‘Voor sommige ondernemers is België al geen pretpark. Maak er nu ook geen griezelland van’

De topman van werkgeversorganisatie Unizo begrijpt niet waarom CD&V de ondernemers in ons land een extra belasting in de maag wil splitsen.

Pretparken zijn leuk. Voor jong en oud. Wie geniet er niet van een dagje kriebels in de buik op de roetsjbaan, de wildwaterbaan en al de andere toffe attracties die je er kan vinden? Uiteraard doorspekt met flink wat verboden vruchten als frieten, hamburgers, snoep en frisdrank. Een zalig etmaal “guilty pleasure”, quoi. Plezier voor jong en oud, groot en klein. Al is er wat dat betreft wel iets raars aan de hand: de toegangsprijzen. Kort samengevat komt het hier op neer: wie ofwel klein, oud of talrijk genoeg is, krijgt korting. Wie alleen is of net te groot of niet oud genoeg, betaalt de volle pot.

Pretpark

Het pretpark is een mooie metafoor voor het ondernemersklimaat in België. Er is terecht heel veel aandacht en steun voor startende en kleine ondernemingen. Zowel fiscaal als op gebied van loonlast zijn er heel wat welverdiende steunmaatregelen. Die ook werken, getuige de versterking van de lastenverlaging voor de eerste aanwerving. Aan de andere kant van het spectrum staan de hele grote bedrijven. Vooral de multinationals. Zij gebruiken hun grootte om bij de overheid een fiscaal gunstig statuut en dito loonlastenverlagingen te onderhandelen. Ze betalen doorgaans weinig tot geen vennootschapsbelasting. Dat wordt dan vergoelijkt met het argument dat ze veel jobs creëren, rechtsreeks en onrechtstreeks. En daarmee moet de kous dan af zijn. Een beetje zoals in het pretpark waar ze grote groepen een voordeeltarief geven om de zitjes in de attracties te vullen. En de magen in de snackbars.

Tussen die kleintjes en die hele groten, staat “het klein bedrijf dat doorgegroeid is”. Zij zijn net te groot om baat te hebben bij de maatregelen voor de kleine bedrijven en toch nog te klein of met te weinig om zoals de multinationals de overheid te arm om te wringen en voordeeltarieven af te dwingen. Ze betalen de hoogste reële vennootschapsbelastingen, de hoogste werkgeversbijdragen, zijn het meest visibel voor en worden ook vaak het meest geviseerd door controles.

Niet dat het deze ondernemers ervan weerhoudt om hun ding te doen. integendeel. Dag in dag uit (en vaak ook ‘s nachts) geven ze het beste van zichzelf om brood op de plank te brengen voor de gezinnen van hun werknemers en als het even kan en mag, ook voor zichzelf. Ze zijn direct goed voor bijna 20 % van de totale private tewerkstelling en meer dan 20 % van de toegevoegde waarde in ons land. En onrechtstreeks voor veel meer want ze geven ontelbaar veel opdrachten aan kleine producerende en dienstverlenende ondernemingen.

Tranen met tuiten

Als ik het goed begrepen heb stelt CD&V nu voor om net deze mensen een extra belasting in de maag te splitsen. De, uiteraard kleine (volgens de auteurs “maar 8000 mensen”), groep die voor een fenomenale toegevoegde waarde in ons land zorgt. Allemaal mensen van hier trouwens die als eerste ambitie hebben hun bedrijf verder uit te bouwen in ons eigen land. Geen “passanten” dus die binnenkomen als de voorwaarden ideaal zijn en terug weg gaan als ze minder goed worden. Zet je even in de plaats van deze 8000 mensen. Wat zou je doen als je als “beloning” voor het feit dat je ongetwijfeld nu al tot de beste en grootste belastingbetalers van het land behoort er nog eens een extra belasting bovenop krijgt?

Er worden tranen met tuiten gehuild als de zoveelste multinational de zoveelste herstructurering of collectieve sluiting aankondigt. Jobs, jobs, jobs is het credo van onze vakbonden. Terechte verontwaardiging, laat dat duidelijk zijn. Maar sta me wel toe om het dan een beetje vreemd te vinden dat men net die zelfstandige ondernemers, die voor stabiele welvaart en jobs zorgen, viseert met een voorstel dat hun welverdiende meerwaarde moet afromen. Of is de definitie van eerlijke belastingen diegenen die al het meest betalen nog meer laten betalen?