Verkoop VS, koop Azië

Zeven jaar na de muntcrisis is Azië klaar om de rol van de VS weer gedeeltelijk over te nemen. Maar houd er wel rekening mee dat beleggen in de Aziatische regio risicovol blijft.

De auteur is hoofdeconoom van Petercam Vermogensbeheer.

Ik heb een weekje hybride vakantie achter de rug. Dit wil zeggen dat ik een week thuis heb gewerkt. Enkele dagen zonder de dagelijkse stoorzenders die de bewegingen op de financiële markten uiteindelijk zijn. Tijd om enkele studies en wat vakliteratuur rustig te (her)lezen op een comfortabele ligstoel met een koel drankje binnen handbereik. Een echte vakantie mag het vanzelfsprekend niet worden: daarvoor zorgen de mobiele oproepen, het breedbandinternet en de e-mails.

The old and the beautiful. Na zo’n weekje heb je in ieder geval weer het gevoel een bredere kijk op de zaken te hebben. De dagelijkse nieuwsfeiten passen opnieuw in een mooie puzzel. Ik schreef vroeger al dat de financiële markten op een soap lijken. Op het einde vergeet je vanwaar de karakters komen en welke nieuwe koppelcombinaties er in de loop der jaren al zijn uitgeprobeerd.

Neem nu de huidige wending in The old and the beautiful, de soap rond Alan Greenspan en Goldilocks (het economische herstel van de Amerikaanse economie). In de aflevering van vorige week vertelde Alan plots dat de Aziatische munten moeten appreciëren omdat dat beter voor hen zou zijn. Vleiend voegde hij eraan toe dat “China gesofisticeerd genoeg moet zijn om dat te begrijpen.” De Chinezen hebben met andere woorden nog een lange weg te gaan voor ze het gesofisticeerde niveau van Alan zelf zullen halen, maar sommige economische basisprincipes moeten ze intussen al wel doorhebben.

Gelukkig had ik net het script van deze soap herlezen en herinnerde ik me de zomer van 1998, toen Alan in een wat paniekerige aflevering China opriep om zijn muntpariteit niet te wijzigen omdat dit de wereldeconomie in gevaar zou brengen. Het was het jaar na de Aziëcrisis, een historie die de meeste kijkers van de soapserie intussen al lang zijn vergeten. De Thaise baht had een kettingreactie van muntdepreciaties teweeggebracht die de hele regio in een ernstige malaise deed belanden.

Intussen zijn we alweer meer dan zes jaar later. Na zes jaar kon zelfs Sue Ellen in de televisieserie Dallas plotseling weer nuchter zijn. En na zes jaar zijn ook de Aziatische landen van hun schulden afgekickt. Het is nu de VS dat met problemen te kampen heeft.

De komende jaren mogen we vanzelfsprekend nog dramatische momenten verwachten in de soap The old and the beautiful. Tijdens werkvakanties krijg je zelfs het idee dat je het scenario eigenhandig zou kunnen schrijven; het lijkt immers allemaal zo voorspelbaar. Een beetje inzicht in de karakters helpt natuurlijk. Een schets vindt u in de grafiek De kansen zijn gekeerd.

Tot 1997 liep Azië naast zijn schoenen. De beurzen stegen er meer dan de winsten van de bedrijven; het continent stapelde de schulden op; landen deden nutteloze investeringen – allemaal factoren die tot een overwaardering van de munt en een reeks onhoudbare onevenwichten leidden.

Zes jaar later zijn de acteurs nog steeds dezelfde, maar de karakters zijn wel omgewisseld, zoals in de film Trading places met Eddie Murphy en Dan Aykroyd. De arme wordt rijk, en de rijke staat plotseling in zijn bedelplunje voor het raam van het sterrenrestaurant naar zijn alter ego te staren. Amerika is uiteraard niet van bedelaar opgeklommen tot wat het nu is, maar leeft duidelijk boven zijn stand. Azië van zijn kant heeft de bevolking, het geld en de werklust om zich weer op te werken. En door het raam van de wereldeconomie staren de Aziaten naar de vette buiken van de Amerikanen. Zij betalen momenteel een groot stuk van de rekening.

China is goed voor een kwart van het Amerikaanse handelstekort. De dollar wordt momenteel actief ondersteund door de Aziatische centrale banken (niet alleen door Japan), uit vrees dat hun eigen munten te duur zouden worden. Een appreciatie van de Aziatische munten zou echter niet uitsluitend slecht nieuws zijn. De Aziaten zouden dan minder exporteren, maar meer investeren in hun eigen economie en ontwikkeling. In plaats van kapitalen uit te voeren, zouden ze investeringen aantrekken. Azië kan als het ware voor de groei en de rendementen zorgen om de Europese pensioenen te betalen.

Warren Buffett geeft het voorbeeld. Beleggen in Azië blijft echter moeilijk. Veel van de negatieve punten die er tien jaar geleden waren, bestaan ook vandaag nog. De liquiditeit van het Microsoft-aandeel is groter dan dat van alle Aziatische beurzen samen. De samenstelling van de Aziatische beurzen reflecteert niet de dynamiek van hun economieën. Corporate governance of de bescherming van de (kleine) aandeelhouders is niet echt een topic in de regio.

Je kan dit oplossen zoals de Amerikaanse beursgoeroe Warren Buffett heeft gedaan: een erg groot aandeel kopen in een sector die de groei perfect volgt. Hij kocht een groot pakket in PetroChina, een aandeel dat sinds 2000 met 80 % (!) is gestegen maar nog altijd een dividendrendement van 6 % en een koers-winstratio van 8 heeft.

Je kan ook een aandelenfonds kopen dat actief wordt beheerd, ver van de samenstelling van de beursindex. De meeste van die fondsen zijn genoteerd in dollar. Die munt afdekken lijkt me geen slecht idee. Tot nu toe daalde de Amerikaanse munt vooral tegenover de euro. De volgende grote beweging zal vooral tegenover Aziatische munten belangrijk zijn.

Geert Noels

Azië heeft de bevolking, het geld en de werklust om zich weer op te werken.