Ontex heeft geen overtuigend verhaal

We zijn al twee maanden ver dit jaar, en het was even wachten. Maar daar is de beursgang van Ontex weer. Als een heus monster van Loch Ness duikt die met de regelmaat van een klok op. En net zoals de populaire en legendarische Nessie, heb je believers en non-believers in dit dossier.

De non-believers hebben gelijk. En wel om de heel eenvoudige reden dat perceptie in dit geval realiteit is. En de perceptie bij Ontex is die van een met schulden beladen bedrijf, dat met Candover een aandeelhouder heeft die er mordicus uit wil om nog iets van zijn investering te recupereren.

Zonder afbreuk te doen aan de inspanningen van het management onder leiding van de Brit Michael Teacher. Hij saneerde de luierproducent en zorgde voor operationele verbeteringen. Na jaren van rode cijfers boekte Ontex vorig jaar een omzet van ruim 1,1 miljard euro en een operationele kasstroom van 154 miljoen euro. Maar daar stopt het wervende verhaal.

Parallel met het voorbereiden van het beursdossier wil Ontex zijn schulden ‘herfinancieren’. En daar speelt de perceptie haar rol. Candover heeft in 2003 zijn hand overspeeld toen het Ontex kocht van de familie Van Malderen, en van de beurs haalde. In een heuse biedstrijd tussen diverse private-equityhuizen liep de verkoopsom op tot ruim 1 miljard euro, waarmee het nog altijd als een van de grootste deals in Vlaanderen geboekstaafd staat. Dat Ontex de overnameprijs zelf moest terugbetalen, via een flinke portie schulden die Candover – in pure greed is good-stijl – op het bedrijf legde om de buit te kunnen binnenhalen, werd het bedrijf bijna fataal. Meteen na de overname richtte Procter & Gamble (Pampers) zijn pijlen op de gehavende privatelabelconcurrent. De prijzenslag gekoppeld aan stijgende grondstofprijzen bracht Ontex aan de rand van de afgrond.

Een stevige sanering en diverse herfinancieringen later lijkt het bedrijf in rustiger vaarwater terecht te zijn gekomen. Maar intussen is Candover met Ontex aan het leuren geslagen. Andere private-equityspelers halen hun neus op, want ze zien te weinig potentieel in het beladen dossier. Industriële spelers werden verleid, maar vonden de prijs te hoog. En nu ook de institutionele partijen niet veel heil zien, mag de gewone belegger de exit van Candover betalen. Dát is de realiteit. En het zal de zakenbanken JP Morgan, UBS, RBS en KBC veel moeite kosten om die perceptie om te turnen in een sexy groeiverhaal.

Begin dit jaar stond de deur voor beursnoteringen even op een kier. Maar sindsdien heeft de gure economische wind ze weer dichtgeslagen. Beleggers hebben hun buik vol van operaties die bedoeld zijn om de schulden van een bedrijf terug te betalen, of een financiële aandeelhouder te laten cashen. Dat merk je internationaal, waar de ene na de andere beursgang waar private equity bij betrokken is in de koelkast belandt. Als je met een beursgang je oorlogskas wil aandikken of een groeiproject hebt, dan heb je een verhaal. Het voeden van financiële haviken – wat Candover in dit geval is – , dat is geen verhaal.

Lieven Desmet