Uw leven kost te veel geld

De klassengeneeskunde is een feit, maar we zitten in de ontkenningsfase. Artsen en ziekenhuizen schuiven steeds meer kosten door naar de patiënten. En dat willen we maar niet geloven, want België heeft toch het beste systeem voor gezondheidszorg?

Een patiënte met borstkanker die zelf tot 5000 euro moet betalen om haar borstreconstructie te betalen. Het is een voorbeeld dat de Christelijke Mutualiteiten (CM) afgelopen week aanhaalden om het toenemende misbruik van ereloonsupplementen aan te kaarten.

Volgens een andere studie van de CM betaalde de Belgische patiënt in 2008 al gemiddeld 507 euro uit eigen zak voor een verblijf met overnachting in een algemeen ziekenhuis. Daarvan ging 181 euro naar remgelden en 326 euro naar supplementen. Anders gezegd, was in onze solidaire ziekteverzekering het remgeld bedoeld als middel om de patiënt te responsabiliseren, dan dreigt die toch steeds meer de dupe te worden.

Het voorbeeld van borstkankerpatiënten is in dat verband exemplarisch. Ook esthetische facetten van die ingreep worden normaal door het Riziv vergoed. Volgens de plastisch chirurgen is die vergoeding niet aangepast aan de kostprijs van de medische praktijk. Lees: niet hoog genoeg. Bijgevolg laten heel wat chirurgen patiënten een document ondertekenen waarin ze zich bereid verklaren een toeslag te betalen. En die loopt al snel op tot meer dan 2000 en soms zelfs 5000 euro. Een vergelijkbaar verhaal laat zich schrijven over het gebruik van chirurgische robots. Het gebruik van die robots levert naar verluidt een beter resultaat en dus vragen de artsen een supplement. Dat is vast gezonde handelslogica, maar spoort misschien toch niet helemaal met de eed van Hippocrates.

Het wangedrag van deze artsen komt niet uit de lucht gevallen. De plastisch chirurgen onderhandelen naar eigen zeggen al twee jaar met het Riziv en de ziekenfondsen over een aanpassing van de tarieven. Gemiddeld verdienen chirurgen in ons land iets meer dan 200.000 euro bruto per jaar. Als zulke grootverdieners de logica hanteren dat het beter is hun inkomsten op te drijven, in afwachting dat er ooit bij het Riziv een akkoord wordt bereikt over een verhoogd terugbetalingstarief, dan is er iets grondig mis. Het Belgische overlegmodel – waarbij artsen, Riziv en ziekenfondsen samen beslissen over de verdeling van de middelen – botst op zijn limieten omdat de centen om iedereen tevreden te houden stilaan ontbreken. Onrechtstreeks zijn de hoge erelonen het gevolg van het gebrekkige financieringssysteem van onze ziekenhuizen. Die slorpen aan de ene kant de helft van het artsenhonorarium op om uit de rode cijfers te blijven, en staan aan de andere kant ongeoorloofde supplementen toe om dokters met een sterke reputatie aan zich te binden. Plannen om de ziekenhuisfinanciering te herzien, blijven weinig concreet. Blijkbaar wil niemand de dupe zijn van de onvermijdelijke herverdeling van de middelen. Bijgevolg betalen de patiënten het gelag.

Het spreekt voor zich dat artsen correct moeten worden betaald, maar het is gewoon aberrant dat artsen meer geld van patiënten vragen omdat de ziekenhuizen ondergefinancierd zijn. Hoe lang laten we het systeem nog verzieken? Het is hoog tijd dat ziekenfondsen, verzekeraars en artsenbonden de moed hebben om onze ziekteverzekering te hertekenen.

Daarbij nog deze hint: je kunt geen prijzen van een sterrenrestaurant aanrekenen als je een hamburger bakt. Ook borstkanker behandelen zou ondertussen geen experimentele behandeling meer moeten zijn, maar veeleer een standaard-ingreep waarop elke vrouw recht heeft. Standaardisering moet altijd leiden tot een daling van de kosten voor de maatschappij. Ook voor dokters geldt de macht van het getal.