Telenet heeft alle troeven

De biografie van John Malone (zie blz. 162) door Mark Robichaux is voor alle bestuurders van Telenet verplicht leesvoer. De rusteloze dealmaker komt eruit naar voor als een geduldig onderhandelaar, die ingewikkelde belangen in ieders voordeel weet te structureren, maar zeker in het voordeel van John Malone. Een schaakspeler in een industrie, waarin iedereen hem wel iets schuldig is.

Enkele partijen kunnen niet echt op zijn sympathie rekenen: regulatoren, fiscus, publieke zenders en veeleisende contentleveranciers.

Bij Telenet stapt Duco Sickinghe nu al in zijn voetsporen. Door Canal+ Vlaanderen – nu PayTVCo – te kopen, heeft hij zichzelf verzekerd van programma’s en contacten, die hij nu combineert in een departement ‘mediapartnerships’. Daardoor kan vanuit één aanspreekpunt worden onderhandeld over content voor de verschillende platformen: tv, interactieve tv, internet en mobiel. Telenet beslist ook over de technologie en werkt met alle partijen nauw samen voor de ontwikkeling van de eerste interactieve toepassingen, waarvoor het ruime overheidssubsidies ontvangt.

Cable Partners Europe, de huidige referentieaandeelhouder, was nooit een leverancier van content – John Malone is dat via zijn QVC home shopping netwerk of het Discovery Channel (en tientallen andere) altijd geweest. Zelfs als hij maar een beperkt pakket aandelen verwerft, kan zijn invloed via de contracten of kanalen en programma’s veel verder reiken.

Natuurlijk is er door PayTVCo een belangenconflict ontstaan tussen Telenet als betaaltelevisieoperator en Telenet als – eigenlijk uniek – medium voor publieke tv-uitzendingen. Betaaltelevisie in België – zo is jarenlang bewezen – kan alleen slagen als het aanbod aan gratis, publieke tv verarmt. Daar is bij de verkoop van Telenet trouwens een systematisch plan voor opgesteld, dat nu wordt uitgevoerd.

Omgekeerd heeft betaaltelevisie unieke, opwindende programma’s nodig, die de kijker naar zijn portemonnee doen grijpen.

De huidige structuur van Telenet, met content en kabel in één hand, heeft vele voordelen. Er is weinig druk om hem te veranderen. De publieke zenders kunnen nergens realistisch heen. Belgische kanalen op satelliet zijn onuitgegeven; de weinige Vlamingen met digitale terrestriële ontvangers kijken VRT; Belgacomtv is een concept in zijn proeftijd, dat zal moeten optornen tegen de reflex die kabel associeert met tv.

Dat plaatst Telenet in een heel sterke positie. Toch zou het interessant zijn het aandeelhouderschap van PayTVCo uit te breiden, bijvoorbeeld, zoals gefluisterd wordt, met VMMa (wat Telenet meteen een alliantie met de gedrukte media zou bezorgen) of met de potentiële betaaltelevisieconcurrent Cinenova (met daarachter Disney, Sony en een rits distributieovereenkomsten). Dat zou de positie van Bel-gacom verzwakken en de concurrentie om schaarse content verminderen. Kortom, de prijzen van de programmatie drukken. Dat laatste is cruciaal voor Telenet.

Het zou een kolfje naar de hand van John Malone zijn. Als er kritiek kwam op zijn investeringen in zenders, antwoordde hij – naar waarheid – dat hij daardoor veel interessante initiatieven had gered en dat er nog heel veel zenders op zijn netten zaten, waarin hij niet participeerde en die hij toch fair behandelde. Een gedwongen scheiding tussen zijn content- en kabelactiviteiten is er nooit gekomen.

Mark Robichaux, ‘Cable Cowboy. John Malone

and the Rise of the Modern Cable Business’, 2002,

John Wiley & Sons Inc.

Bruno Leijnse