Sterkste schakel van een elektronicaketen

Action Shop, samen met Selexion één van de ketens onder Euronics Belgium (196 miljoen euro omzet en 3,39 miljoen euro winst in 2006) heet vanaf oktober Selexion Clix. De naamsverandering moet het merk, dat als nietszeggend werd ervaren, nieuw leven inblazen. Hans Carpels, zoals de gedelegeerd bestuurder van Euronics heet, is ook geen naam die bij het brede publiek een belletje doet rinkelen. Dat was misschien anders geweest als hij politiek actief was gebleven. Carpels (46) was in zijn studententijd preses van de Nationalistische Studentenvereniging (NSV) en medestichter en ondervoorzitter van de Vlaams Blok Jongeren. Hij werd later lid van het partijbestuur, hoofdredacteur van het partijblad en politiek adviseur, maar zei – naar eigen zeggen in 1995, andere bronnen noemen het jaar 1997 – de politiek vaarwel om zich volledig op het bedrijfsleven te storten. In het bedrijf van zijn ouders, toen nog Tera en nu Selexion, begon hij in 1982 de ladder op te klimmen. “Ik ben misschien een rare vogel,” zegt hij zelf, “omdat ik steeds in dezelfde onderneming werkte. Van mijn personeel hoop ik ook dat ze standvastig zijn en geen jobhoppers. Wanneer mensen met een lang cv solliciteren, word ik ongemakkelijk.”

Waarom werd hij geen jurist, zoals je met zijn achtergrond als licentiaat in de rechten en marketing zou verwachten? Het ergerde Carpels dat jonge advocaten om anciënniteitsredenen moesten wachten tot de meer ervaren advocaten hun pleidooi gehouden hadden en soms zelfs niet aan pleiten toekwamen. “Ik wilde niet dat zoiets me overkwam. Ik was trouwens niet goed genoeg voor zo’n baan,” lacht Carpels goedgeluimd op de zondagochtend dat we praten. Over zijn politieke verleden is hij ernstiger. “De politieke wereld is gevaarlijk. Erin meedraaien, was een nare ervaring. Nooit zag ik zoveel mensen dolksteken in de rug geven. Ja, ik kreeg ze ook.” De topman van Euronics doelt mogelijk op het feit dat hem voorstellen werden toegeschreven zoals het opnieuw invoeren van de doodstraf. Dat heeft hij steeds ontkend. Er wordt ook beweerd dat Carpels’ vertrek bij het toenmalige Vlaams Blok te maken had met het afscheid van zijn echtgenote, Marijke Dillen, dochter van wijlen partijvoorzitter Karel Dillen. Hoe het ook zij, hij liet bij zijn vertrek Filip Dewinter achter. Zijn pupil, want volgens sommigen was het Carpels die Dewinter mee groot maakte, eerst in het NSV, later binnen het Blok. Carpels: “Ik heb Dewinter gekend en was er zeker bij, maar die man heeft zichzelf groot gemaakt.”

Jan Penris, Vlaams volksvertegenwoordiger voor het Vlaams Belang en jeugdvriend van Carpels, denkt dat Carpels er nog steeds een centrumrechts en independentistisch gedachtegoed op na houdt. Al is het naar Penris’ mening eerder donkerblauw liberaal. Carpels weerlegt: “Misschien ben ik wel een regenboog. De beste ministers van het moment vind ik Frank Vandenbroucke (SP.A) en Dirk Van Mechelen (Open VLD). Ze zijn allebei technisch sterk, misschien worden ze daarom door anderen niet begrepen. Bij Van Mechelen houd ik ook van zijn zelfspot en relativeringsvermogen. Dat is de essentie van het leven.” Carpels had al eerder voeling met de liberale ideeën, zo vertelt Penris. Het eerste sociaaleconomische document en congres van het Vlaams Blok werd opgesteld door Carpels en bevatte een eerder liberaal programma dat het huidige Vlaams Belang volgens Penris niet meer zo uitgesproken zou verdedigen. “Een aantal van de maatregelen die ik toen voorstelde, is intussen doorgevoerd,” aldus Carpels. “Was dat onmiddellijk gebeurd, dan was de partij nu een ruimere beweging.” Knack stelde nochtans in 2000 dat het Carpels was die, samen met Filip Dewinter en Frank Vanhecke, van de partij een organisatie maakte die vooroploopt in vreemdelingenhaat. Een weergave die volgens Carpels niet overeenstemt met de waarheid.

Carpels durft wel met het verleden aan tafel te zitten. “Gelukkig kan ik zeggen dat ik jong was en stommiteiten heb begaan. In het bedrijfsleven beging ik ze bijna niet of ik ben ze al vergeten ( lacht). In de politiek zeker wel. De grootste fout die ik maakte, was in de politiek stappen. Ja, ik heb spijt, want mijn tijd in de politiek heeft niets opgeleverd.” Een van de politieke stommiteiten waar Carpels naar verwijst, is waarschijnlijk de oproep voor censuur die hij deed in het blad van het NSV. Naar de racistische uitspraken die hij gedaan zou hebben in het partijblad en het zeventigpuntenprogramma van de partij waarvoor de Liga voor de Mensenrechten hem samen met zijn toenmalige schoonbroer Koen Dillen voor de rechter daagde – de correctionele rechtbank verklaarde zich in 1994 onbevoegd – verwijst Carpels niet. Hij ontkent met klem over de vreemdelingenproblematiek te hebben geschreven en zegt zich intern tegen het zeventigpuntenprogramma te hebben verzet.

Penris herinnert Carpels als een serieuze, gedreven persoon. “Hans ging maar één keer uit de bocht. Op Route 66.” Carpels ging tijdens een incentive van een leverancier achter op de motor bij een collega toen hij op Route 66 van Las Vegas naar New Mexico reed. Bij een valpartij kwam hij met zijn hoofd tegen een betonnen paal terecht. Een gescheurd hersenvlies en vijf schedelbreuken waren het gevolg. “Er waren veertien uur operatie nodig om me weer op te knappen, maar het voordeel is dat mijn scheve neus nu rechtstaat,” grapt Carpels alweer. “Motorrijden is nooit een hobby geworden. Ik houd het bij lezen en reizen. Vooral Zuid-Amerika en Afrika hebben me gebeten.”

WWW.TRENDS.BE

‘De dag dat Karel Dillen werd afgezet’, Knack, 9 mei 2007

Sjoukje Smedts