrek tot ten hoogste 875 euro per 2500 euro die werden betaald, te spreiden over vier jaren. Het Europese durfkapitaalland bij uitstek, Groot-Brittannië, gaf een vermindering tot 100.000 pond per persoon per belastingjaar.

Buitenlandse durfkapitalisten mogen onze contreien betreden, maar we mogen niet vergeten hen te beconcurreren. Welvaart ontstaat door ondernemerschap en ondernemerschap kost geld. Veel geld, dat we liefst niet allemaal terug naar het buitenland willen zien vloeien. Maar dat wist u waarschijnlijk al. Nu de overheid nog.

An Goovaerts