SCHARNIERMOMENT VOOR VLAAMS TEXTIEL

De West-Vlaamse tapijtreus Balta wisselt na drie jaar van eigenaar (zie blz. 22). Het Britse private-equityfonds Doughty Hanson zet zijn belang van 70 % in de etalage. Het nam daarvoor de Amerikaanse zakenbank Goldman Sachs onder de arm, die het verkoopproces in goede banen moet leiden. Het was datzelfde Goldman Sachs dat voor dat andere opmerkelijke West-Vlaamse verkoopverhaal tekende: bij de verkoop van Unilin (Quick-Step) stonden zij de tandem De Cock-Thiers bij toen die hun handtekening plaatsten onder de lucratieve deal met Mohawk. Het belang van die transactie voor de sector kan niet overschat worden. Het betekende de intrede van externe managers, nieuwe CEO’s die niet gekozen waren op basis van familienaam, maar om hun verdienstelijkheden. Het zorgde voor minder emotionaliteit in de bedrijfsvoering en voor meer rede en rationaliteit. Het zorgde kortom voor een noodzakelijke professionalisering. Dat proces is nog steeds aan de gang.

Het logische vervolg is de noodzakelijke consolidatie van de sector. Doughty Hanson kondigde bij zijn aantreden aan dat het via Balta de consolidatiedans zou leiden. En toen werd het heel stil in de hoofdzetel in Sint-Baafs-Vijve. De Britten verslikten zich in het typisch cyclische karakter van de sector en stelden vast dat Filiep Balcaen het bedrijf al op een uiterst performante manier had gekneed. Veel overtollig vet viel er niet meer af te snijden. Zijn rechterhand, de alom gerespecteerde manager Herman Paridaens, betaalde de prijs voor de conjunctuurgedreven cycli en werd vervangen door de onbekende Marcus Billman. Vanuit de Franse zetel hield Doughty Hanson bovendien de touwtjes stevig in handen, met het nodige dedain voor de West-Vlamingen. Balta probeerde onder Billman nog even het cyclische tij te keren door prijzenbreker te spelen. Dat leverde in de fel geplaagde sector veel kritiek op en Balta ging aan zijn eigen marges knabbelen. Tegelijk beet Doughty Hanson zijn tanden stuk op de taaie familie Vanden Avenne, die het niet begrepen had op de Britten voor de uitverkoop van de laminaatdivisie (Balterio). Gevolg: geen consolidatie, geen uitbreiding met een (lucratieve) laminaatdivisie, alleen een grote stilte.

En nu? Een verkoop is het meest waarschijnlijke scenario. Een beursgang is in onze contreien immers geen sinecure. De enige die het probeerde was Associated Weavers, dat intussen is opgeslorpt door Belgian Nylon Industries, de groep van Beaulieuschoonzoon Stephan Colle. Een consolidatie via de beurs, zoals gebeurde in de VS, zit er hier dus niet in. De hoge verwachtingen van de transactie (er worden bedragen van 800 miljoen euro gefluisterd) laten vermoeden dat het weer een financiële deal zal worden. En toch. Als Balta ons een ding leert, dan wel dat een secondary buy-out geen soelaas biedt. Niet voor Balta en nog minder voor de sector. Er valt niks meer te halen uit het bedrijf vanuit de ingesteldheid van de private-equityspelers. Balta opzadelen met een hoge schuldenlast om zijn eigen overname te financieren, zou een molensteen om de kwetsbare nek betekenen.

Een industriële overnemer – van het kaliber Mohawk- kan wél de katalysator zijn die de sector nodig heeft. Een stevige industriële aandeelhouder die vanuit een globale visie een performant bedrijf verder uitbouwt en steviger wapent tegen de conjunctuurcycli. Die vanuit die visie de consolidatiedans aanvraagt aan de beschikbare partners. Maar zoals altijd: it takes two to tango.

Lieven Desmet