Naar een zachte privatisering?

Vorige week werd de wereldpolis Mundialis gelanceerd. Daardoor zijn Belgische exportbedrijven in één pakket wereldwijd ingedekt tegen commerciële en politieke risico’s, en dat zowel in de geïndustrialiseerde wereld ( Oeso) als daarbuiten. Daarmee bewijst de Nationale Delcrederedienst ( NDD) dat de openbare kredietverzekeraar snel op de bal kan spelen. En dat moet, want nog maar een handvol groten beheerst de sector, zodat exportbedrijven steeds meer internationaal kunnen shoppen bij privégroepen ( Gerling-Namur; Allianz-Euler) of bij de geprivatiseerde concurrenten (het Franse Coface, de Nederlandse Crediet Maatschappij, de Duitse kredietverzekeraar Hermes, die nu ook thuishoort in Allianz).

Een privatisering van Delcredere moet uitdraaien op opslorping door deze giganten, maar helemaal zelfstandig kan de NDD evenmin standhouden. Zeker niet in de huidige toestand van communautaire verlamming, omdat de federale regering geen knopen durft door te hakken. De vervanging van Willy Boes aan het hoofd van Delcredere sleept al zes maanden aan. Met de patstelling rond Boes geraakt de taakverdeling tussen het topmanagement en de (te vernieuwen) raad van bestuur evenmin uitgeklaard. De Franstaligen eisen immers de topfunctie op, hoewel driekwart van de Belgische export Vlaams is. Besluiteloosheid ondermijnt de NDD, terwijl Delcredere staat of valt met creativiteit van het Mundialis-type (dat nog een kind van Willy Boes was).

Behalve een wereldpolis voor exporteurs zou de nieuwe kredietverzekeraar Mundialis NV daarom wel eens een levensverzekering voor Delcredere kunnen blijken. Mundialis is immers ondergebracht in een aparte vennootschap, een 50/50-dochter van de Belgische en Luxemburgse Delcrederediensten en privé-verzekeraar Euler-Cobac. De nieuwe structuur kan uitgroeien tot een instrument voor een zachte privatisering van de publieke kredietverzekeraar binnen het grotere Euler-verband, waarin Delcredere via dochter Cobac al een voet in huis heeft. Vraag is dan of onze exportbedrijven beter af zouden zijn met een Belgisch verankerde kredietmaatschappij in die bredere Euler-constellatie.

Ingebed in een commerciële omgeving waar bekwaamheidsvereisten prevaleren op politiek-communautair gehannes, zou Delcredere alvast zijn erkende expertise en specificiteit kunnen behouden. De formule is hoe dan ook een werkbaarder alternatief voor bespiegelingen rond een opgesplitste Vlaamse, Waalse (en Brusselse?) Delcredere. Tenzij onze exporteurs even goed bediend zijn als ze rechtstreeks bij NCM, Coface of de andere tenoren aankloppen.

Op termijn zullen EU-concurrentieregels staatstussenkomst en dus de actieradius van NDD verder inperken. Intussen acteren NCM en Coface voor politieke risico’s buiten de Oeso-zone nog voor rekening van hun respectieve overheden. Op dat vlak heeft NDD met zijn kortere beslissingsketen zelfs een voetje voor: bij Delcredere moeten de meeste dossiers niet, zoals bij de geprivatiseerde concurrenten, door de administratieve molen van overheidsinstanties.

erik bruyland