Marquize

Waarom presenteren jonge mensen een spijskaart met ouderwetse gerechten?

Op culinair gebied gebeurt er aan de Belgische kust bitter weinig. De meeste koks voeren jaar in jaar uit hun versleten repertoire op; alleen de prijzen veranderen.

Nieuwe restaurants aan de kust komen er maar zelden. Als dat wél gebeurt en er dan ook nog eens een jonge kok aan het fornuis staat die bijna vijf jaar in Hostellerie Le Fox in de Panne werkte, is er genoeg excuus om op stap te gaan.

Restaurant Marquize heette vroeger restaurant Bristol en is te vinden bij de tramhalte en de kapel in Westende. Het eethuis is ondergebracht in een witgeschilderd, paviljoenachtig bouwwerk en is omgeven door een zee van parkingvelden en betonnen nieuwbouw. Marquize heeft een elegante inrichting met groene rotanstoelen op een groen tapijt en abrikooskleurige tafelkleden, gordijnen en muren. Het geheel zou niet misstaan in Le Touquet Paris-Plage. Wat wél uit de toon viel, was het kostuum van de gastvrouw: een mini-minirok en gigantische blokhakken.

De Marquize had nog meer verrassingen in petto: de spijskaart is een parade van ouderwetse en een beetje trieste bereidingen. Alleen over de menu’s waait een fris briesje (marktmenu: 1295 frank,zomermenu: 1495 frank).

Het ene menu opende met carpaccio van kalfsfilet en het andere met tartaar van rauwe zalm. Omdat wij voorzichtig zijn met rauw vlees en rauwe vis, kozen wij van de spijskaart. Op tafel kwam een verkeerd gedoseerde kir als zoet en smaakdodend aperitief, vergezeld van een hapje lichtgerookte zalm. De twee voorgerechten waren: garnaalkroketten met logge vulling (te veel kaas en bloem), gefruite peterselie en een homp citroen (295 frank) en een onsamenhangend “fijnproeversslaatje van het huis” (695 frank) met holle oesters, gerookte zalm, ham, ganzenlever, uienconfituur, toast met warme geitenkaas, gebakken zwezerik, kervelsoepje en een berg grove eikenbladsla (moest de koelkast leeg?). Hoofdgerechten waren: gebakken zeetong (725 frank) met één gebakken champignonhoed op een halve opgewarmde tomaat (de spijskaart vermeldde “zeetong met tomaat en gebakken champignons” en niet “met halve tomaat en één champignonhoed”). En ook nu weer lag er een berg eikenbladsla op het bord (kopen ze die per kist?). Aan de overkant van de tafel verscheen gestoomde staartvis “op Indische wijze”, wat stond voor rijst en een lichte currysaus met appel, ui en veel room (725 frank).

Na de maaltijd konden wij een glimp opvangen van chef-kok Claude Hennebert. Hij kwam modieus in het zwart gekleed vanuit de keuken en verdween even later in zijn snelle zwarte BMW. Claude Hennebert volgde les aan de koksschool Ter Groene Poorte. Hij is nog geen dertig jaar oud. Echtgenote Ann is onderwijzeres van opleiding.

Wij betaalden zo’n 2000 frank per persoon en gingen enigszins ontgoocheld de dijk op.

PIETER VAN DOVEREN