Nine Eleven in Vlaanderen

Vlaanderen heeft zijn ‘Nine Eleven’, 11 september 2001. De 3000 ontslagen bij Ford Genk zijn onze Boeings op de torens van Manhattan.

Wisten we van niets? De politiek deed alleszins of de wereld ontplofte. Wat was de Wetstraat gegriefd over de trouweloze autobonzen. Het drolligste communiqué ontsnapte aan Agalev. De autovijandige partij hoopt dat bij Ford een “maximaal aantal arbeidsplaatsen” wordt behouden. Foei. Agalev zal slechts tevreden zijn als alle Europeanen in een Trabant bollen maar is té laf om dat op te biechten. Groen droomt van één merk, één model, één megafabriek, want: concurrentie is fout, 52 autoloze zondagen zijn prachtig, gratis tram en trein de crème, waterstof-pk een ideaal.

Guy Verhofstadt – de man die de Europese Unie ons benijdt – was aangedaan en verbaasd. Leest hij alleen Luc Van der Kelen in Knack? Bij het eeuwfeest van Ford verscheen op drie bladzijden in The Economist een analyse: Ford zit diep, diep, diep in de rats en het woord faillissement viel. Hij kan een abonnement bestellen voor zijn kabinet. Een ziek bedrijf zal schrappen waar de bazen dat het meest opportuun achten en België is een land waarvan Amerikanen vinden dat het, sedert de luchtfietserij van minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel ( MR), verwerpelijk is. Guy Verhofstadt zal trouwens door ‘Nine Eleven’ in Genk zijn tot mislukken gedoemde banenplan kunnen schuiven op het balorige kapitaal.

Wat te doen? Wie de economische ontwikkeling van België volgt, heeft twintig dozen staan met waarschuwingen van studiebureaus, ondernemers, hoogleraren, fiscalisten, bankiers, wereldorganisaties. Aan de hoge loonlasten, de loonwig, het kleine verschil tussen werkloosheidsvergoeding en nettoloon, de reglementitis, de bekladding van het ondernemen, de administratieve last verandert echter niks.

Wat te doen, dus? Plaats Ford in een politieke dynamiek. Is dit een communautair dossier, neen, het dossier heeft communautaire aspecten. Wie verwacht dat er federale oplossingen komen voor de hierboven opgesomde knelpunten, gelooft in Sinterklaas.

Vlaanderen is ziek en Wallonië is ziek. De ene heeft een hartinfarct, de andere een longziekte. Voor een hartinfarct is het medicijn anders dan voor een longziekte. Bovendien heeft in Vlaanderen New Labour de overhand – SP.A-voorzitter Steve Stevaert en minister van Werk en Pensioenen Frank Vandenbroucke (SP.A) munten uit door een berustende dynamiek in dit dossier; in Wallonië blijft Old Labour. In Vlaanderen is een consensus te vinden voor de flexibilisering en de modernisering. In Wallonië niet en Wallonië ziet liever het noorden wankelen dan te werken aan de kering van het nationale ‘declinisme’.

Pleiten voor radicale confederalisering is geen Pavloviaanse reactie van Trends. Tsjecho-Slowakije spleet toen de Tsjechische liberalen, onder Vaclav Klaus, beseften dat de toetreding tot de EU met de etatistische Slowaken moeilijker zou zijn; in een grote markt, waarin een thuismarkt voor de eigen bedrijven geen levensnoodzaak is, is politieke autonomisering van de deelstaten een natuurlijk proces; de VS toont dat een eenheidsmarkt niet beduidt dat overal dezelfde belastingen, milieuwetten, vennootschapswetten, consumentenbescherming, chemiehandvesten gelden.

Genk citeren als independentistisch argument, is een democratische optie voor liberalen en internationalisten. Vlaams minister-president

Frans Crols