Siegfried Bracke, de Charlie Chaplin van de politiek

De N-VA kreeg er naar eigen zeggen honderden leden bij sinds televisiester Siegfried Bracke zich tot de gele kleur bekende. Ze spreken er al van het Bracke-effect. Een beetje zoals de ex-journalist het zelf over een ‘politiek feit’ had toen hij in 1993 de zee van mensen zag die een laatste eer kwamen betuigen aan de overleden koning Boudewijn.

Het duo De Wever-Bracke wordt een zwaar te duchten debatmachine. Al moeten de twee heren opletten de anderen niet al te openlijk als nitwits te beschouwen. Journalisten mochten het al ervaren, maar dat was soms terecht.

Die van De Standaard kregen te horen dat ze shitvragen stelden. In Terzake zuchtte Dewever en rolde hij met zijn ogen bij een inderdaad vreemde opmerking van de interviewster. De reportagemaker van dienst kreeg van Bracke een sneer en een blik van: nog zo’n domme vraag en ik maak gehakt van u. Het was er over, maar begrijpelijk. Of hoe politicus-Bracke verbrandt wat televisiemaker-Bracke aanbad.

Charlie Chaplin

Overigens, Brackes codenaam in de overstapoperatie luidde ‘Charlie Chaplin’. Echt waar. Wie verzint zoiets? Vlaams parlementsvoorzitter Jan Peumans bracht het uit en geraakte in een controverse over het tijdstip waarop Bracke en De Wever hun overleg begonnen. Maanden geleden? Een week geleden? Het doet er niet toe. Wie gelooft die mensen nog? De Wever loog keihard toen hem naar de overstap van Bracke werd gevraagd. Daags nadien excuseerde hij zich daarvoor. Excuses die niet aanvaard mogen worden.

Het is te hopen dat ze op de VRT de Bracke-doctrine laten varen en onnozelheden achterwege laten. Een nieuwsanker dat een reportage beëindigt met ‘ik onthou dat…’ of ‘ik heb begrepen dat…’, ergert. De verkiezingsprogramma’s worden de toetssteen. Minder show, minder regels, minder format, minder regie en meer inhoud, meer debat. Het zou een welkome verandering betekenen.

Kardinaal

Ooit verbood de kardinaal de katholieken, van op de kansel, voor de vermaledijde federalisten van de Volksunie te stemmen. Deze keer stuurt vakbondspaus Luc Cortebeeck de waarschuwing de wereld in. De christelijke arbeidersbeweging heeft het niet begrepen op de conservatieven van Bart De Wever. Dat bleek al toen haar favoriete politieke partner, CD&V, met hen in kartel ging. Maar het vingertje opsteken en de kiezers vertellen wat niet mag, zou wel eens een averechts effect kunnen hebben.

Domme pensioenbelofte

Waar we ook niet op zitten te wachten zijn partijen die de hemel op aarde beloven. Zoals de sp.a, die de bevolking maandelijks 200 euro bijkomend pensioen voorspiegelt voor wie tot 65 jaar werkt. Hebben ze het daar nu nog niet begrepen dat het langer werken wordt om de sociale zekerheid overeind te houden voor de komende generaties?

Samenvallende verkiezingen

De voorstanders van samenvallende federale en deelstaatverkiezingen hebben er een supporter van formaat bij: Guy Quaden, de gouverneur van de Nationale Bank. Ook hij ziet afzonderlijke verkiezingen terecht als teveel van het goede. Quaden hoopt dat er na de verkiezingen van 13 juni snel een regering komt die de sociaaleconomische en financiële problemen aanpakt. Indien nodig los van de communautaire onderhandelingen. Alsof die twee los van elkaar kunnen worden gezien.

Boudewijn Vanpeteghem