Stad Kortrijk

De eigenzinnige solist René Coolsaet is heer en meester in zijn merkwaardige kustrestaurant Stad Kortrijk.

René Coolsaet komt in aanmerking voor de titel slimste restaurateur van Vlaanderen. Deze vreemde vogel houdt een uniek restaurant, waar de kokende baas van de bezoekers verwacht dat ze een maximum zelf doen. Coolsaet kan best wat hulp gebruiken want zijn Stad Kortrijk – gelegen in Oostende – wordt druk bezocht en de kok staat er alleen voor. Vertrouwelingen nemen zelf iets te drinken, snijden het brood of nemen vers gedraaide mayonaise van de diensttafel. De gekozen fles wijn mag u zelf ontkurken en wanneer u het de kok makkelijk wilt maken, neemt u wat borden mee naar tafel. Klanten die feest komen vieren, kopen taart bij de banketbakker om de hoek, want tijd en zin om nagerechten te maken heeft de kok niet.

Wij kwamen op een doordeweekse avond en moesten ons eerst een weg banen door de opgestapelde kisten met groenten en een stapel dichtgeknoopte vuilniszakken. Binnen doet de eetzaal denken aan een veredelde frituur. De spijskaart is uiterst beknopt en is samengesteld uit traditionele, Belgische kustbereidingen, zoals: garnalensalade (300 frank), vissoep (155 frank), mosselen met frieten (450 frank), pladijs met frieten en garnalen (500 frank) of biefstuk met frieten (450 frank).

Wanneer speedy René passeert, moet u snel bestellen, anders is hij weer weg om op een tafel verderop een stapel messen of vorken haastig neer te kwakken. Iemand die om een asbak vroeg, kreeg even later het gevraagde vanuit het trapgat naar de kelder over de vloer toegegooid. “Ik kan nooit vakantie nemen,” jammert René met een ondeugende grijns op zijn gezicht, terwijl hij terug naar de kelderkeuken springt waar pladijs en zeetong in de pan bakken. De ludieke kok speelt spelletjes met de bezoekers. “De klanten kruipen binnen door de kleinste gaatjes,” zucht hij aan een tafel.

Stad Kortrijk kent een onophoudelijke toeloop van fans, onder wie heel wat studenten en gegoede burgers. De naam komt van het slachthuis dat zijn vader in Kortrijk uitbaatte. De 99-jarige vader werd tot zijn overlijden in het restaurant verzorgd. Of het nu tijd wordt om te trouwen? “Dat is voor later, als ik binnen ben,” grapt René terwijl hij wegdraaft om frieten te halen.

Wij trokken zelf de kurk van een correcte Bordeaux, Château Le Mayne 1996 (500 frank) en deelden de keurig ontvelde en leeggehaalde tomaat en een royale hoeveelheid smakelijke garnalen (300 frank). Als hoofdgerechten kwamen in boter gebakken pladijs (350 frank) en zeetong (600 frank), beide van superieure versheid en aan tafel gebracht met van het vet druipende frieten. Wil je daar een halve citroen bij, dan moet je die zelf pakken.

pieter van doveren