TEMSE-TIANJIN

De Verklaring van Temse van de Vlaamse minister-president heeft minder te maken met communautaire drijverijen dan met de globalisering van de wereldeconomie. “Temse” past in een toekomstgericht denken voor de creatie en het behoud van welvaart in onze contreien.

Het pleidooi van Luc Vanden Brande voor fiscale autonomie en responsabilisering van de deelstaten van de Belgische federatie mag niet verengd worden tot provincialistische navelstaarderij (” le repli sur soi de la Flandre“) of het verdedigen van ultranationalistische stellingen. “Temse” sluit aan bij een wereldtrend die kosmopolitisch en universeel gericht is, eenzelfde inspiratie die ondernemende regio’s overal motiveert tot het creëren van win-win-situaties door efficiënter bestuur in een almaar competitievere wereldeconomie.

Wales, Catalonië, Padanië (Noord-Italië), Baden-Württemberg, Nord-Pas de Calais en andere delen van de klassieke natiestaten passen in een dynamiek van euro-regio’s en -superregio’s, van euro-metropolen en euro-netwerken ( Darrell Delamaide, The New superregions of Europe). Andere “regio-staten” in die wereldbeweging zijn Québec, de Kansai-regio in Japan, de Amerikaans-Mexicaanse grensstreek San Diego/Tijuana, de Gouden Driehoek van Batam (Indonesië)/Singapore/Johore (Maleisië) of de in China opkomende regio-staat Liaoning met de stad Dalian als magneet voor duizenden buitenlandse investeerders, het gebied Tianjin-Qingdao-Wuhan of nog de grensoverschrijdende regio Yunnan met delen van Laos en Vietnam.

In hun pleidooi voor zelfbestuur integreren die allemaal een politiek van open handelsgrenzen en een positieve houding tegenover de wereldeconomie met alle welvaartverhogende en cultuurverrijkende ingrediënten daarvan voor hun inwoners, maar evenzeer voor de aangrenzende gebieden. Het is een steeds terugkerende vaststelling, aldus de Japanse managementgoeroe Kenechi Ohmae : “Waar welvaart bestaat, is die gebaseerd op de regio ; en als een regio voorspoedig is, draagt zij haar eigen welzijn uit naar de aangrenzende gebieden van de politieke federatie waarvan ze deel uitmaakt.”

Wallonië kan dus alleen maar beter worden van een Vlaamse fiscale autonomie, en van ingrijpende hervormingen voor het behoud van een sociale zekerheid die niet langer gericht is op het veiligstellen van verworven rechten. Een recente enquête in De Standaard bevestigt dat we inderdaad beter doen wat we zelf doen, en dat dit bovendien communautaire conflicten voorkomt. Zoals het nu toegaat, het zich vastklampen aan zekerheden uit het verleden, staat Vlaanderen op het punt zijn toekomst te verspelen. Als de Walen een overheidsbeslag van 40 % op het bruto regionaal product willen behouden, dan is dat hun goed recht maar daarvan hoeven de Vlamingen niet het slachtoffer te worden.

Conservatieve krachten in dit land (de Waalse Parti Socialiste, een deel van de Vlaamse linkse intelligentsia en drukkingsgroepen uit het Belgisch establishment) blijven blind voor de inpassing van de Vlaamse (én de Belgische) economie in de nieuwe wereldverhoudingen. Het Verbond van Belgische Ondernemingen luidt de alarmklok met een studie van professor Abraham (zie blz. 26). Het verplaatsen van productie- en dienstenbedrijven van België naar de buurlanden overtreft het delokaliseren naar lagelonenlanden : België verliest zijn troeven in de wereldcompetitie. Straks is onze industriële basis weggespoeld en onze dienstensector “verplaetst” ; dan zal rond en boven Zaventem een vredige rust heersen. Als de Belgische frank op zijn laagste peil staat sinds tien maanden, dan komt dat ook doordat het buitenland het Belgische immobilisme (en de daaruit voortkomende politieke spanningen) begint te doorzien.

Met tien jaar voorsprong op België is Nederland bezig de omslag te maken van een saneringsbeleid naar een groeibeleid. Noord-Italië flirt met een onafhankelijk Padanië om van Rome fiscaal federalisme te bekomen. Premier Pujol van Catalonië eist van Madrid meer bevoegdheden. Britse Labour-parlementairen vinden vandaag inspiratie in het Central Provident Fund van Singapore als alternatief voor de eigen bezwijkende pensioenfondsen. In België echter zijn de linkse conservatieven de voorvechters van een systeem dat welvaart afbouwt en armoede creëert. Het zint hun niet dat een waarschuwing zoals de Verklaring van Temse steunt op economische categorieën als exportstatistiek en belastingopbrengst, wat in hun ogen eng nationalistisch zou zijn.

De Vlaamse export, de Vlaamse talenkennis of gewoon de intense wisselwerking tussen de West-Vlaamse handelskamers en hun Noord-Franse collega’s bewijzen onder meer hoe open en internationaal de Vlaamse deelstaat is. Van de eentalige Walen en hun ” Eigen volk eerst” (de Van Hool-affaire is slechts één voorbeeld) hoeven we geen lessen te krijgen. Als het Belgisch/Waals niveau geen antwoord geeft op economische argumenten, steeds weer grijpt naar belastingen waarbij Vlaanderen het zwaarst gepenaliseerd wordt, chantage pleegt met de dreiging van rattachisme aan Frankrijk of emotionele kreten lanceert (” les fascistes du Nord“), dan is het de taak van de Vlaamse minister-president en van de Vlaamse volksvertegenwoordiging om een ernstig onderzoek te doen van de alternatieven : een confederatie of de onafhankelijkheid.

ERIK BRUYLAND