‘t Molentje

Exclusief tafelen in een oude hoeve.

Restauranthouder zijn is geen sinecure: je moet altijd goed gehumeurd omgaan met je klanten, die lekker eten van constante kwaliteit verwachten. Behoor je bij de top, dan moeten de maaltijden uitzonderlijk lekker zijn en bovendien, zeker in het geval van Danny Horseele, ook nog vernieuwend of, op zijn minst, anders zijn. Je gaat immers niet naar ‘t Molentje in Zeebrugge om te eten wat je elders al hebt geproefd!

Danny Horseele is een geroutineerde restaurateur. Hij is een leerling van Eddy Van Maele, een product van de ‘nouvelle cuisine’ en staat 41 jaar in het beroep. Danny Horseele is recent dertig kilo vermagerd en voelt zich in topvorm. Zijn gestroomlijnde postuur doet vermoeden dat de kok de jongste tijd niet veel met de vinger in de saus heeft gezeten. De restauranthouder zet vandaag de ‘grote lijnen’ uit en laat zich omringen door hardwerkende jonge mensen, die in het buitenland veel hebben gezien. Dat die gedreven jongenlui daarna weer uitzwermen, is de normale gang van zaken. Minder aangenaam moet het zijn geweest toen recent Horseeles rechterhand Philippe Nuyens na vele jaren trouwe dienst vertrok om in Blankenberge zijn eigen eethuis te openen.

‘t Molentje is een chic eethuis, dat merk je aan de prijzen van de gerechten en aan de unieke wijnkaart met meer dan 1000 referenties – onder meer grote flessen uit topjaren en maar liefst 240 verschillende soorten champagne.

Wij hadden de mogelijkheid om het degustatiemenu met wijnen te proeven (85 euro of 135 euro met wijn). De glazen werden gevuld met een Varietal Verdejo van José Pariente, Rueda Spanje 2003. Deze expressieve wijn met minerale toetsen en smaken van gras en citrus paste bij de sensationele opening: tartaar van rund en colchesteroester met rauw gemarineerde makreelfilet in gezelschap van (te) zoete biscuit van zeealgen, licht gepekelde groenten en ka- viaar van rode biet. “Mooi, hemels lekker en boeiend,” was onze reactie. In de pan gebakken langoustines van topkwaliteit volgden, op het bord gebracht met doorsmakende compote van tomaat en aubergine, tempura van asperge en jus van schaaldieren. Hierbij werd een gewürztraminer Domaine Hugel 2001, als krachtige, bijna (te) zoete elzaswijn geschonken. Worst van snoek en slakken kwam op het bord met ragout van tuinbonen, morieljes en te veel limoen. Hierbij werd een vettige, boterachtige, Australische Pikes Chardonnay 2000, Clare Valley geschonken, een prachtwijn met getoaste kruidigheid en subtiele frisheid. Bij het delicate vlees van melklam uit de Pyreneeën kwam seizoensgarnituur, een milde infusie van soja en oosterse specerijen en chips van artisjok. Dit bijna klassieke gerecht met natuurlijke smaken werd begeleid door Le Secret de Margot 2001, een (te) jong geschonken tweede wijn van Château Rauzan-Ségla, 2e cru in Margaux. Om af te sluiten, was er een compacte biscuit van chocolade en lavendelhoning met parfait van (te) overheersende munt en bittere cacao en sabayon van moscatel. Wij vonden dit nagerecht merkwaardig en nipten verward van het glaasje moscatel-sherry, Gutierrez.

Wij hadden in ‘t Molentje al spectaculairder gegeten!

Pieter van Doveren