Vande Lanotte kan evengoed harakiri plegen

De opdracht van koninklijk bemiddelaar Johan Vande Lanotte (sp.a), een goede keuze, begint onder een bijzonder slecht gesternte. De N-VA is boos omdat koning Albert haar van hetzelfde laken een broek gaf. Ondertussen haalt de aan de sp.a/PS gelieerde ABVV progressieve frontvorming uit de mottenballen. Toestanden zonder einde!

N-VA-voorzitter Bart De Wever stapte vorig weekeinde eerst naar de pers met zijn verslag aan de koning. Poets wederom poets: hij moest van de journalisten vernemen dat het staatshoofd Johan Vande Lanotte als bemiddelaar had aangesteld. Kinderachtigheden en onhoffelijkheden, we zijn eraan gewoon geraakt. Het zou schamper doen lachen, mocht het niet om onze welvaart gaan.

De nota van De Wever kwam er louter voor intern Vlaams gebruik. De N-VA voelde aan dat haar nieuwste kiezers begonnen te twijfelen aan hun stem. Meer dan fikse Franstalige verwijten aan De Wevers adres zijn er niet nodig om die situatie recht te trekken. Met dank aan Di Rupo, Milquet en co, die met open ogen in de val trapten.

Johan Vande Lanotte heeft onmiskenbaar de politieke pedigree om de vastgelopen gesprekken te helpen deblokkeren. Zijn partij heeft bovendien uitgebalanceerde teksten om de staat te hervormen. Met dank aan Frank Vandenbroucke, die een Vlaams imago heeft en de PS destijds als federaal minister danig op de heupen werkte. Dankzij haar personeel en voorstellen kan de sp.a boven haar electoraal gewicht, 13 Kamerzetels op 150, boksen.

Het ABVV, dat met zijn oproep tot progressieve frontvorming een fossiel tot leven probeert te wekken, maakt het ook moeilijker voor de koninklijke bemiddelaar. De ABVV/FGTB heeft een zitje in de partijbureaus van de sp.a en de PS. Progressief, heet de vakbond te zijn. Nochtans ontkent het de noodzaak aan hervormingen. Meer nog, het grijpt naar concepten uit het verleden die nooit tot iets hebben geleid. Daarmee zit de vakbond in het kamp van de reactionairen. Wat baten kaars en bril als den uil niet zienen wil.

Een miskende N-VA, de grootste partij van het land, heeft grote vragen bij de duur die de socialist van de koning kreeg. Merkwaardig, want ook de Vlaamse nationalisten moeten beseffen dat er tijd wordt gekocht om België in staat te stellen zonder verkiezingen zijn Europese voorzitterschap tot een goed einde te brengen.

Johan Vande Lanotte is een professor en politieke professioneel. Dat zal echter onvoldoende zijn. Voeg bij het moeilijke plaatje de miserabele persoonlijke relaties die maanden getouwtrek heeft veroorzaakt. Hoe kan die groep onderhandelaars ooit een daadkrachtige coherente regering vormen die een deugdelijk beleid voert tot nut van ons allen? Een retorische vraag.

Laat ons hopen dat de bemiddelaar er op zijn minst in slaagt – met de hulp van het Planbureau en ander instellingen – alsnog objectieve cijfergegevens over een gewijzigde financieringswet op papier te zetten. Het verbijstert dat zoiets pas nu gebeurt.

Boudewijn Vanpeteghem