SUPERVERKOPER

Het is een logische wissel. Alcatel-topman Julien Dewilde stapt in Parijs in het directiecomité van Alcatel Telecom en wordt er verantwoordelijk voor de wereldwijde marketing- en business development-activiteiten. Een te zware job om te combineren met het voorzitterschap van Fabrimetal. John Cordier, de éminence grise van de Belgische datacommunicatie, volgt hem op. Het illustreert hoe Telinfo, de holding waarin de familie Cordier met 26,1% referentieaandeelhouder is, in rustiger water is terechtgekomen en aan vertrouwen heeft gewonnen. Het eigen vermogen van Telinfo is in vijf jaar tijd van 16% naar 50% gestegen. De nettowinst was vorig jaar – weliswaar dankzij de 1,677 miljard frank meerwaarde op de verkoop van 3,2% in Mobistar aan twee dochters – een absolute klapper en verviervoudigde nog eens in het eerste halfjaar.

De groep lijkt na acht overnames in minder dan twee jaar – in de zomer nog de Italiaanse netwerkintegrator Matisse – zelfs op weg om de oude droom van John Cordier waar te maken: de Europese nummer één worden in netwerkintegratie. Daarvoor werd in april 6,68 miljard frank op de beurs opgehaald tegen een koers van 5000 frank. Een drastische ommekeer: in 1992 moest Telinfo nog een kapitaalverhoging met 515 miljoen frank doorvoeren om een praktisch even groot geconsolideerd bedrijfsverlies weg te werken. In 1986 werd nog meer dan 2400 frank betaald voor een aandeel Telindus, in 1992 minder dan 300 frank.

John Cordier heeft het dus allemaal meegemaakt. Van de hartaanval die hem op zijn 36ste al dicht bij de dood bracht, over de management buy-out waarin hij Telindus voor 160 miljoen frank wegkocht bij Merlin Gérin in 1982, tot de meer dan twintig keer overschreven beursintroductie tegen 1300 frank in 1985, toen hij het boegbeeld werd van de Derde Industriële Revolutie in Vlaanderen (Dirv) van Gaston Geens. Met zijn successen in Nederland en Luxemburg midden de jaren ’80, de bouw van de fabriek in Haasrode en snelle internationale expansie vervulde hij in die tijd de voorbeeldfunctie van de tandem Lernout-Hauspie in de jaren ’90.

Hij werd in die jaren een “geboren communicator” genoemd, maar hij was vooral een geboren verkoper. Net als Lernout & Hauspie wist hij een visie aan zijn publiek te slijten, waarna hij aan de slag ging om ze uit te voeren. Bij Telindus, later Telinfo, is de visie vaak correct gebleken, ze uitvoeren bleek veel moeilijker. Het managen van een fabriek in een branche waarin de producten verouderden terwijl je ernaar keek, bleek een hele opgave. De buitenlandse expansie gebeurde overhaast. Toen Cordier met journalisten en Leo Tindemans in 1985 naar Londen vloog om zijn Britse vestiging te openen, was het bedrijf lang niet klaar met producten voor de Britse markt. De resultaten – Groot-Brittannië, Frankrijk, Duitsland, de overname van het Amerikaanse Sequel – waren navenant.

Het meest funest was de fusie tussen Telindus en Informabel, een filiaal van Sidmar, wat aanleiding gaf tot een verlies van 1,1 miljard frank in 1991.

Waarschijnlijk de grootste stempel drukte Cordier in die jaren op het Belgisch voetbal, waar hij managementtechnieken introduceerde en het land op zijn kop zette door met trainer Aad de Mos en spelers zoals Albert, Clijsters, Koeman, Rutjes en Preud’homme het voormalige tweedeklasseclubje KV Mechelen naar de Europese top te loodsen. De eenvoudige marconist uit Oudenburg was een volksheld geworden.

Het rampjaar 1991 dreef Cordier evenwel opnieuw volledig naar Telinfo. KV Mechelen was zijn voorzitter kwijt, voor Telinfo begon de kentering. Waarom kon in de jaren ’80 niet wat nu wél lijkt te kunnen? Cordier: “Niet alle neuzen stonden toen in dezelfde richting. Het was moeilijk om de telecom- en de softwaremensen op één lijn te krijgen. Nu werkt iedereen in groep aan hetzelfde doel. Het is de eerste regel om succes te hebben in een bedrijf. Zowel Telinfo Integrated Systems (voorheen Informabel, uiteindelijk verkocht aan Ernst & Young) als wij hebben geleerd dat focus belangrijk is voor succes.”

“We hebben zeer goede opties genomen in strategische aard”, vindt Cordier. “We hebben als één van de eersten ingezien dat draadloze communicatie zeer belangrijk was. Tenslotte kwam ik (nvdr – als voormalig marconist) uit de draadloze telecommunicatie. Hetzelfde met onze belangstelling voor beveiliging.”

De verkoop van 18% van Telinfo’s vroege investering in Netvision leverde bij de beursgang een uitzonderlijke 486 miljoen frank op. Al was ook hier een eerste soortgelijke poging een mislukking: Cryptech, waarin Telindus in 1986 voor 40% participeerde, ging naderhand failliet. En ook de relatie met France Télécom kende een slecht begin toen de joint venture Expercom moest worden opgedoekt.

Cordier beweert dat een “West-Vlaamse koppigheid” (hij werd op 1 september 1941 in Oudenburg bij Oostende geboren) hem tekent. Hem een survivor noemen, is een understatement.

Een ander aspect van zijn carrière is zijn capaciteit als deal maker. Het is niet verwonderlijk dat Jean-Luc Dehaene in de raad van bestuur van Telinfo komt, waarin al figuren als Rik De Nolf, Aimé Desimpel, Ronald Everaert of Jean Van Marcke zetelen. “Ik denk wel dat je mag zeggen dat ik trouw ben in relaties en dat ik er continuïteit in heb nagestreefd,” zegt Cordier, verwijzend naar zijn relatie met medeaandeelhouder Sidmar. Anderzijds houdt hij graag de touwtjes in handen. Het wordt dus uitkijken naar de verhouding met Eric van Zele, voormalig vice-president bij het Amerikaanse Raychem en binnenkort gedelegeerd bestuurder van Telinfo’s kernbedrijf, Telindus. Cordier: “De komst van Van Zele zal mij meer tijd geven om me toe te leggen op acquisities, op de strategie van het bedrijf en op de relaties met institutionele beleggers. En ja, het levert ook de tijd die nodig is voor het voorzitterschap van Fabrimetal.” Dat mandaat loopt nog ongeveer anderhalf jaar.

Cordier heeft drie kinderen. Komt er een familiale opvolging? “Mijn oudste dochter Carmen is burgerlijk ingenieur telecommunicatie en werkt al vijf-zes jaar in het bedrijf. Dit jaar gaat ze in Oxford studeren, een MBA halen. Of ze me opvolgt, zal van haarzelf afhangen. Ze heeft de ambitie, anders zou ze die studies niet doen.”

BRUNO LEIJNSE