Op zijn 39ste al het geheugen van Belgacom

Intelligent, werklustig, ernstig, maar met een aangenaam karakter… De superlatieven zijn niet van de lucht als men in kringen van Belgacom rondbelt over William Mosseray, lid van het directiecomité en de architect van de ‘corporate programs’, waarvan de ontslagen van negentien topkaders – en de degradatie van zeventien andere – vorige week een gevolg zijn.

William Mosseray draait al mee bij Belgacom sinds juli 1993, toen hij op zijn 29ste door Bessel Kok als zijn persoonlijke assistent werd aangetrokken van bij het advocatenbureau Loeff, Claeys Verbeke. Daarmee is de perfect tweetalige William Mosseray, afkomstig uit een katholieke Naamse familie, ondanks zijn relatief jeugdige leeftijd van 39, nu zowat het geheugen van het moderne Belgacom.

Mosseray – rechtenstudies in Namen en Leuven, een MBA van Vlerick en een postgraduaat fiscaal recht van het Ichec – werd onder Bessel Kok onder meer secretaris van het directiecomité. Het was de tijd van de goldrush naar Proximus, die op 1 januari 1994 te allen prijze moest starten (en dat effectief ook deed). William Mosseray draaide mee bij de selectie van de partners.

En het was ook William Mosseray die in mei 1994 de pen vasthield voor de nota waarmee Bessel Kok zich verdedigde tegen de interne audit van Belgacom, die voor miljoenen euro’s aan ‘onregelmatigheden’ had vastgesteld (de dubbele vergoeding van algemeen directeur PeterDrummond van BelgacomMobile, als staflid en als adviseur van PAConsulting, blijft in het geheugen hangen). Journalist Philippe Berkenbaum beschrijft in ‘De Belgacomedie’ hoe William Mosseray in zijn verdedigingsnota fijntjes opmerkte dat het college van commissarissen over 1993 geen opmerkingen had. Met als gevolg dat het college van commissarissen zichzelf ook nog eens op het dossier wierp.

Maar Philippe Berkenbaum geeft ook aan dat William Mosseray in die tijd nauw samenwerkte met het kabinet van Elio di Rupo (PS) bij een ander dossier: de eerste privatisering van Belgacom, die ook onder Bessel Kok al druk werd voorbereid. Toen Kok eind december 1994 werd opzijgeschoven, kwam Louis Eggermont bijna toevallig als overgangsfiguur op zijn stoel. John Goossens wou immers niet overstappen van Alcatel als niet eerst een lopende aanbesteding van communicatieapparatuur was afgerond. Eggermont zag zijn kans en herbenoemde prompt voor zes jaar het directiecomité, waardoor John Goossens tot zijn aanzienlijke woede enkele weken later een directiecomité erfde dat hij niet zelf had benoemd.

Niet verwonderlijk dat de sfeer onder de directie op de Jacqmainlaan Siberisch was. “John Goossens had iemand nodig waarop hij kon steunen,” merkt een medewerker van toen op. De jonge William Mosseray – 31 toen – was een ideale kandidaat. Ze hadden een gelijkaardig referentiekader. Net als Goossens kwam William Mosseray uit een zeer bourgeois milieu. Allebei brachten ze de weekends door in Knokke. “John had hem graag,” zegt een directeur over die tijd.

John Goossens liet bedrijfsadviseur McKinsey de nationale operator doorlichten als voorbereiding op zijn eerste grote veranderingscampagne, Turbo, dat Belgacom ondersteboven zou keren om er een meer klantgericht bedrijf van te maken. Het was William Mosseray die de contacten met McKinsey onderhield. “Echt van dag tot dag. Dat heeft hem veel invloed gegeven,” zegt de medewerker.

In de volgende jaren zou John Goossens hem met een hele reeks opdrachten belasten, telkens voor zowat een jaar. Om te beginnen met het Turbo-project, waarin hij uitblinkt. Eén negatieve noot, niet verwonderlijk: “Hij had moeite om zich in te leven in de denkwereld van Jan met de pet, de gemiddelde werknemer van Bel- gacom. Zijn relatie met de vakbonden was niet goed.”

In 1996, toen Belgacom voor bijna de helft werd verkocht aan een consortium onder leiding van Ameritech, maakt John Goossens hem verantwoordelijk voor de praktische uitvoering van dat partnerschap. Half 1996 – een weinig bekend feit – mag William Mosseray zelfs voor een jaar naar Chicago om er een executive development program te volgen aan het Kellogg Management Center en er bij Ameritech te werken. Als hij terug is, juni 1997, maakt Goossens hem general manager van de 1500 man sterke ‘Special Business Division’. Dat is vooral Belgacom Alert Services (de bewakingsdiensten waarin Belgacom een belangrijk deel van zijn overtallig personeel kwijt wou), maar ook de publieke telefooncellen, calling cards en de semafoondienst, die toen in vrije val geraakte.

“Het was een moeilijke opdracht en hij bracht het er niet echt schitterend vanaf. Operationeel management ligt hem minder,” tekent een toenmalig directeur. Na een jaar geeft Goossens hem corporate strategy & development, een functie waarin Mosseray de moeizame omvorming van Belgacom tot een ‘e-business’ start (zie Trends, 17 april 2003). Nauwelijks een jaar later, december 1999, schuift John Goossens hem door naar de post van human-resourcesdirecteur op groepsniveau, als opvolger van Tony Jossa, die naar Sabena is vertrokken. En in september 2002, kort voor zijn onverwachte dood, benoemt John Goossens hem tot de baas van de nieuwe veranderingsprogramma’s waarvan we nu de impact zien.

Het is ironisch dat William Mosseray, die eerst het hogere kader, de Top Group Resources, hielp selecteren en vormen, nu de inkrimping ervan organiseert, al zijn het Michel Vermaerke (‘corporate affairs’) en human-resourcesdirecteur Astrid De Lathauwer die de concrete beslissingen nemen.

Tien jaar buiten de onderlinge vetes bij Belgacom blijven en tegelijk een vertrouwenspositie handhaven onder drie opeenvolgende gedelegeerd bestuurders is opmerkelijk. “Hij is een typische nummer twee, een man van de schaduw, die zijn patron dient, wie het ook is,” oordeelt een Belgacom-directeur. “Een wijs man, die altijd het belang van het bedrijf voor ogen houdt,” zegt een andere. Geheel in lijn met zijn discrete optreden, wou William Mosseray – gehuwd, drie kinderen – niet geïnterviewd worden

Toen in maart Didier Bellens een eerste keer ingreep in de organisatie van de groepsdirectie, eindigde William Mosseray in het ‘strategisch comité’. Toeval of niet, maar in die maand volgde hij nog een ‘executive course on leadership and profitable growth’ (directiecursus leiderschap en winstgevende groei) aan het IMD in Lausanne. In juni prijkte hij weer in het – nog eens herschikte – negenkoppige directiecomité. Met de titel van chief restructuring and change officer is hij nu de architect van de ‘corporate programs’, de programma’s waarmee Belgacom – zoals het wordt geformuleerd – zijn winstbijdrage wil vergroten en de klantenervaring verbeteren. Gezien zijn ervaring zou het verwonderlijk zijn, als hij ook niet was betrokken bij de voorbereiding van de verdere privatisering van Belgacom.

Bruno Leijnse

Tien jaar buiten de onderlinge vetes bij Belgacom blijven en tegelijk een vertrouwenspositie handhaven onder drie opeenvolgende gedelegeerd bestuurders: het parcours van William Mosseray is opmerkelijk.