Ruzie om Amerikaans vastgoed

Maurits De Prins heeft meer zorgen dan de zaak-Super Club alleen. Hij is betrokken bij nieuwe gerechtelijke problemen, ditmaal rond zijn Amerikaanse vastgoedavonturen.

Toen Maurits De Prins door De Financieel-Economische Tijd gevraagd werd naar een reactie op het artikel in Trends van 11 januari over zijn Amerikaanse activiteiten in de vastgoedsector, was het antwoord : “Ik had het nog erger verwacht.” Verder speurwerk van Trends leverde bijkomende informatie op en zet deze uitspraak in een ander daglicht.

Terwijl vele tientallen advocaten, magistraten en leden van de gerechtelijke politie nog bezig zijn het kluwen omheen Super Club te onderzoeken, is Maurits De Prins met zijn Amerikaans vastgoed rechtstreeks of onrechtstreeks verwikkeld geraakt in een voorlopig nog kleinere maar toch reeds impressionante reeks klachten bij rechtbanken zowel in de Verenigde Staten als in België. In België zijn er al minstens zeven verschillende klachten bij de onderzoeksrechter die rechtstreeks of onrechtstreeks te maken hebben met de interne ruzies die zijn ontstaan rond De Prins en zijn Amerikaans avontuur.

MET GELD VAN SUPER CLUB.

Zoals reeds in Trends geschreven, werd dit Amerikaans vastgoedimperium opgestart begin ’90 toen De Prins en zijn vrienden begonnen waren met het verkopen van aandelen van Super Club. “Het geld voor de nieuwe activiteiten van De Prins in de VS kwam voor een belangrijk gedeelte uit de winst die gemaakt was met Super Club,” zegt Tony Neefs. Neefs was, naar eigen zeggen, een stille partner achter Super Club-bestuurder Robert Scheers. Alhoewel Belg beschikt hij via zijn familie over stevige Amerikaanse wortels en is hij daar reeds een aantal jaren actief onder andere als uitvinder en bezitter van een serie patenten in de medische sector. Verder beheert hij ginds een belangrijk gedeelte van het omvangrijke familiaal erfgoed, onder andere in de landbouw. Verklaart Neefs : “Ik had goede contacten in het vastgoed in Amerika evenals met de overheid en introduceerde De Prins en Scheers op die wijze in de VS.”

“Het nieuwe imperium was op zeker ogenblik vrij impressionant met enkele duizenden stuks vastgoed,” vervolgt Neefs. “Hypothecaire leningen waren niet nodig om hier te starten. De marktvoorwaarden waren op dat ogenblik trouwens uitstekend. Door de massa falingen van de kleinere lokale spaarbanken (de Savings & Loan Associations) waren er voor een prijsje massa’s stukken onroerend goed verkrijgbaar bij de overheid. Deze had immers de eigendommen en panden van die spaarbanken overgenomen. Door de hoge rentevoeten in de VS ten tijde van George Bush konden velen zich geen eigen woning veroorloven en waren verplicht te huren. Op korte tijd waren de investeringen van De Prins terugverdiend. Onder Bill Clinton werd het macro-economisch beleid echter gewijzigd en gingen de intresten steil naar beneden. Mensen konden terug kopen en bouwen en de kwaliteit van de huurders ging zienderogen achteruit. Met als resultaat dat alles veel minder winstgevend werd.”

ANTWERPSE INVESTEERDERS.

Begin 1992 richtte De Prins & Co. in Dallas, Texas Lote Investment Corporation en Little Lote Investment Corporation op. “Wegens het wegvallen van een Amerikaans mede-investeerder kwamen De Prins en Robert Scheers bij mij aankloppen om aan extra geld te geraken,” poneert Tony Neefs. Hij zou samen met zijn partners, in wie hij een groot vertrouwen had, dit project aan would-be beleggers in België zijn beginnen verkopen, vooral in het Antwerpse. De Prins beloofde een intrest van 18 % op het ontleende kapitaal. In totaal zou er op die wijze door De Prins een 280 miljoen frank zijn opgehaald.

Een aantal van de Antwerpse prominente investeerders die De Prins in ’88 naar Super Club had gelokt, is ook betrokken geraakt bij zijn Amerikaans vastgoedavontuur. Sommigen hebben hun geld nog niet teruggezien en hopen dat nog steeds terug te krijgen, zelfs met winst. Ze vrezen dat als De Prins veroordeeld wordt in de lopende rechtszaken, alles in elkaar stuikt en ze hun centen zeker zullen kwijt zijn. Voor sommigen gaat het over heel veel geld.

“Reeds in ’92 begon mijn achterdocht toe te nemen over de besteding van het beschikbare kapitaal,” aldus Neefs. Wat het jaar nadien ontaardde in een serie wederzijdse gerechtelijke klachten tussen Neefs en het duo De Prins-Scheers in de Verenigde Staten en België. Met als voornaamste beschuldiging het ontvreemden van activa uit het Amerikaans vastgoed. Hierover werden en worden een hele serie processen gevoerd in een aantal Amerikaanse staten.

In Palm Beach, het peperdure woonverblijf in de staat Florida, gaat het onder andere om Tri-Ton Property Investments Incorporated, een vennootschap met zetel in de staat Delaware en eigendom van Tony Neefs. Dit bedrijf bezat een woning in Palm Beach West, vlakbij het verblijf van de vroegere president George Bush. Die woning werd volgens Scheers en De Prins door Neefs ontvreemd van Scheers. Scheers probeerde in ’93 en ’94 via de rechtbank in Palm Beach tevergeefs beslag te laten leggen op de rekeningen van Neefs en de villa te bemachtigen.

BELGISCH GERECHT.

In 1994 verplaatst de actie zich naar het Belgisch gerecht met aparte klachten van Tony Neefs, zijn echtgenote en Nina Holdings Inc. (een maatschappij van Neefs op de Britse Maagdeneilanden) tegen zijn vroegere partners Scheers en De Prins. In totaal zou er door hen een 65 miljoen frank geïnvesteerd zijn in het Amerikaanse vastgoed van De Prins & Co. Dat geld werd, aldus de klacht, verduisterd, door het ginds te registreren als betaald door Robert Scheers.

De Antwerpse Raadkamer besliste eerder dit jaar tot een buitenvervolgingstelling in deze drie klachten. Maar Neefs, zijn echtgenote en Nina Holdings gingen in beroep. Neefs dringt aan op een grondiger onderzoek : “Men heeft het zelfs niet nodig geoordeeld een verder onderzoek in te stellen naar wat De Prins met het geld dat hij ontving in Amerika heeft aangevangen.” Ook een onderzoeker in het Super Club-dossier oppert dit : “Een rogatoire missie naar de VS had meer duidelijkheid verschaft, niet alleen over deze kwestie maar ook over de zaak-Super Club en de klacht van fiscale fraude die tegen De Prins loopt.”

Tony Neefs en Nina Holdings zijn niet de enigen die problemen hebben. Ook bankier Marcel Verscheuren heeft in ’95, twee jaar na zijn belegging, nog niets gezien van de beloofde intresten van 18 %. “Het geld werd mij tot op heden niet terugbetaald, evenmin de intresten,” verklaart deze laatste reeds begin ’95 tijdens het onderzoek aan het Antwerpse parket.

WILLY VAN DAMME

MAURITS DE PRINS Beloofde 18 % winst op investering in zijn Amerikaans vastgoedimperium.

LEENOVEREENKOMST OM TE INVESTEREN IN AMERIKAANS VASTGOED Getekend op 1 oktober ’93, maar sindsdien nog geen geld gezien.