MEDIAMANAGER VAN DE LAGE LANDEN

Christian Van Thillo maakte van De Persgroep de afgelopen twintig jaar een multimediaal en internationaal bedrijf. Het levert hem zijn derde nominatie voor de titel van Manager van het Jaar op.

Een jonge snaak was Christian Van Thillo (48) toen hij in 1989 aan het hoofd van het mediabedrijf De Persgroep kwam. Hij pakte er onmiddellijk de noodlijdende krant Het Laatste Nieuws aan. Voor zijn jongensachtige aanpak kiest hij meer dan twintig jaar later nog geregeld. Collega’s leerden daarom al om nooit na hem te speechen, laat staan voor hem in te vallen. Voorts lijkt de familiale onderneming die Van Thillo leidt nog maar in weinig op de mediagroep waarvan hij de leiding erfde. Sinds de overname van de uitgeverij PCM brengt hij bijvoorbeeld veel meer tijd door in Nederland. Waar hij trouwens steevast met Engelse tongval wordt aangesproken: Kristjen.

De vlotheid waarmee Van Thillo zich schijnbaar – want hij ligt naar eigen zeggen al twintig jaar wakker van de kleinste dingen – door het leven en het bedrijf beweegt, levert hem geregeld minder fraaie omschrijvingen op. Na de herstructureringen bij De Morgen en in het portfolio van PCM kreeg hij bijvoorbeeld opnieuw het etiket ‘kille saneerder’ opgeplakt. De man die gepassioneerd is door cijfers en alleen uit is op winst.

“Alle kritiek kwetst, dus ook wanneer iemand zegt dat ik alleen van winst houd” reageerde Van Thillo eerder dit jaar hierop in Trends. “Ik kan niet verhullen dat we effectief hebben gesaneerd. Soms moet je dat nu eenmaal doen. Daar ben ik vrij radicaal in. Ik weet wat er gebeurt wanneer je te lang uitstelt om de materiële of menselijke middelen aan te passen aan je bedrijf. Dan krijg je een vies gezwel in je onderneming.”

André Duval, die eerst met TBWA en daarna met Duval Guillaume al jaren voor De Persgroep werkt, vindt Van Thillo ook niet de haai die sommige mensen van hem maken. “Anders zou hij wel agressievere acties hebben ondernomen in het Vlaamse medialandschap. Hij onderneemt nooit om te laten zien wat hij kan, wel omdat hij vindt dat er wat te doen is.” Van Thillo’s besef van wat er leeft en waar nood aan is, wordt inderdaad door vriend en vijand geprezen.

Net als zijn gevoel voor timing. De topman van De Persgroep kent de gave om zijn moment af te wachten. De sites HLN.be en de Franstalige tegenhanger 7sur7 werden bijvoorbeeld pas gelanceerd nadat het internetmodel zijn bestaansrecht had verworven. En de overname van PCM kon volgens waarnemers vorig jaar veel goedkoper dan enkele jaren eerder, toen het durfkapitaalfonds Apax De Persgroep te snel af was. “Van Thillo wist perfect tot waar hij toen maar kon gaan”, klinkt het.

Informatie is macht

Het is Van Thillo’s extreem nieuwsgierige kant die maakt dat hij zonder uitzondering als een man met visie en een strateeg wordt benoemd. De CEO heeft zo zijn trucjes om perfect van alles op de hoogte te blijven. “Hij kan heel goed doen alsof hij ergens niets van weet. Gewoon om te horen wat je hem over een onderwerp nog kunt bijbrengen. Terwijl hij meestal heel goed weet hoe de vork in de steel zit”, vertelt Duval.

Volgens Koen Clement, tot 2008 lid van het directiecomité van De Persgroep Publishing en tegenwoordig topman van WPG Uitgevers, lijkt ‘informatie is power‘ wel het adagium van Van Thillo. “Vanuit die houding deelt hij heel veel met zijn mensen. Daar is lef voor nodig”, zegt Clement. Van Thillo staat er trouwens ook voor bekend om jonge talenten kansen te geven. Op voorwaarde dat ze voor De Persgroep het onderste uit de kan halen. Hij betaalt hun tenslotte behoorlijk goed voor de opofferingen die ze maken.

Ook Fabrice Dekerf, die bij De Persgroep jarenlang met hem samenwerkte, bevestigt Van Thillo’s manier van werken. “Christian laat je altijd als eerste praten. Een instinker voor gesprekspartners die niet voldoende voorbereid toekomen. Hij kent dossiers zo goed dat hij sneller ziet wat er fout loopt dan je dat zelf doet. Zo houdt hij je scherp, in de positieve zin van het woord. Als Christian in de kamer is, is iedereen alert. Dat voel je gewoon.”

Zonnekoning

Maar Van Thillo’s kennis en gedrevenheid hebben ook nadelen. Hij dreigt daardoor in bepaalde kringen bijna uit te groeien tot een icoon, een zonnekoning. Een gevaar waar hij zich erg van bewust is. Je zult Van Thillo daarom niet vaak betrappen op optredens voor het grote publiek. Het verhaal wil dat hij ooit in een opportunistische bui een telefoontje van een journalist aannam en deed alsof de verbinding zo slecht was dat hij hem niet kon horen.

“Het probleem is dat Christian gewoon bijna altijd gelijk heeft”, vindt Dekerf. “Ik zeg niet dat het nu zo is, maar het zou kunnen dat de mensen met wie hij zich omringt hem daardoor altijd blijven gelijk geven. Terwijl Christian iemand is die gewoon blijft doorgaan als niemand hem tegenhoudt.”

Zover lijkt het nog niet. Christophe Convent, secretaris-generaal van De Persgroep en Van Thillo’s schoonbroer, wordt nog alom bejubeld als de man die hem in toom probeert te houden. Als de man die de hand op tijd op de knip houdt. Als de man die samen met de rest van het directiecomité de rol van aannemer opneemt naast architect Van Thillo.

“Mocht ik Christophe niet hebben om te onderhandelen, hadden we de overname van PCM nooit gedaan. Christophe kan zijn kalmte bewaren. Ik ben een onwaarschijnlijk slechte onderhandelaar”, zei Van Thillo al in Trends. “Onze raad van bestuur zei me laatst nog dat ik wel heel hard leun op mijn mensen”, voegde hij eraan toe. “Wat niet wil zeggen dat ik een primus inter pares ben, want dat vind ik wat flauw. Ik voel wel dat ik de baas van de onderneming ben.”

Verhofstadt-syndroom

Baas of geen baas, Van Thillo kan van tijd tot tijd de bedrijfsdeur goed achter zich dichttrekken. “Ze mogen het hebben, de mensen die roepen dat ze achttien uur per dag werken, zeven op zeven, tot ze erbij neervallen. Veel plezier daarmee, denk ik dan. Aan mij is het niet besteed. Dit is niet het belangrijkste in mijn leven, dat zijn mijn vrienden en familie”, verzekert hij.

Dan vind je hem bijvoorbeeld in het voetbalstadion van Germinal Beerschot. Hij wordt genoemd als een van de mogelijke nieuwe investeerders van de club. Of je treft hem aan tijdens een skireis. Of op zijn boot in de Cariben, waar hij zijn bruine teint bijwerkt. Van Thillo wordt meer dan eens spontaan als ijdel bestempeld. “Maar”, vult iedereen altijd meteen aan, “dat is in zijn geval geen slechte eigenschap.”

“Christian lijdt soms wel een beetje aan het Verhofstadt-syndroom: hij kan er niet goed tegen dat er slecht over hem wordt gesproken. Dat compenseert hij door heel eerlijk te zijn en vaak verrassend menselijk te blijven”, analyseert Dekerf.

Wie de man achter de manager echt wil leren kennen, zou daar best in slagen bij de uitreiking van de Gouden Schoen. En dan liefst aan het einde van de avond, wanneer aan de toog geen melk, maar pinten worden besteld en de moppen over en weer vliegen. Allen daarheen. “Op dat evenement wordt zijn ego gestreeld en daar is hij soms toch gevoelig voor. Maar hij kan er ook zijn buikgevoel testen. Christian weet goed dat sport Het Laatste Nieuws heeft groot gemaakt.”

SJOUKJE SMEDTS, ILLUSTRATIE DEBORA LAUWERS

“Als Christian in de kamer is, is iedereen alert. Dat voel je gewoon” Fabrice Dekerf