Méér Naïma’s op de werkvloer

In 2004 werden in Vlaanderen 30.000 nieuwe banen gecreëerd. Om het volledige aantal werkzoekende allochtonen te absorberen, zou jaarlijks één derde daarvan naar die bevolkingsgroep moeten gaan. We bereiken vandaag zelfs niet het minimale, door werkgevers en vakbonden vooropgestelde streefcijfer van minstens 2500 jobs. De sociale tijdbom tikt verder. Nochtans heeft Vlaanderen een systeem uitgewerkt dat vruchten kán afwerpen. Op voorwaarde dat er meer mankracht en middelen worden ingezet om het mechanisme van de diversiteitsplannen te verfijnen. En op voorwaarde dat het aantal werkelijk ingevulde jobs precies meetbaar is in de jaarlijkse evaluatie van Vesoc (zie blz. 18). Zij die roepen om quota en verplichte maatregelen in de bedrijven, moeten daar eerst werk van maken. Slimme quota, zoals de sociale balans, ogen mooi op papier bij de Nationale Bank, maar hebben nauwelijks effect op de werkvloer.

Verplichte plannen of een demonisering van bedrijven hebben een averechts effect. Daarom krijgt de wielerploeg van kantelpoortenfabrikant Feryn applaus, niet om zijn prestaties. De zaak-Remmery blijkt ook geen laffe daad van een racistisch splintergroepje. Of is Vlaanderen dan toch zo verschrikkelijk racistisch? Neen, Vlamingen zijn meertalig en staan open voor andere culturen. Ze hebben geen problemen met een multi-etnisch en plurireligieus Vlaanderen. Ze hebben veeleer een tekort aan identiteitsbesef, wat weinig uitnodigend is voor immigranten om zich op hun beurt met de Vlaamse cultuur te vereenzelvigen.

Alleen zelfbewuste culturen kunnen mensen uit niet-westerse culturen integreren. Die notie gaat er bij onze politiek correcte opinie- en beleidsmakers niet in. Nergens werd de multiculturele samenleving zozeer tot een dogma verheven als in Vlaanderen (en Nederland, waar men ervan terugkomt). Door het multiculturele model met alle geweld op te dringen, hebben politici veel kwaad berokkend. En vooral retoriek geproduceerd: het aantal allochtonen in zichtbare ambten is vele malen kleiner dan in bedrijven of bij uitzendkantoren.

Stigmatisering van moslims is onaanvaardbaar, negatieve beeldvorming waarbij alle moslims gelijkgesteld worden met Al Qaeda, kan niet. Maar jarenlange verlamming van het debat heeft geleid tot polarisatie en schaamteloos misbruik, zowel door multiculturalisten als door extreme partijen, van de integratieproblemen bij vreemdelingen. Multiculturalisme als beleidsoptie schept immers een institutioneel kader waarin gemeenschappen hun ongenoegens kunnen mobiliseren, in plaats van te zoeken naar dialoog en wederzijds begrip.

Het is een gedeelde verantwoordelijkheid van ondernemers, opiniemakers en politici. Ook van de minderheidsgroepen, aangezien hun aansluiting bij bestaande vakbonden en werkgeversorganisaties nog altijd ondermaats is. Onderzoek in Nederland komt tot dezelfde conclusies en de aanbevelingen daar gaan in de richting van de Vlaamse diversiteitsplannen. Laten we dus een tandje bijsteken, er rekening mee houdend dat vragen uit de weg gaan, omdat men bang is voor de antwoorden, niets verandert aan de feiten. En die feiten zijn dat méér Naïma’s aan de slag moeten, in de bedrijven en in overheidsdiensten.

Erik Bruyland