SOMMIGE PATIËNTEN ZIJN MEER GELIJK DAN ANDERE

Dat SP.A-voorzitter Johan Vande Lanotte op 1 mei de socialistische beweging wil mobiliseren rond betaalbare gezondheidszorgen, is volkomen terecht. De financieringsbehoefte van de ziekteverzekering blijft zorgwekkend. De socialisten ontpoppen zich in hun slogan ‘gezondheidszorgen zonder geldzorgen’ echter als demagogen. Gezondheidszorg kost wel geld. Belgen besteden een kleine 10 % van het bruto binnenlands product aan gezondheidszorg. Een paar jaar geleden was dat nog minder dan 8 %. Hoe de stijgende gezondheidsfactuur moet worden betaald, zou niet alleen de overheid kopzorgen moeten geven. Patiënten moeten eindelijk beseffen dat bomen niet tot in de hemel groeien. Ook zij hebben een rol te spelen in de actieve verzorgingsstaat.

Het spreekt voor zich dat een toegankelijke en betaalbare gezondheidszorg tot de fundamentele basistaken van de overheid hoort. Op dat terrein doen we het in België niet zo slecht. De toegang tot basiszorg is via de verplichte verzekering voor iedereen min of meer gelijk. De overheid probeert met de zogenaamde maximumfactuur de solidariteit nog te versterken.

En toch is er ongelijkheid. Niet iedereen heeft een hospitalisatieverzekering. Zo’n verzekering dekt de oplopende ziekenhuiskosten en supplementen bovenop het basispakket (extra materiaalkosten en erelonen). De supplementen stegen de jongste vier jaar met 31 %. Daarover maakt Vande Lanotte zich druk. De gezondheidszorg moet immers betaalbaar blijven. De Socialistische Mutualiteiten willen daarom een aanvullende hospitalisatieverzekering bereikbaar maken voor iedereen. Lees: inschuiven in de verplichte ziekteverzekering.

Dat is een absurd plan. Supplementen stijgen door de financieringsproblemen van ziekenhuizen en de besparingsdruk op artsenhonoraria. Het is met andere woorden compensatiegedrag. Het is absurd te geloven dat meer regels voor artsensupplementen het financieringsprobleem zouden oplossen. Uiteindelijk verschuift de compensatiefactuur dan naar een ander terrein.

Eigenlijk protesteren de socialisten tegen een gezondheidszorg met twee snelheden. Wil de SP.A ons doen geloven dat het een theoretisch en vermijdbaar concept is uit Amerika? Leuk misschien voor de dieprode achterban, maar allesbehalve realistisch. Een geneeskunde met twee snelheden is vandaag al een feit. Het is trouwens een logische evolutie.

Gezondheid is een individueel goed. Wie rookt, weet dat hij zijn gezondheidsrisico’s verhoogt. Het collectieve aspect bestaat er enkel in dat een overheid iedereen de kans geeft op goede gezondheid en de bevolking toegang tot goede basiszorgen verzekert. De kostprijs van die zorgen wordt liefst collectief gefinancierd.

Het medische aanbod neemt echter spectaculair toe. Sommige zorg valt daarom buiten het basispakket en betaalt de patiënt zelf of via een aanvullende verzekering. Daarvoor is binnen ons systeem van ziekteverzekering al ruimte voorzien. Dat is blijkbaar nog steeds een doorn in het oog van sommigen. Zij willen liefst alles in het basispakket. Jammer: door steeds meer zorg in het basispakket te wringen, raakt de eerste pijler van de verplichte verzekering uitgehold. De beschikbare middelen voor nieuwe behandelmethodes worden zo immers kleiner. De meerkost voor het universaliseren van hospitalisatieverzekeringen zou zich vertalen in een verouderend basispakket. De SP.A moet zich goed afvragen of ze dat wel wil.

Roeland Byl