Als we de krantenadvertenties van de regering mogen geloven, dan hoeven we ons geen zorgen te maken over de concurrentiepositie van de Belgische bedrijven.
Waarschuwde de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB) vorige week dat de loonkostenhandicap met nog eens 2 procentpunt aandikt? Geen nood, de regering propageert dat ze krachtig zal ingrijpen om die handicap weg te werken. In het Generatiepact is daarom voor 900 miljoen euro een lastenverlaging voor werkgevers ingeschreven.
Premier Guy Verhofstadt (VLD) klopt zich op de borst voor een dode mus. De lastenverlagingen van de jongste jaren hebben de loonkosten nauwelijks getemperd en die 900 miljoen zal dat ook niet doen, omdat deze lastenverlagingen op termijn vanzelf uitdoven (zie blz. 16). Het zijn ontnuchterende cijfers die de advertenties van de regering tot pure propaganda degraderen. Verhofstadt heeft het rapport van de CRB tijdens zijn tournee in Azië wellicht niet uitgedeeld aan potentiële investeerders.
De CRB moest ook vaststellen dat, alle fiscale en parafiscale maatregelen van de jongste jaren ten spijt, het peil van de belastingen op arbeid in België hoger blijft dan in de buurlanden. En dat is vooral te wijten aan de hoge inkomstenbelasting en, in mindere mate, aan de werkgeversbijdragen.
Een verlaging van de werkgeversbijdrage is weliswaar een goede zaak voor de Belgische economie, maar de impact van de maatregel wordt overschat. Wil de regering echt werk maken van een fiscaliteit die vriendelijker is voor arbeid, dan moet ze ook de werknemersbijdrage én de inkomstenbelasting grondig verlagen. Want het drama van de Belgische arbeidsmarkt is niet zozeer dat de werkgevers niet willen aanwerven. Neen, dramatischer is dat te veel mensen niet of nauwelijks nog de weg naar de arbeidsmarkt vinden. Waarom zouden ze ook? De financiële beloning om te werken is te klein. Wie niet werkt, heeft een uitkering die 90 % bedraagt van het minimumloon. Of wie vroeger stopt met werken voelt dat veel te weinig in de portemonnee.
Maar lagere directe belastingen hebben geen uitdovend karakter en snijden daarom dieper in het vlees van de schatkist. Ze kunnen pas als de regering ook snoeit in de overheidsuitgaven, en daartoe is deze regering niet in staat. Daarom neemt ze haar toevlucht tot lagere lasten voor de werkgevers als doekje voor het bloeden, hoewel daar in Europees perspectief het schoentje niet wringt. Pas als de beloning om te werken groter wordt, zal het Generatiepact meer ouderen aan het werk krijgen. Nu zal het pact alleen wat geschuif in de statistieken veroorzaken – iets minder bruggepensioneerden, en iets meer oudere werklozen.
Het Nederlandse poldermodel werd een succes dankzij de toestroom van vrouwen op de arbeidsmarkt en het loonmatigende effect dat daarvan uitging. Een Belgisch werkgelegenheidsmirakel kan, op voorwaarde dat ten eerste de ouderen de weg naar de arbeidsmarkt terugvinden en ten tweede die toestroom een loonmatigend effect mag uitlokken. De vakbonden blokkeren de invulling van beide voorwaarden, en de regering durft niet in te grijpen.
Daan Killemaes
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier