Modaal gezin betaalt ook dit jaar 1113 euro te veel belastingen

Stel dat u tijdens de solden iets koopt met een fikse korting, maar aan de kassa te horen krijgen dat u de volle prijs moet betalen en het bedrag van de korting over zo’n twee jaar terugbetaald krijgt. U verklaart die winkelier voor gek. En toch overkomt u dat iedere maand, al elf jaar lang.

Hoe onwaarschijnlijk het ook mag klinken, er zijn ernstige inspanningen gedaan om de belasting op arbeid vanaf 2004 te verlagen. Zo zijn de hoogste belastingtarieven afgeschaft, gelden de tarieven van 40 en 45 procent pas vanaf hogere inkomensschijven, en hebben gehuwden en wettelijk samenwonenden recht op dezelfde, hogere belastingvrijstelling op hun inkomsten als alleenstaanden. Maar om door die budgettair zure appel heen te bijten besliste de toenmalige regering de belastingverlaging uit die laatste twee maatregelen voorlopig niet door te rekenen in de bedrijfsvoorheffing. Dat is het belastingvoorschot dat een werkgever verplicht moet inhouden op het loon dat hij betaalt aan zijn werknemer. Het te veel ingehouden bedrag zou pas jaren later worden terugbetaald, bij de eindafrekening in het aanslagbiljet.

Het was de bedoeling die onkiese praktijk maar een paar jaar vol te houden. De toenmalige regering besefte ook wel dat het nettoloon van arbeiders, bedienden en ambtenaren op een unfaire manier werd afgeroomd. Bovendien had het Grondwettelijk Hof tien jaar eerder al duidelijk laten verstaan dat de bedrijfsvoorheffing zo nauw mogelijk moet aansluiten bij de uiteindelijk verschuldigde belasting.

Te dure belastingschalen

Helaas heeft de regering vorige maand voor de elfde keer op rij beslist voor de inhouding van de bedrijfsvoorheffing nog altijd de foute en te dure belastingschalen te gebruiken. Dus ook voor de berekening van de nettolonen van 2014. En is het niet ironisch dat net de politieke partij die zich elf jaar geleden de grootste criticaster toonde van deze ‘wanpraktijk’, de minister van Financiën mag leveren om die praktijk nu in stand te houden?

In 2014 komt de te veel ingehouden bedrijfsvoorheffing voor een gehuwd koppel met twee inkomens en twee kinderen uit op 1113 euro per jaar. Dat gezin ontvangt maandelijks 93 euro nettoloon te weinig, gewoon omdat de regering ook na al die jaren “om budgettaire redenen” halsstarrig blijft weigeren de wettelijke schalen en vrijstellingen te respecteren.

Gebrek aan fiscale fairplay

Bovendien neemt de kloof tussen de werkelijk verschuldigde belasting en de bedrijfsvoorheffing ieder jaar toe door de indexatie van de fiscale bedragen. Terwijl de werkelijke belasting vóór 2004 de globale voorheffing nog ruimschoots overtrof, is dat sindsdien omgekeerd. De fiscus betaalt via de belastingaanslag jaarlijks gemiddeld 2 miljard euro terug aan de belastingbetaler. Minstens de helft daarvan is louter en alleen toe te schrijven aan het niet-doorrekenen van de wettelijke schalen en vrijstelling in de bedrijfsvoorheffing.

Twee argumenten worden ieder jaar opnieuw aangevoerd om dat gebrek aan fiscale fairplay te vergoelijken. “De bedrijfsvoorheffing kan onmogelijk perfect de werkelijke belasting matchen”, luidt de eerste. Dat is juist. Een voorheffing is maar een voorschot en kan geen rekening houden met individuele belastingvoordelen voor bijvoorbeeld kinderopvang, een hypothecaire lening of dienstencheques. Dat is ook de reden waarom de globale voorheffing structureel de werkelijke belasting overschrijdt. Maar dat is geen excuus om dat verschil met 1 miljard euro extra te laten oplopen door een in het verleden goedgekeurde belastinghervorming nog steeds niet volledig door te rekenen in de bedrijfsvoorheffing.

Renteloze terugbetaling

“Ach, wat vandaag te veel wordt ingehouden, wordt morgen toch terugbetaald”, is het tweede argument. Dat klopt, maar die terugbetaling gebeurt uiteraard renteloos. In feite leent de overheid continu, gratis en ongevraagd 1 miljard euro bij haar burgers. Bereken daar maar eens het gecumuleerde intrestverlies op, gedurende elf jaar.

Het is vreemd dat een overheid die voor de inning van belastinginkomsten afhankelijk is van de burgerzin van haar belastingbetalers, zelf een loopje neemt met de fiscale fairplay. Het zag er nochtans goed uit om het vanaf 2014, een verkiezingsjaar, over een andere boeg te gooien. Wie voelt er niet voor een maandelijkse koopkrachtverhoging van 93 euro? En creëerde de budgettaire meevaller van de laatste fiscale regularisatie niet de nodige ruimte om de bedrijfsvoorheffing eindelijk correct te berekenen? Niet dus.