Verkiezingen worden steeds waarschijnlijker

Alea jacta est. De teerling is geworpen. De Wever heeft de regeringsonderhandelingstafel verlaten en is, samen met zijn legioenen, de Rubicon overgestoken. Hij wil terecht duidelijkheid creëren omdat langer aanmodderen geen zin heeft. Wat daar finaal het gevolg van wordt? Allicht verkiezingen.

Tenzij de Franstaligen de deelstaten alsnog meer financiële verantwoordelijkheid willen geven. Dat zou verbazen. Zij zweren erbij dat het geld uit de federale kas moet komen omdat dat systeem hen de meeste baten oplevert. Bovendien bestaat onder de taalgrens het axioma dat De Wever en co geen akkoord willen of dat ze niet in staat zijn er een te sluiten. Het doet denken aan Yves Leterme toen hij zei dat de Franstaligen geen Nederlands willen of kunnen leren.

Deelstaten die zelf voor hun inkomsten moeten zorgen, zullen zuiniger leven. Dat is broodnodig om de financiën van het Belgische huishouden terug op het juiste spoor te krijgen en de sociale zekerheid leefbaar te houden. De N-VA staat niet alleen met die correcte analyse. CD&V en Open Vld delen ze. In hun ‘Weveriaanse’ obsessie durven ze dat onder de taalgrens al eens vergeten.

“We moeten van nul af herbeginnen,” poneert de N-VA-voorzitter. De eerste reacties in het zuiden van het land gaan van ongeloof tot ergernis. Vreemd. Hoorden we in PS-rangen een tijd geleden niet hetzelfde? Toen ging het om een dreiging, nu om een vaststelling. Hoe dan ook, het geleverde werk is nuttig en geen maat voor niets. Komende onderhandelaars zullen het gebruiken. Wie het tegendeel beweert, misleidt de bevolking.

Het gevoel van een déjà vu ligt hoog. We zijn er bijna, klinkt het bij Franstaligen. Zoals dat zogezegd het geval was met BHV toen de Open Vld de tafel verliet en er verkiezingen volgden. We hebben al zoveel toegegeven, zegt het zuiden van het land. Daardoor komt het zwaartepunt echter nog niet bij de deelstaten te liggen, wat een beter en zuiniger bestuur mogelijk maakt. Had preformateur Elio Di Rupo niet gezegd die ‘Copernicaanse revolutie’ na te streven?

De regeringsonderhandelingen verzandden. Ze werden een imbroglio met een koninklijk duo bemiddelaars en een werkgroep die zich over de financieringswet buigt. Mocht er al sprake zijn van een zwartepiet in de spaak gelopen gesprekken, dan ligt die bij PS, cdH en N-VA. En omdat N-VA de grootste partij van het land is, wordt eerst naar haar gekeken.

Het kinderspel ‘ik ben het niet; hij is het’ irriteert, is heilloos en zelfs wraakroepend in het licht van de kolossale federale schuldenput die we met zijn allen zullen moeten delgen. Wie er niet aan meedoet, verdient een pluim.

Verkiezingen zullen geen oplossing brengen. Het ziet er sterk naar uit dat een nieuwe stembusgang de polarisatie nog zal doen toenemen. N-VA en PS staan op winst, waardoor de andere partijen trouwens absoluut niet staan te springen om opnieuw het oordeel van de bevolking te vragen.

De Franstaligen, de PS’ers in het bijzonder, moeten wel beseffen dat tijd in het voordeel van De Wever en co speelt. Waarom? Omdat Brussel dringend geld nodig heeft en omdat het uiteenvallen van het land de N-VA niet afschrikt.

Boudewijn Vanpeteghem