D e Europese Centrale Bank (ECB) heeft geen andere keuze dan over Nicolas Sarkozy heen te denderen. De Franse president vroeg openlijk om een renteverlaging om de Franse economie te beschermen tegen de sterke euro, hoewel Sarkozy heel goed weet dat zijn landgenoot Jean-Claude Trichet als voorzitter van de ECB niet naar hem hoeft te luisteren. Meer nog, Trichet kan zelfs niet en wil dus ook niet luisteren, omdat anders half regerend Europa morgen op de stoep in Frankfurt staat met de eis om de rente nog meer te verlagen. Regeringen willen altijd een renteverlaging als pepmiddel voor de economie, dat verhoogt de kans op hun herverkiezing. Gelukkig hebben de politici zich voor een keer tegen zichzelf beschermd door de ECB een onafhankelijk statuut te geven.
De uitspraken van Sarkozy zijn daarom ook vooral voor binnenlands gebruik bestemd. De Franse economie heeft het niet onder de markt. De groei is matig, het begrotingstekort hardnekkig en de concurrentiepositie staat onder druk. Sarkozy moet beseffen dat hij de trein niet snel op de rails krijgt en begint de ECB in stelling te brengen als zondebok. Een bijster originele strategie is dat niet. De sterke euro steekt bovendien nog geen dolk in het hart van de Europese of Franse economie. Het zorgt voor tegenwind dat wel, maar het is eerder een verhaal van een zwakke dollar, dan van een sterke euro. De stijging van de handelsgewogen wisselkoers van de euro valt best nog mee.
Sarkozy kan zichzelf nochtans trakteren op het equivalent van ettelijke renteverlagingen door de Franse economie een stevige onderhoudsbeurt te geven. Meteen zou hij ook de ECB wat meer ruimte bieden om een soepeler geldbeleid te voeren. Want wat flexibelere arbeidsmarkten, en wat meer concurrentie op de productmarkten, en hocus pocus pas, stevige productiviteitswinsten zorgen voor extra groei zonder inflatoire oprispingen, wat de droom is van elke centrale bankier.
In het dagelijkse leven zijn Trichet & co echter buschauffeurs op een smalle weg met langs beide kanten een gapend ravijn. Sturen ze de economie iets te veel naar links (bij een te soepel geldbeleid), dan rijden ze het ravijn van de inflatie in. Sturen ze iets te veel naar rechts (bij een te strak geldbeleid), dan rijden ze de afgrond van de recessie in. Productiviteitsstijgingen maken van deze dodenweg echter een brede rechte laan met hoge vangrails langs beide kanten. Alan Greenspan bijvoorbeeld had in de tweede helft van de jaren ’90 het inzicht dat de Amerikaanse economie van sterke productiviteitswinsten genoot en durfde op de brede wegen vol gas geven.
De ECB tuft vandaag echter nog altijd op een gevaarlijke bergweg. Gelukkig heeft de ECB sinds haar geboorte al een meer dan behoorlijk parcours afgelegd, en mag er dus enig vertrouwen in haar stuurmanskunst gekoesterd worden. De ECB zal heus wel de rente verlagen als de economische omstandigheden haar daar toe dwingen. Politici kunnen intussen maar beter de baan zo breed mogelijk maken in plaats van zich voor de bus te gooien. Zolang de ECB niet meer uitwijkmogelijkheden heeft, zal ze Sarkozy of andere politici zonder verpinken omverrijden.
WWW.TRENDS.BE
Eerdere artikels over Bam.
Interview Van Rensbergen.
Daan Killemaes
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier