Premierschap ontglipt Di Rupo steeds meer

PS-voorzitter Elio Di Rupo gelooft zelf niet dat zijn nieuwe gadget, een regering van nationale eenheid, kans maakt om ooit te werken. Dat kan niet anders, want hij maakte het ideetje urbi et orbi bekend. De beste manier om het meteen zelf te kelderen.

Die megafoonpolitiek in delicate politieke tijden stoot tegen de borst. Het optreden van Di Rupo doet dat al langer en geeft steeds meer aan dat hij misschien niet de capaciteiten heeft om eerste minister van het land te worden.

Hij zat verongelijkt te kniezen na zijn mislukte preformateurschap en verdween deze maand opnieuw nadat CD&V en de N-VA de onderhandelingen met de zeven niet wilden heropstarten. Wie premier van België wil worden, doet zoiets beter niet.

Dat Vlaams nationalist Bart De Wever geen interesse heeft om een tijdje in de Wetstraat 16 te verblijven, verbaast niet. Zou het kunnen dat ook Di Rupo geen zin heeft om premier te worden? Wil hij weer Waals minister-president te worden? Zou het kunnen dat hij geen Belgisch, maar een Waals nationalist is?

Leterme
Dat brengt ons bij de CD&V. Haar boegbeeld Yves Leterme herrees als eerste minister uit zijn as. Hij voelt zich in zijn sas en levert goed werk. Zou het kunnen dat de man ervan droomt om zichzelf op te volgen? Zou hij daarvoor zijn partij de arm omwringen? Kan hij dat überhaupt nog?

CD&V zit in een bijzonder oncomfortabele situatie. Verkiezingen wil ze niet, want ze vreest nog meer kiezers aan de N-VA te verliezen. Ze zette zich in het wiel van de Vlaamse nationalisten en weigert op kop te gaan rijden, wat een stembusgang zou kunnen verhinderen.

De Vlaamse christendemocraten kregen een electorale opdoffer omdat ze hun communautaire beloftes niet nakwamen. Ze zullen daarom voor niets minder gaan dan de N-VA. Hoewel, Kamerlid Hendrik Bogaert, die een heel Vlaams profiel heeft, vindt dat er voldoende op tafel ligt om een goed communautair compromis te vinden. Opmerkelijk.