Peter De Wilde, CEO Toerisme Vlaanderen, legt uit hoe hij in zijn leven het evenwicht vindt tussen werk en vrije tijd. ‘Mijn beste alarmsysteem is mijn partner. Als die zegt dat ik er niet echt bij ben, zorgt dat toch voor een moment van bewustwording.’
“Wat heb ik nu gedaan? Dat dacht ik toen ik in 2017 net aan een zaal vol medewerkers en tweehonderd externe partners van Toerisme Vlaanderen had verteld dat ik het gevoel had dat ik eronderdoor aan het gaan was. Dat gevoel bleek juist. Eind 2017 had ik de ene kwaal na de andere, tot het tot een complete shutdown kwam. Ik was als een wagen die te lang zonder olie had gereden. Ik was volledig op.
“Toch heb ik dat een tijdlang hardnekkig ontkend. Toen de dokter me vertelde dat ik twee maanden thuis moest blijven, dacht ik nog dat over die termijn te onderhandelen was. Ik stelde hem voor twee weken te rusten en hield in mijn achterhoofd dat ik misschien al eerder opnieuw aan de slag kon. Tot ik merkte dat de problemen na twee weken niet waren verdwenen. Volgens de dokter was dat het gevolg van twintig jaar sturm-und-drang. Als je de passie voor een baan combineert met de werkethiek die voortvloeit uit een katholieke opvoeding, krijg je een toxische cocktail.”
“Uiteindelijk ben ik er toch in geslaagd bijna twee maanden lang geen e-mails te lezen. Opmerkelijk, want nu we een dik jaar verder zijn, blijft daar nog maar weinig van over. Ik hang weer evenveel boven mijn scherm als vroeger. Ik stel ook vast dat werk en vrije tijd steeds vaker en intenser in elkaar overvloeien. Ik moet blijkbaar af en toe een goede tik krijgen om me eraan te herinneren dat het belangrijk is de uitknop te vinden.
“Het is dus niet omdat je weet hoe het fout kan lopen dat je niet meer in die val kunt lopen. Net zoals je andere mensen er wel op kunt wijzen, maar je hen ook niet echt kunt tegenhouden. Het installeren van regels bijvoorbeeld over wel of niet e-mailen tijdens het weekend, daar ben ik allergisch aan. Je moet mensen niet opleggen hoe ze hun leven moeten organiseren. Dat moeten ze zelf uitmaken.”
Nee zeggen
“Mijn beste alarmsysteem is mijn partner. Als die zegt dat ik er niet echt bij ben, zorgt dat toch voor een moment van bewustwording. Nadat je zo’n wake-upcall hebt gehad, komt zoiets harder binnen. Al moet ik toegeven dat ik nog altijd geneigd ben te zeggen dat het wel weer voorbij zal gaan, dat het straks opnieuw wat rustiger zal worden. Maar die drukte gaat niet meer voorbij. Ik moet dus leren rustperiodes beter te spreiden.
“Het probleem is alleen dat ik geen nee kan zeggen. Ook de vrije momenten worden dus volgepropt. Ik ben bijvoorbeeld ook nationaal voorzitter van het Davidsfonds en daar komt wel wat bij kijken. Gelukkig heb ik na 2017 mijn tweede adem gevonden. Het had een keuze kunnen zijn om weg te gaan bij Toerisme Vlaanderen en mijn leven om te gooien, maar ik heb me opnieuw geaard. Dat geeft me nu enorm veel energie.”
The story of my life
“Waar ik wel tijd voor maak, is lezen. Als ik dat doe, is dat een teken dat het mentaal goed met me gaat. Dan lees ik soms tot vier boeken door elkaar. Vroeger was ik ook een echte televisiefanaat, maar dat ben ik nu helemaal niet meer. Zit ik vijf minuten in de zetel zonder iets te doen, dan word ik ongeduldig. Dat is eigenlijk the story of my life.
“Uit eten gaan doe ik redelijk vaak. Daarbij kun je echt genieten van eten en drinken en van het gezelschap. Je kunt van gedachten wisselen, verhalen vertellen, discussiëren. Voor de rest ben ik iemand die moeilijk stil kan zitten. Een strandvakantie kan ik bijvoorbeeld niet doen, want als ik een uur op het strand lig, ben ik al aan het denken: ik zou dat en dat nog kunnen doen. Op die manier kom je niet tot rust.”
