‘Wat doen we met al die korte lontjes?’

‘Zodra de ziekenhuizen niet meer kunnen omvallen en het overlijdensrisico sterk vermindert, moet je de samenleving opengooien’, zegt Trends-hoofdredacteur Wim Verhoeven.

Elke dag wordt duidelijker dat we er niet komen als we alleen maar de coronacijfers blijven managen. Terrassen open of dicht? Contactberoepen ja of nee? Afstandsonderwijs of naar de klas? Door aan die knoppen te draaien, kun je de instroom op intensieve zorg min of meer onder controle houden. Maar je biedt geen antwoord meer op alles wat tussen onze oren zit. Wat doen we met al die korte lontjes?

De samenleving polariseert razendsnel. Frank Vandenbroucke is de keizer-koster en Georges-Louis Bouchez (of Jean-Marie Dedecker, als u dat liever hebt) de brulboei aan de zijlijn. Toen de scholen één week dichtgingen, heette het dat we winkelen belangrijker vinden dan onderwijs. Een deel van ons heeft 20 miljard extra spaargeld vergaard, terwijl anderen zwarte sneeuw zien. Straks volgt de rekening, maar niemand zal ze billijk vinden. Ondertussen bakkeleien we ook over de vaccinatiestrategie. Moet eerst het onderwijzend personeel aan de beurt komen? Doe je nu de 18-jarigen en dan pas de 60-plussers? Mogen atleten voorrang krijgen? Zullen we de gedetineerden laten wachten om de bevolking niet te irriteren? Het allerergste zijn de ‘vaccinprivileges’. Wat een vreselijk woord is dat toch. De voorzitter van de Vlaamse Jeugdraad misgunde de generatie van zijn grootouders begin deze week haar vrijheid. Een letterlijk citaat uit De Morgen: “Met die privileges heb ik het moeilijk. Er is ons op voorhand duidelijk gezegd dat het nooit zo ver zou komen en dan moeten we nu zogezegd oudere mensen een koffie ‘gunnen’? Oké, maar waar blijft het gunnen van onze vrije tijd? Telkens wanneer de cijfers omhoog gaan, lijken de jongeren weer naar het achterplan te verdwijnen en moeten we from scratch beginnen.” Hoeveel opgekropte frustratie verwoordt deze jongeman?

De toenemende verzuring dreigt straks de allergrootste schadepost van corona te worden. Jongeren die het gevoel hebben dat ze hun mooiste jaren verspelen voor een gezondheidscrisis die hen amper treft. Zelfstandigen die hun zaak voor hun ogen zien verpulveren. Mensen die hun passie al een jaar niet mogen uitvoeren. Iedereen heeft kritiek op regels die om de drie weken lijken te veranderen. Hoelang blijft dat in de kleren zitten? Onze beleidsmakers zeggen voortdurend dat de bevolking ‘perspectief’ nodig heeft. Daarom prikken ze een datum om de terrasjes te openen. Terrasjes zijn leuk, maar met perspectief hebben ze weinig te maken.

Perspectief betekent dat je duidelijk vertelt wanneer het slot er echt af kan. Als alle kwetsbare groepen hun vaccin hebben gehad, vervallen de twee redenen waarvoor we ons collectief opofferen. Zodra de ziekenhuizen niet meer kunnen omvallen en het overlijdensrisico sterk vermindert, moet je de samenleving opengooien. Tegelijk geef je iedereen die nog niet gevaccineerd is het recht om nog even de kat uit de boom te kijken. De criteria om dat kantelpunt te bereiken, zijn bekend. Daarover met de bevolking praten, dat zou pas nuttig zijn.

Perspectief betekent ook dat je verder vooruitkijkt. De relance na de zomer. De investeringen in goede banen, in een florerende horeca, in een nieuw elan voor de evenementen- en de cultuursector en niet te vergeten in het onderwijs.

Perspectief betekent ten slotte dat de jongeren het gevoel krijgen dat we ondanks alles wél met hun toekomst begaan zijn. Dat ze straks alle kansen krijgen om goed te leven in een wereld op hun maat. Dat moet de leidende generatie met de volgende bespreken. Alle respect voor de technocraten die aan de knoppen draaien en de cijfers onder controle houden. Maar echt perspectief bieden ze niet. Economen weten niet goed wat ze ervan moeten denken, maar het enige ambitieuze plan lijkt wel van een bijna tachtigjarige in het Witte Huis te komen. De Europese, Belgische en Vlaamse beleidsmakers ontberen inspirerend leiderschap. Als dat er niet komt, slepen we de verzuring nog jarenlang mee.