MV Brutale

MV Agusta heeft nu ook een ‘street’-versie van de MV F4. Het model heeft zijn naam niet gestolen.

Achter motorbouwer MV Agusta gaat Cagiva schuil, een bedrijf dat 25 jaar geleden de Europese activiteiten van Harley-Davidson overnam. MV Agusta spreekt zeer tot de verbeelding. Het is het succesvolste Europese merk in de Grand Prix-racerij, met 37 titels (de laatste weliswaar in 1973). En het bouwde maar mondjesmaat standaardmotoren, die daardoor een heel exclusief tintje kregen. In 1980 stopte MV Agusta de activiteiten. Maar de herinnering bleef. Cagiva kocht in 1985 Ducati en verwierf de namen van de ter ziele gegane merken MV Agusta en Moto Morini.

In de jaren negentig ontwikkelde Cagiva een 750 cc viercilinder in lijn om deel te nemen aan de Superbike-races. Dat is er nooit van gekomen. Maar het blok was wel de basis voor een nieuwe sportieve superbike onder de naam MV. Cagiva was in 1996 verplicht Ducati van de hand te doen om uit de financiële problemen te raken. Maar Massimo Tamburini, ontwerper van Ducati’s topmodel – de 916 -, bleef Cagiva trouw en tekende op basis van dat 750 cc-blok een nieuw topmodel. Cagiva doopte zich intussen om tot MV Agusta (en voerde de merken MV, Cagiva en Husqvarna). Mooi en exclusief.

Een actueel trendje in de motorwereld is de streetbike: supersportmotoren zonder de stroomlijnbeplating. MV volgde dat en bracht de Brutale op de markt. Het motorblok en het buizenframe zijn nu duidelijk zichtbaar. Tank en zit zijn identiek aan die van de F4. De opvallendste wijziging is het uitlaatsysteem. Bij de F4 steken vier kleine einddempers onder het zadel uit. De Brutale heeft een 4-in-2-uitlaatsysteem, waarvan de dempers aan de rechterkant van de motor uitkomen. De motor maakt een racegeluid en loeit hoog in de toeren.

MV noemt de Brutale toegankelijker dan de F4, zowel qua prijs (15.699 euro in de goedkoopste uitvoering) als qua zitpositie en uitvoering. Het toerstuur zorgt ervoor dat je niet te ver voorovergebogen zit en daarom je polsen niet te veel belast. De motor trekt fel op en door het ontbreken van enige vorm van stroomlijn (je zit vol in de wind) lijkt het of je veel harder gaat dan de teller aanduidt.

De MV is kort en makkelijk in de bochten te leggen. De wegligging is probleemloos, de remmen zijn krachtig. Vanzelf ga je je ook veel brutaler gedragen en doet de typenaam van de motor alle eer aan. De MV is pure emotie en je bent verzekerd van afgunstige en bewonderende blikken van andere weggebruikers. Nadelen van de motor: de spiegels, die je nauwelijks enig zicht op de weg achter je gunnen, en de kleine actieradius.

Ad van Poppel