Met excuses koop je niets

Hoe het gehuurde vastgoed werd verwaarloosd. Hoe er te veel en te snel van commerciële strategie werd gewisseld. Hoe keer op keer een Fransman de Belgische markt moest redden.

Critici maakten de afgelopen jaren correcte analyses van wat er fout liep bij Carrefour sinds de Franse distributeur in het Belgische winkellandschap verscheen. Zo ook na de aankondiging van de sluiting van meerdere Carrefour-winkels en de bijhorende ontslagen.

Met wat er in het verleden beter had gemoeten, koopt Carrefour Belgium anno 2010 niets meer. De warenhuisketen die zich hoognodig moet heroriënteren in een moeilijke markt mag zich niet langer laten neerhalen door structureel verlieslatende winkels. Maar zelfs wie in het verleden zo riep dat winkelsluitingen niet konden uitblijven, lijkt dat door de hoge banentol even vergeten.

“Rotte plekken moet je wegsnijden zolang je de rest van de appel maar met zorg behandelt”, merkte Chris Van Droogenbroeck van LBC in 2008 nog zeer juist op. Het is dus nog even afwachten of Carrefour de komende maanden ook werkelijk met een sterk strategisch plan komt aanzetten. Maar Van Droogenbroecks bewering moet ook omgekeerd opgaan. Pogingen om de slecht draaiende hyper- en supermarkten nieuw leven in te blazen, mogen geen excuus meer zijn om niet dringend te snijden in het verrotte winkelbestand.

Ook de 66 miljoen euro nettowinst die Carrefour in 2008 nog op de balans noteerde, vormt voor tegenstanders een eenvoudig excuus om de ontslagronde bij de winkelketen af te schrijven. Onterecht. Het is niet omdat een bedrijf winst maakt, dat het dat automatisch blijft doen. Dat is de afgelopen periode al voldoende bewezen.
Het is dus te grof om van Carrefour te eisen dat het geld blijft pompen in de verlieslatende winkels, een al lang verloren zaak.

Zelfs als die zaak deels door het toedoen van het bedrijf zelf verloren ging. De omzet en het marktaandeel dat Carrefour daardoor moet afstaan, straft de onderneming wel voldoende.
De winstcijfers bewijzen trouwens dat Carrefour onder andere met de buurtwinkels onder franchisecontracten een nieuwe groeipool vond. Die verdient de zuurstof die vrijkomt door de afstoting van niet-renderende vestigingen. Zo kunnen Carrefour en de franchisenemers op termijn nieuwe arbeidsplaatsen creëren. Hoe hard dat ook mag klinken voor de personeelsleden die nog moeten op adem komen van hun mogelijk ontslag.

Veel van hen hebben jaren ervaring en zijn daarom dure krachten. Het is dus niet zeker dat zij gemakkelijk een nieuwe baan vinden, hoewel de jobmotor in de distributiesector weer aanslaat. Tien jaar extra ervaring kost in België nog altijd veel meer geld dan een gekwalificeerde schoolverlater. De druk die de vakbonden de afgelopen tien jaar al uitoefenden tegen de winkelsluitingen, maakte het de personeelsleden van Carrefour dus elk jaar wat moeilijker. Maar alleen naar het verleden kijken, heeft geen zin. Daar koopt niemand wat mee.

Trends-journalist Sjoukje Smedts