Sociale dumping is erger dan prijzendumping

eXtra informatie op www.trends.be

Er heerst weer onrust in de textiel. Dat één van onze textieltenoren, Jan Declerck van Domo, er in deze context de brui aan geeft, heeft echter minder te maken met China – “de boeman die met zijn dumpingprijzen de Europese textielmarkt kapotmaakt” – dan met de psychologische schokgolf die de verkoop van Balta aan een Brits kapitaalfonds in Vlaamse textielkringen veroorzaakte. De meer indringende en relevante vraag – hoe zijn we bezig en waar moet het naartoe? – is belangrijker dan wildweg met scherp schieten op China. Waarmee niet is gezegd dat de Europese Commissie Chinese textielimporten zomaar een vrijbrief mag geven. Er moet zeker op worden toegezien dat de internationale handelsregels worden nageleefd.

Toch heeft Supaichai Panitchpakdi, de topman van de Wereldhandelsorganisatie WTO, geen ongelijk wanneer hij vindt dat Europa nogal snel van stapel loopt, omdat juiste importstatistieken nog niet voorhanden zijn. Wat dan weer wordt betwist door alarmisten die menen dat EU-commissaris Peter Mandelson te veel op eieren loopt. En dat laatste is inderdaad vrijwel zeker: China tot de orde roepen, vraagt meer durf dan een hoge borst opzetten tegen, zeg maar, Kroatië.

De Britse kwaliteitskrant Financial Times legt in dit debat, na recent onderzoek in Chinese textielbedrijven, de juiste accenten: blijkt dat meer dan negentig procent van de toeleveranciers van textiel aan westerse ondernemingen valse getuigenissen van hun arbeiders voorlegt over arbeidsvoorwaarden, gepresteerde overuren en uitbetaalde lonen. Op papier heeft China nochtans een eerbare arbeidswetgeving, gaande van minimumlonen tot maximale werktijden, maar de praktijk is helemaal anders. Vooral in sociale materies is er reëel sprake van ‘vervalste productiekosten’. Met de bijkomende bemerking dat de hoge prestatiedruk van westerse kopers de wantoestanden nog in de hand werkt.

Europa moet de sociale dumping in China aanklagen en aandringen op een meer realistische prijszetting op dit terrein. Veeleer dan te wijzen op vermeende, onrealistisch lage materiële productiekosten die sterk overdreven worden vanuit de textiellobby’s (al zijn die er ongetwijfeld ook – dan moet de WTO ingrijpen). Met hun sociale dumping halen Chinese bedrijven trouwens vooral textielproductie weg uit de kleine buurlanden en uit Indonesië en India, twee landen met een meer bindende sociale wetgeving, die daar nu onder druk komt.

De ware boosdoener was een opgedrongen quotasysteem. Arme landen die onder deze dekmantel op een kunstmatige manier een paspoort kregen voor de Europese en Amerikaanse markten en van wie dat paspoort nu plotseling wordt afgenomen, zijn de grootste slachtoffers. Want alternatieve inkomstenbronnen hebben ze meestal niet.

Erik Bruyland