“Mijn sabbat was geen transformatie”

Het bedrijfsleven houdt haar jong, zegt Lieve Verplancke, maar na tien jaar in de job was het tijd om haar theoretische kennis op te frissen en van de kinderen te genieten.

“Ik doe mijn werk ontzettend graag, daarom vroeg iedereen zich af waarom ik een sabbatjaar wou nemen. Mensen zoeken voor alles een reden. Er moet ergens een crisis zijn, thuis of professioneel, anders neem je toch geen onderbreking van een jaar. Misschien ben ik atypisch, maar ik had met Bristol-Myers Squibb ( BMS) opnieuw een heel sterk jaar achter de rug en thuis ging alles vlot. Ja, er waren problemen bij Real Software ( nvdr – waar echtgenoot Theo Dilissen de plak zwaait), maar dat was geen factor om te kiezen voor een sabbatical. Het is eenvoudig: ik zit sinds 1984 in het bedrijfsleven, dus waarom zou ik geen break mogen nemen om eens bij te tanken?

“Waarom nu? Na tien jaar in de job is het nuttig om eens afstand te nemen en wat theoretische kennis op te frissen. En het was ook een ideaal moment voor de kinderen. Vorig jaar zaten er nog twee in de kleuterklas. We hebben heel enthousiaste en aanhankelijke kinderen. Nu is het zinvol om meer tijd met hen te delen. Maar wellicht ben ik aan het overrationaliseren.

“Je moet keuzes maken. Ik wilde Chinees gaan studeren, maar na een paar lessen heb ik dat opgegeven omdat het een avondcursus was. Ik heb mijn Duits bijgewerkt, wat Spaans gevolgd en verschillende managementcursussen gedaan. We wilden ook meer reizen, maar door de perikelen bij Real Software is dat niet gelukt. Toch zijn we naar Namibië geweest. Dat was fantastisch. Ik heb ook veel kunnen lezen, maar vreemd genoeg greep ik steeds terug naar managementboeken. Ik heb dan maar besloten dat business mijn ding is. Een team leiden, boeit mij. Ik heb onder meer veel gelezen over organisatieleer, ik ben met mensen uit verschillende sectoren gaan praten en heb een aantal seminaries gevolgd. Cultuur interesseert me ook, maar daarover heb ik vorig jaar geen twintig boeken gelezen. Voor mezelf was dat een belangrijk besef. Tot ieders verbazing kon ik BMS goed loslaten. Sindsdien weet ik dat ik altijd passioneel bezig zal zijn. Ik werk graag, maar ben geen workaholic.

“Het spreekt voor zich dat ik geen mandaten heb aangehouden. Een sabbatjaar is sabbat. Ik heb selectief een aantal spreekbeurten aangenomen, dat wel. Uiteindelijk bleken die deadlines ook een hulp om mezelf te verdiepen in een aantal onderwerpen. Zo heb ik voor een HR-congres een filmpje gemaakt. Ik ben toen mensen gaan interviewen uit de bedrijfswereld, de academische wereld en de overheid. Dat was interessant, omdat je dan nieuwe perspectieven opent. Van Luc Coene tot Manfred Kets de Vries. Fantastische gesprekken waren dat.

“Er bestaat bij BMS geen sabbattraditie. Ik wilde wel terugkomen, maar heb geen enkele garantie gekregen. Ik heb in dat jaar bewust weinig contact gehad met het kantoor. Het eigenaardige is: als ik was ontslagen, zou ik ermee bezig zijn geweest wat ik erna moest doen, maar nu was ik niet nerveus. Ik zou wel zien. In november heeft BMS me gecontacteerd voor een terugkeer en dat verliep erg vlot. Na de eerste meeting kon ik opnieuw meedraaien alsof ik nooit was weggeweest. Dat zou anders zijn geweest als ik me van de actualiteit had afgesloten.

“Mijn sabbat was geen transformatie. Een aantal mensen dacht dat ik tijdens mijn sabbat in een zwart gat zou vallen. Helemaal niet dus. Mijn ‘zijn’ heeft dan ook niets te maken met een beroepsfunctie. Het belang van een balans tussen werk en leven heb ik altijd gevoeld, maar soms verleg je accenten. Vorig jaar wilde ik een jaar intensiever leven met de kinderen. Nu hebben ze nog verdriet wanneer ik naar het buitenland moet, binnen een jaar of vijf vragen ze wanneer ze nog eens alleen thuis zijn. Dat zijn fases in een mensenleven. Als ze later internationale studies aanvatten, wil ik dat graag stimuleren. Op dat moment wil ik de knuffelmama geweest zijn en toch up-to-date zijn. Mentaal scherp blijven voel ik als een verantwoordelijkheid. Het bedrijfsleven houdt mij jong.”

Roeland Byl