Natuurlijk moet de koning de liberalen uitnodigen

De N-VA wil de liberalen erbij. De Franstaligen rond de onderhandelingstafel niet. En dus moet de koning kiezen of hij de liberalen al dan niet op zijn paleis uitnodigt om het over de vorming van een federale regering te hebben. Het is een foute redenering.

De koning is verplicht de liberalen uit te nodigen wil hij boven het politieke catch blijven staan. Ook al is het duidelijk dat het met hen rond de onderhandelingstafel niet gemakkelijker zal gaan. De troepen van Alexander De Croo zitten op de N-VA-lijn. Die van Didier Reynders blijkbaar ook. Echt waar. Al is dat enkel in hun taalgebruik en zwijgen ze als vermoord over BHV. Trouwens, wie gelooft de MR nog?

Het staatshoofd weet dat De Croo niet wil en dat PS, cdH en Ecolo, Reynders niet willen. Daar is al zoveel inkt en speeksel over gevloeid. Toch moet het Paleis de liberalen rechtstreeks naar hun mening vragen. Zo hoort het. Zeker na meer dan honderd dagen vruchteloos proberen om een nieuwe federale regering op de been te brengen.

Dat Albert II de liberalen in de koninklijke wachtkamer laat zitten, kan betekenen dat de vorst over geheime informatie beschikt waaruit blijkt dat er alsnog een akkoord mogelijk is met de zeven partijen rond de tafel. In de politiek is natuurlijk alles mogelijk, maar het zal benieuwen wat er nog uit de hoed te halen is om die zeven tot een vergelijk te doen komen. Het kan natuurlijk ook dat politici de vorst voorliegen.

We waren er bijna en we hadden al akkoorden over grote bevoegdheidsoverdrachten en over BHV. Dat verzekerden de Franstalige onderhandelaars, samen, op hun communiezieltje. Wat dan te denken van Joëlle Milquet die later vertelde dat de uitbreiding van Brussel nog steeds op de tafel lag. Wie gelooft die vrouw nog?

We worden voorgelogen dat het een lieve lust is. Geen wonder dat velen afhaken. Te meer daar de boel blijft draaien. De federatie zit zonder volwaardige regering, maar de deelstaten niet. Dat mag echter niet lang duren met de grote besparingen die ons te wachten staan. Die saneringsoperatie vereist een staatshervorming zodat alle deelstaten hun deel van het werk doen.

De Franstaligen oogsten wat ze hebben gezaaid. Ze moeten aan tafel zitten met een niet-traditionele partij die Vlaamse zelfstandigheid/onafhankelijkheid op het oog heeft. Wordt het opnieuw too little too late? Volgen er opnieuw verkiezingen waarna de politici uit het zuiden willen meestappen in het verhaal dat ze voor de stembusslag weigerden?

Ze gokken beter niet op verlies van de N-VA bij nieuwe verkiezingen. De andere Vlaamse partijen, sp.a en Groen! uitgezonderd, zullen er zich wel voor hoeden om grote communautaire toegevingen te doen met de adem van een sterke N-VA in de rug.

Het lijkt er op dat België finaal uiteen dreigt te vallen indien elke deelstaat niet meer op eigen benen mag/kan staan. En dat heeft niets met het op de knieën krijgen van Franstaligen te maken. Alle Vlaamse partijen, op de extreemrechtse na, zeggen solidair te willen blijven met het zuiden van het land. Of zou ook dat een leugen zijn?

Boudewijn Vanpeteghem