Olivier

Wanneer artiesten en burgers een avondje literair getint tafelamusement zoeken, dan gaan ze naar Olivier.

Iedereen noemt hem Olivier, maar eigenlijk heet hij Philippe Van Moffaert. ‘Olivier’ is de naam van het restaurant, dat Philippe noemde naar zijn zoon Olivier, die net zo oud is als het restaurant.

Eethuis Olivier ligt naast het casino van Knokke-Heist en is te herkennen aan de roze geschilderde raamkozijnen. Eigenaar Philippe, die wij zoals iedereen ‘Olivier’ zullen noemen, is een begrip tot in het achterland. Hij studeerde rechten en, zoals hij het zelf definieert, “voelde affiniteit met het culinair gebeuren vanuit de ontrafelende lichtheid van het bestaan”. Wanneer de baas met zijn vlossig grijze haar als literaire entertainer van tafel tot tafel gaat, steelt hij de show. Hij vertelt mooie verhalen over de zin van het bestaan en citeert spelenderwijze dichters. Artiesten gaan naar Knokke om inspiratie te halen; schrijvers als Mulisch, Claus en Campert komen geregeld over de vloer. Voor Umberto Eco, Oliviers grote idool, is permanent een tafeltje gereserveerd. Maar hij is er nog niet opgedaagd. De weg naar de keldertoiletten leidt langs muren vol krantenknipsels over beroemdheden die bij Olivier aanzaten.

Wijn is, na literatuur, zijn tweede passie. Dat resulteert in een indrukwekkende wijnkaart, met vooral Franse wijnen. Olivier loopt momenteel warm voor streekwijnen met karakter en doet zijn grootste ontdekkingen in de Languedoc-Roussillon. Sommelier Patrick is twaalf jaar in dienst, heeft wijnrode wangen, draagt zijn haar in een staartje en vult Olivier perfect aan. Aan zijn zijde staat Norbert, de ober met negentien dienstjaren, die langzamerhand één geheel vormt met het decor. Dit interieur – roze gordijnen met bloemetjesmotief, biljartgroen tapijt en Folies-Bergères-luchters – behoort tot de categorie ‘bekoorlijke kitsch’.

Wij proefden van gegrilde langoustines, ingesmeerd met kruidenolie (585 frank) en daarbij werd een correcte Pinot Gris ’97 van Trimbach geschonken, een wijn met licht-frisse geur en dikke smaak, met kruidig bittertje in de afdronk (995 frank). Het hoofdgerecht was tarbot, vers en in de oven gebraden en opgediend met mosterdsaus en bittere, Griekse asperges (875 frank). In het glas kwam een donker gekleurde Merlot ’95, Eagle Peak van de Californische wijnmaker Fetzer. Hoewel gedurfd, viel deze rode wijn (850 frank) met complexe kruidigheid in het boeket (kaneel en opgelegde kersen) niet uit de toon naast de vis.

PIETER VAN DOVEREN